ลิเวอพุน




เป็นเมืองหน้าด่านที่มีฐานะเป็นเมืองขึ้นภายใต้ภาคการปกครองของกรุงหงสา(พม่า)ตั้งอยู่ใกล้กับแม่น้ำเจ้าพระยา ด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือของกรุงรัตนโกสินทร์

ชาวบ้านลิเวอพุน(หงแดง)มีความจำดีเลิศยิ่งนัก(แม้นว่าจักผ่านมากี่พรรษามักจำได้แม่นมั่นว่าคือเจ้าแห่งหมากเตะ๕สมัย)



จวบจนถึงเมื่อวันขึ้น๓ค่ำเดือน๓(วันที่๒๒เดือนมีนาคมพศ.๒๕๕๘) ออกพญาฟานกัลยกทัพแม่อยู่ทองบุกตีเมืองลิเวอพุน(หงแดง) มีพระราชมรูนี่ย์นำทัพหน้าในศึกครานี้ แต่ทางด้านหงแดงนั้นหาได้มี นรเจิดเมงสอ แม่ทัพเอกนำทัพไม่เนื่องจากป่วยด้วยโรคสรรพบุรุษ เล่นศึกกันมิเกินปฐมยาม ออกญามาตาราชภักดีส่งหมากเตะเข้าประตูหน้าด่าน ๑-๐




   จนการศึกเข้าสู่ยาม๒ ทัพของหงแดงเริ่มจะเสียเปรียบต่อทัพของเมืองแม่อยู่ทองมากโขทางด้าน พระเจ้าหงแดงดันกฤชปุเรง สั่งให้ นรเจิดเมงสอ ออกไปแก้กลศึกแต่ชั่วเคี้ยวหมากมิทันแหลก นรเจิดเมงสอ กลับโดนกลศึกของขุนอมรชเอเรร่า ต้องโทษถูกเนรเทศออกจากการรบไป เพลานั้นหงแดงมิมีทางเลือกมากนักจึ่งส่งหัวหมู่ทลวงฟัน เมงเยสีหโรเตลลีญะ เพื่อหมายแก้กลอีกครา แต่ทางทัพแม่อยู่ทอง ก็แก้กลโดยการส่งพระญาจักรีศรีมาเรียลงมาบุกฝั่งซ้าย เพียงกะลาจมน้ำก็ส่งหมากเตะให้ออกญามาตาราชภักดีทำแต้มประตู๒-๐  เพิ่มกำลังทัพหน้าด้วยพระรามาธิบเดลฟานากาลเพื่อให้ทัพหน้าบุกทะลวงประตูหน้าด่านอีก




แต่หงแดงก็ยังมิสิ้นฤทธิ์ ยุงจัดทัพบุกสู้ตีฝ่าจนสามารถทวงคืนาได้๒-๑จากสีอ่องขเตอริด




ดั่งฟ้าพิโรศเมื่อหงแดงต้องโทษหน้าประตูเมือง พระราชมรูนี่ย์รับหน้าที่สังหารแต่ทว่านายประตูหน้าด่าน สุระกำมงมิโญเล่ ป้องกันไว้ได้



จบศึกครานี้ แม่อยู่ทองสามารถเข้าตีหงแดงแตกพ่ายได้ ๒-๑  

จากเหตุการณ์ครานั้นเป็นเหตุให้นครลิเวอพุน(หงแดง) ตกเป็นเมืองขึ้นของรัตนโกสินทร์เป็นต้นมาและได้เปลี่ยนชื่อใหม่เป็น ทุ่งปากเกร็ด มาจวบจนทุกวันนี้