เคยเป็นกันบางไหมคะเป็นฝ่ายบอกเลิกเค้าเองแต่ตัวเองกลับเป้นคนเจ็บเอง กับคิดถึงเขาเอง ต่างจากเขาที่เหมือนไม่รู้สึกอะไรเรย ขอเล่า"ความรู้สึกที่มีที่เขาอาจไม่เคยรู้เพราะเราไม่เคยบอก" ......เราคบและคุยกันได้ไม่นานแต่ก็รู้สึกเหมือนรู้จักกับเขามานานแสนนาน เหมือนรอคอคนคนนี้มานานเป็นผู้ชายในฝัน(บางส่วน) เขาเป็นคนน่ารักนิสัยดีน่าตาก้ตี่ๆขาวๆตัวเล็กน่ารักดีคะแต่เขาเป็นคนขี้อายพูดไม่ค่อยเก่ง แต่แปลกที่คุยกับเขาแล้วไม่รุ้สึกเกรงไม่รู้สึกว่าต้องแอ๊บอะไร คุยกับเขาได้ทุกเรื่องเป็นผู้ชายคนแรกที่เราคุยด้วยแล้วรู้สึกสบายใจเป็นตัวของตัวเอง เขามีทั้งความเป็นเด็กและเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัว เขาเป้นคนแรกที่คบแล้วรุ้สึกว่าคนรักกันกันจริงๆที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน ตอนที่คบกันเขามีปันหากับแฟนเก่าตามตอแยเรา เขาบอกจะปกป้องเราเอง ทั้งๆที่เราตัวเล็กๆผอมแต่บอกว่าจะปกป้องเรายิ้มเรยคะ เราก็คิดมากและเป็นห่วงเขาเหมือนกันกลัวเขาโดนทำร้ายเพราะแฟนเก่าเราเป็นพวกขาโจ๋มีพรรคพวกเยอะ แต่เขาบอกกับเราว่าเขาไม่กลัวหรอกทั้งๆที่เขาไม่มีใครมีแค่เรากับเจ้านายเขา แต่มีปันหามันก็ดีนะทำให้เราโทรหาเขาตลอดเป็นห่วงกันและกันจนเราผ่านปันหานั้นมาได้ เขาทำงานคะส่วนเรายังเรียนยุ่ เขาเป็นคนไม่นอนดึกแต่เรานอนดึกช่วงแรกๆที่คุยกันก็ได้คุยแค่แปบเดียวเขาไม่นอนดึกเพราะต้องตื่นเช้าไปทำงาน คุยกันไปได้สักพักเขาก็เริ่มนอนดึกเหมือนเราตีหนึ่งตีสองยังคุยกันเรารู้สึกดีมากเรยเพราะไรไม่รู้ ครั้งแรกที่เราเจอกันไปนั่งเล่นแถวสวนสาธารณะในเมืองเรานั่งคุยกัน แต่พอตอนลุกขึ้นเราบอกว่าลุกขึ้นยาก(เพราะใส่กระโปรง) เขาก็บอกว่ามาเด่วช่วย เขาเอามือมาสอดที่แขนแล้วพยุงเราขึ้น(ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเขาอุ้มเรามากกว่า)เรารุ้สึกว่าเห้ยอะไรเนี้ยผุ้ชายคนนี้ไม่คิดว่าเขาจะทำ เวลาเรากลับบ้านดึกเขาก็จะมารอกลับเป็นเพื่อน เวลาเรามีปันหาเขาก็จะอยู่เคียงข้างถึงตัวจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเขาก็จะโทถามตลอดว่าเป็นยังใง ให้ไปอยู่เป้นเพื่อนไหม กินอะไรรึยังอยากกินอะไรไหมเด่วซื้อไปให้ เขาน่ารักและนิสัยดีคะ เขาเป็นผุ้ชายคนแรกที่เราพูดคำว่ารักบ่อยมาก(ปกติเราไม่ค่อยบอกรักใคร) เขาเป้นคนแรกที่ทำให้เราเสียน้ำตาโดยไร้เหตุผลถือว่าเก่งมากๆปกติเราไม่เคยร้องไห้เพราะความรัก เขาเป็นผุ่ชายคนแรกที่เราโทหาบ่อยสุด เขาเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตเราและเราเองก็คงทำให้ชีวตเขาเปลี่ยนไปเหมือนกัน ตลอดเวลาที่คบกับเขามีความสุขคะแต่มันก็มีเรื่องให้ทะเลาะกันจากทะเลาะกลายเป็นไม่เข้าใจจากไม่เข้าใจกลายเป้นห่างกันตอนเราห่างกัน เราไม่ได้คุยกันเรย1เดือนเต็มคะทรมานมากเขาเองก็คงไม่มีความสุข เรายังรักกันคะเหมือนเราจะกลับมาคบกันอิกครั้ง แต่ก็ไม่ได้คบหรอกคะมีอะไรหลายอย่างที่ทำให้เราเรยตัดสินใจเลิก 2วันแรกเราไม่เป็นอะไรเรยคะ ไม่คิดมาเฉยๆ แต่พอวันที่สามมาเริ่มเรยคะฟรุ้งซ่านเรยจนคนรอบข้างถึงกับงงเพราะปกติเราจะไมเสียใจกับเรื่องแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันสุดๆจริงๆคะรุ้สึกเหมือนตัวเองที่หักอกตัวเอง รุ้สึกจุกเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างที่อก รุ้สึกงง รุ้สึกพูดไม่ออก และยิ่งมาเห็นอาการเขาที่ไม่เป้นอะไรเรยใช้ชีวิตปกติเราทักไปเขาก็ตอบพูดคุย อาจเป็นเพราะเขาทำใจได้แล้วตั้งแต่ที่เราห่างกัน แต่เราความรัสึกช้าใงคะเพิ่งมาเป็นจนถึงทุกวันนี้ก็ยังรักยังหวังดียังเป้นห่วงยังคิดถึง แต่ชีวิตก้ต้องเดินต่อไปเพราะเราได้เลือกเอง   เวลาที่คดถึงตอนที่พูดคุยกันตอนที่อยู่ด้วยกันก็ยิ้มและมีความสุขตลอด ได้แต่เก็บความรู้สึกดีดีนี้เอาใว้ ......สิ่งดีก็ล้นจนเกินสุขอารมมันลึก จะเก็บเทอใว้ให้ลึก ลึกกกกกกกสุดใจ.........