The way he looks เป็นภาพยนตร์จากประเทศบราซิลส่วนขยายจากหนังสั้นเรื่อง I Don't Want to Go Back Alone ปี (ค.ศ. 2010)
ซึ่งถ้าดูจากหน้าหนังที่ขายแล้ว อาจจะจัดให้อยู่ในประเภท gay theme… แต่สำหรับผม ผมให้เป็นหนังครอบครัว (ประมาณ รักแห่งสยาม ก็ว่าได้)
ตอนเป็นภาพยนตร์สั้น I Don't Want to Go Back Alone นั้น ผมคิดว่าประเด็นที่สื่อออกมาจะเป็นการตั้งคำถามเกี่ยวกับอารมณ์และความรู้สึกของผู้พิการทางสายตา คำถามที่ส่งมาให้คนดูคิดต่อคือประมาณว่าถ้าเรามองไม่เห็น เราจะมีความรักได้หรือไม่? หรือ ปัจจัยที่ทำให้เกิดความรักนั้นขึ้นอยู่กับการมองเห็นหรือไม่??
แต่เมื่อมันถูกพัฒนาเป็นหนังยาว ในชื่อ The way he looks นั้น ประเด็นคำถามและสิ่งที่ต้องการจะบอกนี้กลับถูกลบกลบมิดหายไป...
ประเด็นที่ถูกสร้างมาใหม่ในเวอร์ชั่นหนังยาวนี้ คือประเด็นของความรู้สึก ความต้องการของผู้พิการทางสายตาเข้ามาแทน
เลโอเด็กหนุ่มผู้พิการทางสายตามาตั้งแต่กำเนิดจึงทำให้ทางครอบครัว พ่อ แม่ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษ และแน่นอนด้วยความที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นจึงอยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเองและต้องการแสดงออกว่าเขาสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ก็เหมือนว่าแม่ของเลโอก็ยังมองเลโอเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ เลโอมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กชื่อ จี หรือ Giovana เลโอมีจีเป็นเพื่อนสนิทอยู่คนเดียว จีทำหน้าที่ช่วยเหลือดูแลลีโอมาโดยตลอดจนเกิดความรู้สึเกินคำว่าเพื่อน แต่การเข้ามาของนักเรียนใหม่ กาเบรียล ทำให้เกิดช่องว่างความสัมพันธ์ของจีกับเลโอขึ้น แต่สุดท้ายสถานะความสัมพันธ์ของจี เลโอและกาเบรียล ก็ชัดเจนขึ้นในตอนจบ...
ในเวอร์ชั่นหนังยาวนี้ ส่วนขยายที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือรายละเอียดของการเลี้ยงดูในครอบครัว ความสัมพันธ์ของเลโอและจี และเพื่อนๆในห้องเรียน ซึ่งก็สามารถทำให้เราเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของ เลโอ ได้มาก อีกทั้งการแสดงในบทเลโอนั้น ทำให้เชื่อได้เลยว่าเขาตาบอดจริงๆ (ขณะที่ดูนั้นผมคิดยังคิดว่านี่เขาเอาผู้พิการทางสายตามาเล่นจริงๆเลยหรือเปล่า?)
ในส่วนของเนื้อเรื่อง ผมชอบสไตล์การเล่าเรื่องที่เรียบๆ ไม่ค่อยมีความรู้สึกหวือหวาแบบนี้ แต่ทำให้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเลโอและความเป็นห่วงของครอบครัวได้ดี แต่เนื้อเรื่องในช่วงต้นเรื่องอาจจะดูหลวมไปนิด สำหรับผมติดตรงที่การเข้ามาของกาเบรียลที่เข้ามาเพิ่มในชีวิตของจีและเลโอนั้น ดูเหมือนว่าอยู่ๆก็เข้ามาและสนิทสนมกันเลย ทำให้ยังรู้สึกติดค้างเล็กๆว่า สนิทกันได้อย่างไร (แต่ในเวอร์ชั่นหนังสั้นจะเล่าเรื่องการพัฒนาความสัมพันธ์ของกาเบรียล จีและเลโอได้ดีกว่า) และการพัฒนาความรู้สึกของกาเบรียลกับเลโอก็ไม่ได้ทำให้อินจนจิกหมอนได้...แต่ก็ถือว่าอยู่ในระดับไม่น่าเกลียด
โดยรวมแล้วผมประทับใจกับหนังเรื่องนี้นะครับ เป็นหนัง feel good ที่ดูได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวา ไม่ตื่นเต้น ไม่ต้องลุ้นอะไร แต่ก็ทำให้เห็นว่าวิถีชีวิตของเด็กบราซิลก็ไม่ค่อยต่างกับวิถีของเด็กไทยสักเท่าไร ชีวิตของละครในหนัง ก็ยังดูเป็นเด็กที่ถูกโอ๋ ทำให้บางทีก็นึกถึงน้องดาวในซีรีย์ Hormones ซะอย่างนั้น และด้วยวิถีชีวิตที่ไม่ค่อยต่างกัน ก็ทำให้เราเข้าถึงตัวละครได้ง่าย เข้าใจหนังได้ง่ายมากขึ้นด้วย
The Way He Looks [Spoiled]
The way he looks เป็นภาพยนตร์จากประเทศบราซิลส่วนขยายจากหนังสั้นเรื่อง I Don't Want to Go Back Alone ปี (ค.ศ. 2010)
ซึ่งถ้าดูจากหน้าหนังที่ขายแล้ว อาจจะจัดให้อยู่ในประเภท gay theme… แต่สำหรับผม ผมให้เป็นหนังครอบครัว (ประมาณ รักแห่งสยาม ก็ว่าได้)
ตอนเป็นภาพยนตร์สั้น I Don't Want to Go Back Alone นั้น ผมคิดว่าประเด็นที่สื่อออกมาจะเป็นการตั้งคำถามเกี่ยวกับอารมณ์และความรู้สึกของผู้พิการทางสายตา คำถามที่ส่งมาให้คนดูคิดต่อคือประมาณว่าถ้าเรามองไม่เห็น เราจะมีความรักได้หรือไม่? หรือ ปัจจัยที่ทำให้เกิดความรักนั้นขึ้นอยู่กับการมองเห็นหรือไม่??
