เราไม่เข้าใจเลย มีแฟนมันผิดตรงไหน เราแค่มีคนรู้ใจเฉยๆ คนที่ทำให้เรายิ้มได้ในบางเวลา คนที่คุยแล้วไม่อึดอัดเท่าพ่อแม่ในบางเรื่อง คนที่อยู่เป็นเพื่อนในบางทีไม่เหลือใคร คือก็เขาใจว่ารักวัยเรียนมันมีแต่ปัญหา เผลอๆเป็นการหาภาระใส่ตัวเองอีก เพราะไหนจะตองมานั่งเอาใจกัน ทะเลาะกัน เสียใจ ร้องไห้ แต่มองความเป็นจริงบ้างว่า เห้ย! คนน้ะเว้ย มีความรัก ความรู้สึก ถึงจะอกหักแต่มันก็เป็นประสบการณ์ป้ะว้ะ ดีกว่าโตไปโดนหลอกนะ แก่แล้วยังโดนหลอกเรื่องความรักอย่างงีก็ไม่ไหวนะ บางคู่เรายอมรับเขาอาจใจเร็วเกินไป มันอาจเกิดจากความผิดพลาดพ่อแม่เลยเป็นห่วงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ มันก็ขึ้นอยู่ที่ตัวเด็ก แต่ผู้ใหญ่เคยลองมองแบบเปิดใจมั้ย ถ้าใส่ใจเด็ก ดูแล ให้คำปรึกษาเขาอย่างใกล้ชิด คอยรับฟังปัญหาชีวิตบ้าง มีไรก็แนะนำ เราว่ามันอาจลดเรื่องการท้องในวัยรุ่นก็ได้นะ เราอยากให้พ่อแม่เปิดใจเรื่องการมีแฟนวัยเรียน ไม่ไดกระแต หรือแรด ร่าน แบบที่ผู้ใหญ่คิดกันน้ะ เราก็แค่อาจมีคนที่คอยดูแล คนที่คอยให้คิดถึง กับพ่อแม่เราก็รักและคิดถึงตลอดเวลาแหล่ะ เราก็ตั้งใจเรียนเพื่อพ่อแม่ และจะเลี้ยงดูเขาแน่นอน แต่เราแค่อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง คนมันรักกันมันห้ามความรู้สึกได้หรอ คนมันมีความรู้ดีๆให้กัน มันไม่ดีหรอ ทำไมพ่อแม่ต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดมหันด้วย เราแค่อยากใหพ่อแม่รับรู้บ้างว่าเราคบกับคนนี้นะ แล้วก็อยากใหเขาไว้ใจ ตอนนี้เรามีแฟนแล้วค่ะ แต่เราไม่กลาบอกพ่อแม่ เพราะกลัวถ้าบอกไป พ่อแม่ก็จะให้เราเลิกกันอยู่ดี เราไม่อยากโกหกพ่อแม่เลยเวลาไปไหนกับแฟน เราต้องบอกเสมอว่าเราไปกับเพื่อนแบบนี้ตลอด เราเองก็รู้สึกไม่ดีที่ต้องมานั่งโกหกพ่อแม่เพราะเรื่องแบบนี้ เรารักแฟนเรานะ เราก็รักพ่อแม่ด้วย เราแยกแยะออกระหว่างเรียนกับรัก อะไรมาก่อนมาหลังเรารู้ แต่ทำไมพ่อแม่ถึงไม่คิดแบบเราบ้าง อึดอัดมากเลยค่ะ ไม่รู้ว่าจะต้องโกหกพ่อแม่ไปอีกนานเท่าไร ถ้าพ่อแม่เราเปิดฝจเรื่องแบบนี้ เราคงไม่มานั่งโกหกเขาหรอก ดีซะอีกจะได้มีคนคอยแนะนำที่ดี เฮ้อ....ลำบากใจมากเลย