โลกจะดีขึ้นหรือเลวร้ายลง  ก็ขึ้นกับตัวเราเป็นปฐม เพราะ อย่างน้อยหรืออย่างมากในขณะเดียวกัน  
มันอยู่ที่ตัวเราและการแสดงออกของเรา   ซึ่งเป็นผู้ให้ความหมายไปในทิศทางเช่นไร  
แล้วมันก็จักถูกเพิ่มหรือลด  สานต่อหรือทำลายล้าง ....อย่างน้อยก็เพราะ มีอิฐก้อนนั้นของคุณของฉันเป็นผู้ก่อ

การตอบโต้ หรือตอบสนอง  สิ่งไม่ดี  ไม่งาม  ความปั่นป่วน ... เหล่านี้  ก็เท่ากับเข้าไปมีส่วนร่วมกับอธรรมนั้นแล้ว
ทำไม ไม่ให้มันยุติลงที่ตัวคุณตัวฉัน      ถ้าไม่ถือคุณธรรมใดๆแล้วไซ้ร  อย่างน้อย ความอดทน อดกลั้น
ก็เป็นการแบกรับแรงกระเพื่อมของหลุมดำนั้นไว้   เพราะ  ผู้ที่ทนได้ หรือเอาชนะตนเองได้  
มันคือจุดเริ่มแรกของมนุษยนิยมที่ปรากฏในร่างกายที่มีชีวิต  เช่นคุณเช่นฉันนี้..แต่แรก  หรือไม่?

คนป่วย  มักขาดความอดทน  อดกลั้น  เพราะ มีสงครามภายในร่างกายของเขาคุกรุ่นอยู่
เท่ากับ  เขามีสิ่งรบกวนแต่แรกในความเป็นตัวตนทางร่างกายของเขา  จะรู้ตัวหรือไม่ ก็แล้วแต่
เนื่องด้วยว่า   เขาต้องอยู่กับความทรมานเป็นอาจิณ จนกลายเป็นตัวตนที่เจ็บปวดเป็นปกติ  
และนั่นทำให้เขาไม่นิยมความอดทน อดกลั้นเพิ่มอีก  

ยิ่งถ้าเขาไร้การศึกษา  ขาดความละเมียดในกมลสันดานด้วยแล้ว   ความกักขฬะก็จะนำหน้าเขาอย่างเป็นไปเอง  

ถ้าชนชั้นแรงงานมีความกักขฬะ   อาจถือเป็นปกติหรือไม่   อาจไม่ใช่ทุกคน  
แต่บ่อยครั้ง ที่ความหยาบกระด้างในวิถีแห่งการงาน  ได้หล่อหลอมเขาให้จำต้องเป็นเช่นนั้น  
แต่ก็เป็นไปได้ว่า ไม่ใช่ทุกคนเสมอไป    
และการศึกษาที่ดี ย่อมทำให้เขาหลุดพ้นจากลักษณะนิสัยที่หยาบกระด้างได้