ก่อนอื่นต้องกล่าวสวัสดีเพื่อนๆสมาชิกทุกคนเลยครับ และนี่ก็เป็นกระทู้แรกที่ผมตั้ง ปกติจะอ่านอย่างเดียว ไม่ค่อยได้ตอบอะไรเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้ผมอยากจะมาเล่าเรื่องน่าประทับใจ  กับการบริการของไปรษณีย์ไทย ที่เพื่อนๆหลายๆคนอาจเคยเจอมาแล้ว แต่ของผมนี่พึ่งจะเคยเจอเลยครับ ส่งของมาก็หลายครั้ง มีครั้งนี้แหละครับ ที่เรื่องนี้ต้องถึงครูอังณา ไม่อยากอมยิ้มอยู่คนเดียว เลยขอเอามาแชร์ให้เพื่อนๆได้อ่านกันครับ

เริ่มเลยแล้วกันคับ คือเมื่อประมาณอาทิตย์ที่แล้ว ผมได้ขายของสะสมที่เกี่ยวกับเกมเก่าเรโทรให้กับเพื่อนที่สะสมเกมเก่าด้วยกันนี่แหละครับ ของส่งไปวันจันทร์ที่แล้ว และเมื่อวานนี้ ผู้ซื้อยังไม่ได้รับของที่ผมส่งไปจึงได้มาถามว่าได้ส่งของหรือยัง




ผมก็คิดไว้ในใจของจะหายรึป่าวน๊า แล้วมาวันนี้ ผ็ซื้อก็มาแจ้งผมว่าได้รับของแล้ว ผมก็ดีใจสิ แต่ว่า











ของที่ส่งไป แบนแต๊ดแต๋ กลายเป็นกล้วยปิ้ง   จากของเก็บสะสมที่รักษาสภาพใหม่ๆเมื่อ20กว่าปีก่อน เมื่อไปอยู่ในมือไปรษณีย์ไทย เพียงแค่ไม่กี่วัน กลายเป็นซากอรยะธรรมที่ผ่านสงครามโลกมานับครั้งไม่ถ้วน ผมนี้สะเทือนใจมากเลย

คือว่าผมเสียเงินส่งให้ไปรษณีย์นะครับ ไม่ได้ไปขอร้องหรืออ้อนวอนให้ไปส่งให้หน่อย ช่วยทำให้มันดีๆหน่อยก็ได้นะครับ ถือว่าขอร้องล่ะ ของบางอย่างมันอาจจะไม่ได้มีมูลค่ามากมาย แต่มันมีมูลค่าทางจิตใจครับ เอาเงินมาชดใช้ มันก็ไม่อาจชดเชยความรู้สึกที่เสียไปได้นะครับ

ขอบคุณเพื่อนๆที่สละเวลาอ่านจนจบครับผม