>>>>เราพิมพ์ในมือถือ อาจจะอ่านยากหน่อย แต่อยากให้อ่านเรื่องของเรา ว่าเรื่องแบบนี้ก็มีเกิดขึ้นในสังคม ส่วนตัวเรายังอายนะ ไม่อยากให้สังคมรับรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องของเรา ไม่กล้าบอกเปิดเผยกับเพื่อน แฟน ญาติพี่น้องเลยด้วยซ้ำ เพราะภายนอกคนอื่นมองว่าเรามีชีวิตที่ดี เพรียยพร้อม กำลังจะประสบความสำเร็จ. >>>>ขอเข้าเรื่องที่เราอยากปรึกษา คือ เรื่องมีอยู่ว่าเราทะเลาะกับพ่อ เป็นเรื่องราวใหญ่โต เพราะก่อนออกจากบ้านมาเราไปยืนตะโกนด่าพ่อเราหน้าบ้าน ยอมรับว่าทำไปด้วยโทสะ และก็โทรแจ้งตำรวจมาที่บ้านด้วย ทำให้คนรอบบ้านเราที่ไม่รู้มองเราเป็นคนไม่ดี ว่าเราเป็นลูกไม่ดีว่าพ่อ แต่เราไม่มีโอกาสได้แก้ตัวกับใครเลย โดนพ่อใส่ร้ายเอาไปพูดกับคนอื่นอีกว่าเรากับแม่เลว ไม่ดี  แล้วพ่อเราเค้าเป็นคนมีหน้ามีตา ผู้คนนับถือเพราะเค้ารวยมาก พูดใส่ร้ายอะไรเรากับแม่เค้าก็เชื่อกันหมด แต่สาเหตุที่เราทนไม่ไหวด่าเค้าเพราะวันนั้นเราขับรถออกไปธุระนอกบ้านแป๊ปเดียว กลับมาได้ยินเสียงเค้าซ้อมแม่เราอยู่ในบ้าน เราไม่รู้จะช่วยยังไงก็ตะโกนด่า โวยวาย บอกให้เค้าเปิดประตูแต่เค้าปิดประตูบ้านหมด เราพยายามบีบแตรรถเสียงดัง วิ่งไปขอให้ข้างบ้านโทรแจ้งตำรวจให้  เพราะตอนนั้นเราไม่ได้พกโทรศัพท์ออกมา พอตำรวจมาเค้าก็รีบบอกตำรวจว่าไม่มีอะไรๆ พูดจาดีกับเรา เพราะตำรวจมาทำให้แม่เรากับน้องหนีออกจากบ้านมาได้ เราก็พากันออกมาสามคน เราบอกให้แม่ปลงและเลิกกับพ่อเราเหอะ  เพราะมันไม่ไหวแล้ว พ่อเราทำแบบนี้กับแม่มาทั้งชีวิต เราสงสารแม่ เราไม่อยากให้แม่ทน น้องเราเป็นผู้ชายซะเปล่าแต่กลับกลัวพ่อเรามาก เวลาเห็นพ่อเราทำร้ายแม่ก็ไม่กล้าช่วยอะไร อาจเป็นเพราะเห็นมาตั้งแต่เด็ก ว่ายิ่งสู้ ยิ่งเถียงก็ยิ่งเจ็บตัว ส่วนเราไม่ได้ใช้ชีวิตกับครอบครัวมานาน ตั้งแต่เรียนมัธยมก็ออกมาอยู่หอ จนเรียนจบมหาลัยถึงมาอยู่ช่วยร้านที่บ้าน พอเค้าทะเลาะกันเราก็ยอมรับว่าเราไม่ทน เลือกที่จะหนีออกมา ผิดกับแม่และน้องที่ยอมๆๆทุกอย่าง จนไม่มีที่จะยืน. เพราะเราหนีออกมา. เราเองก็ไม่เคยรับรู้ชะตากรรมอะไรเลย เพราะเราเลือกที่จะไม่ทน พ่อเราเหมือนเป็นคนประสาท ไม่มีเรื่องอะไรก็หาเรื่องอาละวาด  ทุบตี ทำทุกอย่างให้คนในบ้านไม่มีความสุข น้องเรากับแม่โดนมาเยอะ แต่ก่อนหน้านี้เค้าไม่เคยบอกเรา เพราะไม่อยากให้เราทุกข์ใจ เพราะเราเองออกมานอกบ้านก็เหมือนต้องมาระหกระเห โดนพ่อไล่ออกจากบ้านอย่างไม่มีเหตุผล เราเถียงและไม่ยอมที่เค้าหาเรื่องด่าทอ ทุบตีแม่ สุดท้ายลงเอยที่เค้าโกรธเรา ด่าเราให้ออกจากบ้าน เพราะถ้าเราอยู่เราจะเป็นคน้ดียวที่หัวแข็ง ไม่ยอมอยู่ใต้คำสั่งเค้า แถมเรายังบอกให้แม่กับน้องไม่นอมอีก พอเราออกไปทำงานเกือบปี เค้าก็บอกว่าจะเปิดร้านให้เรา เราก็ยอมรับว่าเราใจอ่อน และเป็นคนลืมง่าย ไม่เคยถือสาเพราะพ่อยังไงก็คือพ่อ เราก็เลือกที่จะกลับมา พอกลับมาก็เป็นแบบเดิมๆอีก. เค้าก็อาละวาด หาเรื่องไม่มีเหตุผล เราก็ช่วยเหลืออะไรแม่ไม่ได้ เราโมโหสุดๆก็ทำอะไรไม่ได้เลย ทุกวันนี้เราก็ยังไม่เกลียดพ่อเลยนะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งที่เค้าทำร้ายจิตใจเรามาโดยตลอด  