ชีวิตของเราก็ต่างมีคนเข้ามาชอบ และเราก็ไปแอบชอบคนอื่นด้วย
แต่ที่จะเล่าถึงคือ เรากับเขาเป็นเพื่อนกันมาได้ 4-5 ปี แต่ก็ไม่ได้สนิทกัน
เมื่อก่อนคุยด้วยแล้วความรู้สึกเราก็เฉยๆนะ พอหายไปพักหนึ่ง
ช่วงนั้นเขามีปัญหามาปรึกษาเรา เลยทำให้สนิทกันมากขึ้น
คุยกันเกือบทุกวันนะได้ก็ไม่ได้คุยมาก เจอกันก็ทักตามปกติ
แต่พอเริ่มคุยบ่อยขึ้น วันนึงเค้าหายไปเราก็แบบรู้สึกแปลกๆ
แต่ก็โอเครไม่เป็นไร แล้วพอกลับมาคุยกันอีก เราก็คิดๆนะเหมือนเขาจะชอบเรา
ด้วยการแสดงออกหรือสิ่งที่เขาทำให้มันดีมาก แต่เราก็ไม่กล้าคิดไปไกล
อีกอย่างเราก็มีคนที่เราชอบอยู่แล้ว ผ่านไปประมาณ 3 เดือนก็คุยกันตลอด
เพื่อนเขาก็มีแซวบ้าง แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ในความคิดเราคิดว่าเขาเป็นเพื่อน
พอเราเห็นผู้หญิงคนอื่นมาสนิทด้วย หรือเขาเล่าเรื่องคนรักเก่าให้ฟัง
เราก็แบบเศร้าอะ.... แต่ก็เป็นเพื่อนก็ต้องให้คำปรึกษา เขาก็คอยให้คำปรึกษาเราเช่นกัน
พอเวลาผ่านไปมันเริ่มชัดเจนขึ้น เหมือนว่าเขาชอบเรา เราก็คิดๆนะว่าถ้าเขามาบอกชอบจะทำไง
คือเราก็อยากเป็นเพื่อนแบบนี้ แต่กลัวปฏิเสธไปแล้วเขาจะหายไปเลย ถ้าแบบนี้เราก็ทำใจไม่ได้นะ
อยากให้อยู่คุยกันแบบนี้ แต่มันดูเหมือนเรารั้งหรือเห็นแก่ตัวทั้งที่จริงๆเราไม่คิดจะคบเขาเป็นแฟน
ถ้าบอกเขาไปว่าคุยๆกันไปก่อน นี้ก็จะ 5 เดือนแล้วที่คุยกันมันจะทำให้เขาชอบเรา และเราก็ชอบเขา
มากขึ้นกว่าเดิมไหม ถึงวันที่เราได้เจอคนที่เราชอบมานานแล้ว เราทิ้งเขามันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเขา
เราสับสนมากว่าเราควรทำยังไง คือคนที่เราชอบมานาน กับเขาที่เราก็รู้สึกดี เราควรทำไง. เราไม่เคยคุยกับใครและไม่เคยมีแฟนด้วย
ถ้าเราให้ความหวังคุยดีกับเขา ทั้งที่ตอนคุยกันเราก็มีความสุข เราให้ความหวังเราจะผิดไหม เพราะเรายังไม่แน่ใจ