อันดามัน อันตรึงใจ ในวันก่อน
เรือหัวโทง เที่ยวเร่ร่อน ไปตามเกาะ
ไม่ได้มี ที่ตรงไหน ไว้เฉพาะ
เห็นเหมาะเหมาะ หาดไหน แวะไปนอน

วางเต้นท์ลง บนหาด สะอาดสวย
ทรายขาวงาม สว่างด้วย แสงจันทร์อ่อน
ทำอาหาร กินไป ไม่รุ่มร้อน
มาพักผ่อน คลายกังวล คนเบื่องาน

ออกเรือไป ในร่มเงา เขาจับปู
ตัวใหญ่ใหญ่ น่าดู น่าสงสาร
จึงเหมามา เต็มตะกร้า มาใส่จาน
ปูสดหวาน เบียร์เย็นริน กินด้วยกัน

วันรุ่งขึ้น ยังติดใจ ไล่ล่าปู
กลับไปดู จุดที่เรา เคยซื้อนั่น
คนจับปู พักผ่อน นอนกลางวัน
ตอบสั้นสั้น วันนี้ ไม่มีปู

ความตะกละ อยากกิน รีบถามไป
เอ๊ะ ทำไม ไม่มีเล่า เราเห็นอยู่
เขาตอบว่า ก็วันพระ น่าจะรู้
อย่าหนกขู ไปไปซะ คนจะนอน

ค่อยค่อยแบก หน้าแตก กลับออกมา
ไม่รู้ว่า วันพระใหญ่ รีบไปก่อน
เจอ เรือบัง กู้ลอบหมึก รีบวิงวอน
บังทนอ้อน ไม่ไหว ให้หมึก & ปลา

แสนดีใจ วันนี้ได้ ของกินกัน
เอาเรือเข้า หลบพลัน แถวริมผา
ทำอาหาร ง่วนไป ไม่รอช้า
ปลาเผามา ทอดหมึกใส ใส่กระเทียม

ปลาที่เป็น ก็พลันตาย ย้ายลงจาน
หมึกสดหวาน  ตัวยังใส รสชาติเยี่ยม
กินกันจน จานใบใหญ่ สะอาดเอี่ยม
อิ่มพุงผึ่ง แล้วจึงเตรียม หาที่นอน

ชีวิตที่ ไม่ต้อง คิดเรื่องงาน
กิน นอน ผึ่ง แดดแรงจ้าน ลงน้ำซ่อน
ดำน้ำดู ปู ปลา ไป ไร้นิวรณ์
หลายหลายวัน เที่ยวตะลอน อันดามัน

เมื่อขึ้นฝั่ง ตัวดำเกรียม เทียมปลาปื้ง
สุขภาพ จิตดียิ่ง แสบแสบสันต์
อยากจะอยู่ อย่างนี้ ทุกวี่วัน
ไม่อยากฝัน อื่นใด ในชีวิต

🚣🚤⛵🚣🚤⛵🚣🚤⛵🚣🚤⛵

เดี๋ยวนี้ หาดเหล่านั้น มีชื่อเสียงโด่งดัง
พร้อมมหาชนนับพันนับหมื่น เกลื่อนกลาดไปเต็มพื้นที่ (ดูจากรีวิวล่าสุด)
ไม่สามารถ ไป กิน นอน แบบหาดส่วนตัวของเรา 3-4 คน ได้อีกแล้ว

ที่จริงว่าจะเล่าเรื่องความงาม ที่นอนบนหาดริมผา ใต้แสงจันทร์เต็มดวง (วันพระ)
กลายเป็นเรื่อง seafood ไปได้ไงเนี่ย เสียกระทู้จิงจิงเยยยย