เคยไหมครับ จำยอมทำอะไร หรือต้องยอมอะไรที่ขัดใจตัวเอง เลย ความรู้สึกคือ ก็รักนะ มากด้วย

แต่แบบว่า "อย่าเอาแตใจบ่อยนักจะได้ไหม" บางทีก็อยากพูดอยากบอกนะ แต่มันอัดอั้นตันใจ พูดไม่ได้ กลัวแฟนจะคิดมาก

พยายามใจกว้างแล้วครับ กว้างมากๆ แต่ก็มีห้ามปรามบ้างในบางเรื่องที่รู้สึกว่า "ยอมไม่ได้จริงๆ"  ก็ด้วยความที่เป็นผู้ชายเนอะ

เวลาที่แฟนออกจากบ้านไปไหนมาไหนคนเดียว ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาใช่ไหมหละ เรื่องการแต่งตัวเหมือนกัน บางทีก็คิดนะว่า

แต่งตัวให้มิดชิดหน่อยไม่ได้รึไงนะ ">< หวงเป็นนะเว้ยครับ" แต่ก็นั่นแหละครับ พูดแล้วพูดอีก แต่ก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึก

ที่เราอยากจะส่งให้ เฮ้อ มนุษย์แฟน . . . .  

เข้าใจโดยไม่สงสัยอะไร แฟนเป็นผู้หญิงอัธยาศัยดี ตามประสาสาวกรุ๊ปบี อาจจะเป็นเราเองที่คิดมาก คิดเยอะ คิดเล็กคิดน้อย

พยายามปรับตัวแล้ว แต่ก็แก้ไม่หายไอ่ที่คิดมากคิดเล็กคิดน้อยเนี่ย บางทีก็แอบสงสัยนะ ว่าจะเบื่อรึเปล่า แต่ก็นั่นแหละ...

"พูดไม่ได้" คำเดียเลยคือรักและเป็นห่วงความรัสึก แคร์มากๆ แคร์จนบางทีแอบมาน้ำตาซึมเองนะ ^____^ พอทำใจได้

ก็ปัดควมรู้สึกไม่ดีๆออกไปหมด กลับมาเทคแคร์เหมือนเดิม ก็มันรักนี่หว่า


อย่างเดียวที่อยากให้รู้บ้างก็คือ... คิดเอาใจเขามาใส่ใจเราให้มากๆ แค่นั้น เพราะไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอย่ตามใจเธอไปได้อีกนานแค่ไหน
ไม่อยากให้มาเสียใจทีหลังว่าตอนอยู่ทำไมไม่ทำตัวให้ดีกว่านี้   ถ้าผ่านเข้ามาอ่านมาเห็นก็คงดีแหละเนอะ #มนุษย์แฟน


ปล.บ่นๆๆๆๆๆๆ ใครมีประสบการณ์ที่ต้องตามใจแฟน เข้ามาเล่าแลกเปลี่ยนความคิดความรู้สึกกันเถอะ มาแชร์กันครับ