วันนี้เป็นวันเกิด ทุกอย่างดำเนินชีวิตไปเหมือนเดิม แต่สิ่งที่หายไปคือ "เค้กวันเกิด"

ครั้งเรายังเด็กมีคน 2 คนคอยเตรียมเค้ก คอยเรียกเพื่อนบ้านมาจัดงานวันเกิดให้เรา วันเกิดทุกปีเป็นวันที่เรารอคอยมากที่จะได้กินเค้ก
แต่เมื่อเราโตขึ้นก้าวเข้าสู่ชีวิตวัยรุ่นเราเริ่มติดเพื่อน วันเกิดก็จะออกไปปาร์ตี้กันเพื่อนกับมาก็เกือบเช้า
เค้กที่เราเคยรอกินทุกปีเราก็จำไม่ได้แล้วว่าเราได้รับมันครั้งสุดท่านเมื่อไหร่ เราไม่เคยสนใจ
จนวันนี้ในวันที่คนที่เคยซื้อเค้กให้เราไม่อยู่แล้วทั้ง 2 คน เรากลับอยากได้มันอีกครั้ง
แต่สิ่งที่เราอยากได้ไม่ใช่แค่เค้กแต่คือวันเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ทั้งครอบครัว
นึกย้อนไปครอบครัวเราก็ครอบครัวจนๆไม่มีสมบัติอะไรเลยซักอย่างเช่าบ้านย้ายบ้านมาแล้วไม่ต่ำกว่า 20 ที่เท่าที่จำความได้
เคยทั้งโดนไล่ ย้ายของหนีตอนกลางคืน ไปอยู่อาพาตเม้นเล็ก ไปอยู่สลัม แต่ทุกปีท่านก็เก็บเงินไว้จัดงานวันเกิดให้เรา
สมบัติเพียงอย่างเดียวที่พ่อและแม่มอบให้คือการศึกษาวิชาความรู้ พ่อแม่บอกอยู่เสมอให้ตั้งใจเรียนจะได้ไม่ลำบาก
ทำให้คนที่เคยด่าว่าไอ้ลูกเจ๊กลูกลาวไม่มีอนาคตหรอก(พ่อคนจีน แม่อีสาน) ต้องบอกว่าช่วง ม.ปลาย-มหาลัย ทำตัวแย่มาก
ในวันที่เราเริ่มกลับมตั้งใจเรียนแม่ได้เสียไปก่อนที่จะได้เห็นใบปริญญา คุณพ่อที่ส่งลูกเรียน 2 คน บอกเสมอว่าลูกทำได้
ในวันที่ลูกรับปริญญาครบทั้ง 2 คน มีงานทำ ท่านก็อยู่ใช้เงินลูกได้ไม่ถึงปี บุญคุณที่ท่านได้ให้มา ตอนนี้ลูกตอบแทนได้แค่
การนำพวงมาลัยมากราบเถ้ากระดูกเท่านั้น ทุกวันนี้ลูกมีบ้าน มีหน้าที่การงานไม่ลำบากเหมือนแต่ก่อนแล้ว
คนที่เคยดูถูกเราทุกวันนี้ก็มีแต่รอมาขอความช่วยเหลือ ไม่มีใครกล้าที่จะว่าพ่อแม่ได้อีก
แต่สิ่งที่ลูกอยากได้มากที่สุดตอนนี้ไม่ใช่เงินทอง แต่เป็นเค้กวันเกิดก้อนเล็กที่มีคำอวยพรอยู่

อยากให้คนที่เลี้ยงวันเกิดจนลืมคนที่เคยมอบเค้กให้ กลับไปทานเค้กกับท่านเพราะท่านคงอยู่ทานกับเราได้อีกไม่นานหรอก