เรามารู้จากคนอื่นว่าเค้าชอบว่าเราเป็นลูกไม่ดี เลว อะไรสารพัด เราก็แค่กลัวสังคมมากกว่า ว่าเค้าจะมองเรายังไง เราจะมีที่ยืนในสังคมไหม เหมือนหวาดระแวงและหมดความมั่นใจ เพราะพ่อเราเป็นเหมือนคนประสาท ตอนเด็กๆเราก็โดน เห็นอะไรไม่ดีจากพ่อมาเยอะ แต่ก็ไม่เท่าแม่กับน้องที่โดนมาทั้งชีวิต โดนตะคอกขู่เข็ญ ทำร้ายร่างกาย กักขังหน่วงเหนี่ยว ใส่ร้ายสารพัด เมื่อก่อนเราพอจะรับรู้มาว่าเค้าไม่ให้แม่ออกจากบ้าน ไม่ให้ออกหน้าบ้านเลยด้วยซ้ำ ตะโกนด่าให้ชาวบ้านได้ยิน ว่าแม่เราไม่ดี ร่าน หลายผัว สารพัดจะด่า ทั้งที่มันไม่เป็นความจริงเลยสักนิด ตะโกนด่าไปก็ตะโกนว่า มีผัวดีขนาดนี้ยังจะร่าน อยากมีชู้ อยากได้หลายค..ย ทุบบ้าน แม่กับน้องก็นอนกอดกันตัวสั่น เพราะแม่บอกว่าถ้าแค่เถียงก็จะโดนซ้อม ตอนนั้นเราออกจากบ้านมาแล้ว เราพึ่งมารับรู้ทีหลัง เรากลับมาโดยไม่รู้อะไรเลย คิดว่าพ่อจะเปลี่ยนและดีขึ้น   แต่ไม่เลยยิ่งทวีคูณ  เราไม่รู้ส่าเราทำบาป ทำกรรมอะไรมา  ครั้งนี้ที่ออกจากบ้านมาพ่อ โมโหเรามากที่เราแจ้งตำรวจ และด่าเค้า เพราะก่อนหน้านี้เราไม่เคยด่าเค้าเลย เราก็รู้สึกผิดนะที่ด่าคนเป็นพ่อ และยังทำให้คนที่ไม่รู้จักตัวตนเราจริงๆมองเราว่าไม่ดีอีก มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่าเราเป็นคนยังไง คือเราก็พยายามทำดีที่สุดแล้วนะ เราเป็นคนขยันมาก ไม่เคยคิดร้ายกับใครเลย เราสมถะมาก ทั้งที่บ้านเรามีฐานะจัดว่าดี เราพยายามทำทุกอย่างให้ดี เพราะเรารู้ว่าพ่อเราเป็นแบบนี้ เรายิ่งต้องเป็นคนดี  แต่มันก็ไม่ทำให้พ่อเปลี่ยนเลย เราไม่อยากหนีออกมาคนเดียวอีกแล้ว เรารักแม่มาก ไม่อยากให้แม่โดนแบบนี้  จริงๆเราก็พึ่งมาอยู่บ้านหลังใหม่นี่ไม่นาน เพราะที่บ้านหลังเก่า พ่อเราทะเลาะกับเค้าไปทั่ว รอบบ้านเป็นศัตรูหมด พ่อเราตะชอบตะโกนด่าคนบ้านตรงข้ามทุกวัน จนบ้านเค้าเครียดกันหมด สุดท้ายแม่เค้าก็เป็นมะเร็งตาย ด้วย และดูเหมือนเค้าจะแค้นพ่อเรามาก ร้านค้าเล็กๆมาอยู่ก็ด่าเค้าจนเค้าอยู่ไม่ได้ ที่เราต้องย้ายบ้านมาก็เพราะพ่อเราโดนขู่ฆ่า เลยอยู่ที่เก่าไม่ได้ มาอยู่ที่ใหม่ก็ยังโชคดี กิจการใหญ่โตกว่าเดิมอีก เป็นที่นับน่าถือตา ใครก็ว่าพ่อเราดีๆ เราก็คิดว่าพ่อได้รับโอกาสเปลี่ยนขีวิตใหม่ สังคมใหม่ ก็น่าจะดีขึ้น แต่ไม่เลย คนเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้นเหมือนคนประสาท ตอนนี้ก็ด่าลูก-เมีย อีกหน่อยก็ด่าคนรอบบ้าน ห้ามคนในบ้านออกไปตลาดแถวบ้านอีก เรารู้สึกเหมือนต้องอยู่กับเผด็จการ แต่แม่เราก็ยังจะอยากกลับไปอีก เพราะความโลภ เพราะคนเคยรวย จะให้ทิ้งสมบัติที่หามาทั้งชีวิตก็ทำไม่ได้ แม่ยอกว่าแม่แค่อยากให้เรากับน้องสบายก็แค่นั้น เราก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาให้บ้านเรายังไง ไหนจะปัญหาเรื่องพ่อกับแม่ของแม่อีก ปัญหามันเยอะเหลือเกิน ประเดประดังมา จนเราไม่รู้จะเริ่มแก้ตรงไหนก่อน คือตอนนี้เราอยากให้แม่หยุดและเลิกกับพ่อเราไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กันสามคนแม่ลูก เพราะรู้ว่าคนอย่างพ่อเราไม่มีทางยกอะไรให้แม้แต่บาทเดียวแน่นอน เราควรจะทำยังไง ออกมาคนเดียวก็เป็นห่วงแม่กับน้อง อีก