ในเวลาที่เราต้องเจอกับปัญหาที่หาทางออกไม่เจอ วินาทีนั้น คุณคิดอะไร แล้วคุณก้าวผ่านมันมาได้อย่างไรคะ

ตอนนี้เราเจอเหตุการณ์รุมเร้าหลายด้านจนเรารู้สึก มืดมนไปหมด
เวลานี้ การต่อว่าและโยนความผิดไม่ใช่ทางแก้ปัญหา เพราะปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว

มีแต่ต้องทำอย่างไรให้เราเดินหน้ากันต่อไป
มองหน้าลูกก็สะท้อนใจ สงสารลูก สงสารตัวเอง สงสารครอบครัว

จนสุดท้าย เราโทรหาคนที่เรารักที่สุด "พ่อ" ผู้ชายที่ไม่เคยมีเงื่อนไขใดใด
ตอนที่เราได้เสียงของพ่อ น้ำตาเราไหล เหมือนทำนบแตก เรารู้สึกผิดที่ นำพาปัญหาของตัวเองที่แก้ไม่ได้ มาให้พ่อรับรู้
แต่สุดท้าย พ่อกลับยื่นความช่วยเหลือมาให้เรา

ปากเราพูดออกมาแต่คำว่า "หนู ขอโทษ ๆๆๆๆๆๆ"
แต่พ่อเราพูดออกมาว่า "หนูคือ ลูกพ่อ หรือเปล่า"


น้ำตาเราไหล มันจุกในแก มันรับรู้ถึงความรักของพ่อ ที่ไม่เคยต้องการอะไรตอบแทน

วันนี้เรายังคงร้องไห้ และ ยังเผชิญกับปัญหานั้นอยู่
แต่เราเชื่อว่า เราจะผ่านมันไปได้

เราจะผ่านมันไปได้ใช่มั้ยคะ

ปล. เราอาจจะพูดอะไรมากไม่ได้ เลยเหมือนกระทู้ระบายที่กาใจความไม่เจอ ต้องขอโทษทุกคนด้วย
เราแค่หวังว่า ปัญหาเลวร้ายของคนอื่นที่ได้มาแชร์ให้เราฟัง มันจะช่วยให้เราเข้มแข็งขึ้น
และคิดว่า ทุกคนยังผ่านมาได้ ทุกคนยังเคยเจอปัญหา แต่เค้าก็ไม่ยอมแพ้ แล้วเราจะยอมแพ้ได้ยังไง

ขอบคุณทุกคนนะคะ ที่เข้ามารับฟัง ขอบคุณจากใจ