แต่เมื่อมันถูกพัฒนาเป็นหนังยาว ในชื่อ The way he looks นั้น ประเด็นคำถามและสิ่งที่ต้องการจะบอกนี้กลับถูกลบกลบมิดหายไป...
ประเด็นที่ถูกสร้างมาใหม่ในเวอร์ชั่นหนังยาวนี้ คือประเด็นของความรู้สึก ความต้องการของผู้พิการทางสายตาเข้ามาแทน
เลโอเด็กหนุ่มผู้พิการทางสายตามาตั้งแต่กำเนิดจึงทำให้ทางครอบครัว พ่อ แม่ต้องดูแลเขาเป็นพิเศษ และแน่นอนด้วยความที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นจึงอยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเองและต้องการแสดงออกว่าเขาสามารถช่วยเหลือตัวเองได้ แต่ก็เหมือนว่าแม่ของเลโอก็ยังมองเลโอเป็นเด็กน้อยอยู่เสมอ เลโอมีเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กชื่อ จี หรือ Giovana เลโอมีจีเป็นเพื่อนสนิทอยู่คนเดียว จีทำหน้าที่ช่วยเหลือดูแลลีโอมาโดยตลอดจนเกิดความรู้สึเกินคำว่าเพื่อน แต่การเข้ามาของนักเรียนใหม่ กาเบรียล ทำให้เกิดช่องว่างความสัมพันธ์ของจีกับเลโอขึ้น แต่สุดท้ายสถานะความสัมพันธ์ของจี เลโอและกาเบรียล ก็ชัดเจนขึ้นในตอนจบ...
ในเวอร์ชั่นหนังยาวนี้ ส่วนขยายที่เพิ่มเติมขึ้นมาคือรายละเอียดของการเลี้ยงดูในครอบครัว ความสัมพันธ์ของเลโอและจี และเพื่อนๆในห้องเรียน ซึ่งก็สามารถทำให้เราเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของ เลโอ ได้มาก อีกทั้งการแสดงในบทเลโอนั้น ทำให้เชื่อได้เลยว่าเขาตาบอดจริงๆ (ขณะที่ดูนั้นผมคิดยังคิดว่านี่เขาเอาผู้พิการทางสายตามาเล่นจริงๆเลยหรือเปล่า?)
ในส่วนของเนื้อเรื่อง ผมชอบสไตล์การเล่าเรื่องที่เรียบๆ ไม่ค่อยมีความรู้สึกหวือหวาแบบนี้ แต่ทำให้เข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเลโอและความเป็นห่วงของครอบครัวได้ดี แต่เนื้อเรื่องในช่วงต้นเรื่องอาจจะดูหลวมไปนิด สำหรับผมติดตรงที่การเข้ามาของกาเบรียลที่เข้ามาเพิ่มในชีวิตของจีและเลโอนั้น ดูเหมือนว่าอยู่ๆก็เข้ามาและสนิทสนมกันเลย ทำให้ยังรู้สึกติดค้างเล็กๆว่า สนิทกันได้อย่างไร (แต่ในเวอร์ชั่นหนังสั้นจะเล่าเรื่องการพัฒนาความสัมพันธ์ของกาเบรียล จีและเลโอได้ดีกว่า) และการพัฒนาความรู้สึกของกาเบรียลกับเลโอก็ไม่ได้ทำให้อินจนจิกหมอนได้...แต่ก็ถือว่าอยู่ในระดับไม่น่าเกลียด
โดยรวมแล้วผมประทับใจกับหนังเรื่องนี้นะครับ เป็นหนัง feel good ที่ดูได้เรื่อยๆ ไม่หวือหวา ไม่ตื่นเต้น ไม่ต้องลุ้นอะไร แต่ก็ทำให้เห็นว่าวิถีชีวิตของเด็กบราซิลก็ไม่ค่อยต่างกับวิถีของเด็กไทยสักเท่าไร ชีวิตของละครในหนัง ก็ยังดูเป็นเด็กที่ถูกโอ๋ ทำให้บางทีก็นึกถึงน้องดาวในซีรีย์ Hormones ซะอย่างนั้น และด้วยวิถีชีวิตที่ไม่ค่อยต่างกัน ก็ทำให้เราเข้าถึงตัวละครได้ง่าย เข้าใจหนังได้ง่ายมากขึ้นด้วย