อันนี้เกิดขึ้นกับตัวผมเองเลยนะครับ ในปี 2561 ช่วงเดือนตุลา-พฤศจิกา ผมได้เจอกับผู้ชายคนนึ่ง สิ่งที่ผมเป็นคือ ตุ๊ด เกย์สาว ด้วยความที่เราสนิทกันมากๆ คุยกันได้สองเดือนก็ตกลงเป็นแฟนกัน เราคบกันมาอย่างดี เขาเกิด พ.ศ.2536 ผมเกิด 2544 เราห่างกัน 8 ปี ด้วยความที่ผมตอนนั้นอายุยัง 17-18 จึงยังไม่รู้จักคำว่าเปโด หรือไมเนอร์ เขาเปย์ผมตลอด ผมได้ของขวัญวันเกิด วันครบรอบ แต่เราไม่เคยไปหากันเลย ด้วยความที่ผมอยู่ลำปาง เขาอยู่กรุงเทพ ผมกับเขาเคยทะเลาะกันไม่กี่เรื่อง แต่ถ้าหนักสุดคือเรื่องของเวลา ผมเรียนจบ ม.6 ก็ไม่ได้เรียนต่อ เพราะตอนนั้นคุณพ่อผ่อนรถยนต์ด้วย ค่าใช้จ่ายต่อเดือนมันเยอะจนส่งไม่ไหว พ่อกับแม่ผมก็บอกให้ผมรอทำงานไปก่อน ปี 2563 ปีนั้นผมว่างมาก คุยกับเขาทุกวัน แต่ช่วงปลายปีเหมือนครอบครัวเขาจะมาบอกกับเขาว่า เนี่ย ทำไมไม่เรียน ไม่ทำงานสักที เราก็แบบ เห้ย มาพูดแบบนี้ได้ไง ยุคโควิดด้วย ออกไปไหนไม่ได้เลย จะเข้าปีที่สาม ของที่ซื้อให้ก็น้อยลง เพราะเขารายจ่ายค่อนข้างเยอะ เรายอมไม่ซื้อของที่ชอบเพื่อเขา แต่พอวันที่ 12 สิงหา วันนั้นแหละ ผมถามเขาว่าจะคุยกันอีกทีกี่โมง ตอนนั้นเขาดูแลอากงอาม่า เขาวางสายใส่เรา บล็อคเราด้วย แต่เราโทรเบอร์ไป มีคุณอาของเขารับสาย บอกว่าเขาไม่สะดวกคุย อย่ารบกวนได้ไหม ตอนนั้นเสียใจมาก จะฆ่าตัวตายหลายทีแล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ทราบเรื่องแล้ว เขาก็บอกให้เราทำใจ เพราะบ้านเราจน ไม่ได้รวยเหมือนเขา พฤศจิกายน ผมตัดสินใจบอกเลิกเขาไป เพราะฝืนไปต่อก็เจ็บทั้งคู่ ผมยอมเป็นฝ่ายเสียสละให้เขาไปดี แล้วก็กลับมาคุยกันอีกครั้งในปี 65 คุยได้ 1 วัน แล้วก็จบเลย หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันแล้ว ผมมักจะแท็กเขาด้วยเพลงอกหักในไอจี เขารับรู้ แต่คงทำอะไรไม่ได้ ผมจะบอกลาเขาหลายครั้งแล้ว แต่ทำไม่เคยได้สักที ทุกวันนี้ พอวันท่ี่ 8 ของทุกๆเดือนมาถึง ผมก็จะนึกถึงเรื่องราวดีๆของเขา น้ำตาไหลตลอด ในช่วงปี 65 ผมเป็นซึมเศร้าด้วย เพราะปัญหาหลายอย่างรุมเร้า ตอนนี้ก็ยังคิดถึงเขาอยู่ ทำใจไม่ได้สักที ใครเคยเป็นมาแชร์ได้นะครับ แลกเปลี่ยนกัน