สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกของหนูนะค่ะ
สิ่งที่หนูกำลังจะเขียนต่อไปนี้จะมีเนื้อหาที่ยาวพอสมควรนะค่ะ เพราะหนูอยากจะเขียนระบายความในใจมากๆ ถ้าเริ่มเบื่อในขณะที่อ่าน หนูก็พอเข้าใจค่ะ เพราะหนูเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่ามีใครสามารถทนอ่านเรื่องยาวๆเรื่องนี้ซะด้วยซ้ำ
โดยปกติหนูเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง และส่วนใหญ่ไม่กล้าออกไปข้างนอก บางอาทิตย์ก็นอนร้องไห้คนเดียวในห้องเผลอหลับไป เวลานอนหนูก็มักจะฝันร้ายบ่อยมาก หนูอยากปรึกษาพ่อแม่ แต่ไม่รู้จะพูดยังไงและไม่กล้าพูด เพราะคุณพ่อบางทีเขาโมโหร้ายเวลาเห็นหนูร้องไห้ แล้วเวลาแม่มาปรามพ่อ พวกเขาก็ทะเลาะกันเสียงดัง ส่วนพี่สาวหนูสนิทกับเขามาก แต่เขาเป็น นร. สถาปัตย์ ซึ่งอยู่หอและมักจะไม่ว่าง หนูเลยไม่อยากรบกวนพี่
เวลาหนูไปอ่านกระทู้ของคนอื่นๆ เขามักจะบอกว่าให้นึกถึงพ่อแม่ หรือไม่ก็พระธรรม แต่ว่าหนูไม่สนิทกับพ่อแม่เลย พวกเขาไม่ค่อยมีเวลาให้หนู ส่วนใหญ่หนูอยู่กับพี่เลี้ยง ป้าเขาเป็นคนขี้นินทามากๆ หนูก็กลัวว่าถ้าปรึกษาป้าเขาไป เขาจะเอาเรื่องส่วนตัวของหนูไปนินทา ส่วนเรื่องศาสนาหนูไม่ได้นับถือเลย
หนูเข้ากันกับเพื่อนไม่ค่อยได้เลย พวกเขามักจะมองหนูเป็นตัวประหลาด ตอนหนูยังเป็นเด็ก G.4 (ป.4) [ตามระบบ รร. bilingual] หนูโดนรังแกบ่อยมาก หลังๆพวกเขาก็พูดดีด้วยเพราะอยากลอกการบ้านหนู ให้หนูติวหนังสือสอบ และทำงานกลุ่มทั้งหมด ถ้าหนูมีเพื่อนทีก็มักจะมีแค่คนเดียว แต่มักจะเป็นผู้ชายหรือไม่ก็ทอม เพื่อนทั้งชั้นชอบเอาเรื่องไปล้อว่าหนูเป็นผู้หญิง 'เยอะ' ซึ่งในความจริงมันไม่เป็นอย่างงั้นเลย และมีครั้งหนึ่งหนูอยู่ G.7 (ม.1) เพื่อนสนิทที่สุดของหนูตายเพราะสมองติดเชื้อ ตอนแรกนึกว่าแค่ไข้หวัดใหญ่ เพราะเธอบอกว่าปวดหัวมาก สองวันต่อมาเขาโคม่าหนักแล้วเป็นเจ้าหญิงนิทราไป แม่เลยเซนต์ให้ถอดเครื่องช่วยหายใจออก แล้วตั้งแต่ตอนนั้นหนูเริ่มคิดจะฆ่าตัวตายตาม และติดเกมส์มากๆเพื่อที่จะได้ลืมเรื่องนี้ไป
ปีต่อมาเหตุการณ์มันแย่ลงมากเพราะพี่สาวถูกส่งเข้าแผนกจิตเวชใน รพ. รามา ในฐานะผู้ป่วยโรคซึมเศร้า พ่อแม่หนูบอกว่าพี่สาวหนูบ้าไปแล้ว และห้ามหนูเข้าเยี่ยม ตอนนั้นหนูไม่เข้าใจเพราะว่ามันมีบางช่วงที่พี่สาวหนูเก็บตัวอยู่ห้องทั้งวันบ้าง เก็บของเหลือใช้ไว้เยอะมากๆ บางทีก็ร้องไห้นานเป็นชั่วโมงต่อหน้าหนู แต่หนูคิดว่าเขาแค่เครียดและต้องการความรักมากกว่า พี่สาวก็คล้ายหนูเหมือนกัน เราทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าเราเป็นตัวประหลาดของสังคม พี่เขาอยู่ รพ. เกือบครึ่งปี แต่สามารถกลับมาเรียนจบ G.12 (ม.6) และติดมหา'ลัยได้
พอหนูอยู่ G.10 (ม.4) คราวนี้หนูมีเพื่อนผู้หญิงเป็นกลุ่มครั้งแรก ตอนนั้นทุกอย่างดูเหมือนดีขึ้น ถึงแม้ว่าหนูจะไม่สนิทกับพ่อแม่แล้วก็ตาม แต่เหตุการณ์พลิกผลัน เมื่อเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดของหนูเข้าใจหนูผิดว่าหนู 'ทรยศ' เขา เขามาด่าหนูยาวมากใน Line โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้หนูอธิบาย จากนั้นก็ทั้งกลุ่มก็ทิ้งหนูไป จากนั้นหนูเริ่มคิดฆ่าตัวตายอีกที แต่พอมาคิดอีกทีก็กลัวตาย เลยได้แค่ทำร้ายตัวเอง เช่น เอาหัวทุบกระจก ไม่ยอมกินข้าว เป็นต้น ต่อมาพอกำลังจะขึ้น G.11 (ม.5) เพื่อนหญิงคนเดิมมาขอคืนดี หนูก็ให้อภัยไป แต่ไม่ยอมสนิทกับเขาแล้ว
ช่วง 2 เดือนปิดเทอม ระหว่างไปเป็น นร. แลกเปลี่ยน 1 เดือนที่อังกฤษ หนูได้เจอกับแฟนหนูครั้งแรก [อยู่ รร. เดียวกัน] แต่เขาเพิ่งขึ้น G.10 ขณะที่หนูเพิ่งขึ้น G.11 เราไม่ค่อยมีโอกาสคุยตัวต่อตัวได้พอเริ่มเปิดเทอม ในช่วงที่ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เราคุยผ่าน Facebook และ Skype ทุกคืน แต่มันเริ่มมีปัญหา คือ ถ้าวันไหนเขาไม่โทรหรือทักมา หนูจะกังวลสุดๆและบางทีร้องไห้ ด้วยความที่ว่าถึงแม้หนูจะอยู่ รร. มี 'เพื่อน' นั่งกินด้วยก็ตาม หนูก็ยังรู้สึกว่าหนูอยู่คนเดียวตลอด แฟนพนูเป็นคนเดียวมีนิสัยคล้ายกับหนูที่สุดแล้ว บางทีเขาก็ถูกมองว่าเป็นคนประหลาดเหมือนกัน แต่บางครั้งหนูรู้สึกว่าหนูด้อยกว่าเขามากเลย เพราะเขาเรียนเก่งกว่าหนูมาก เกรดเฉลี่ยของเขาไม่เคยต่ำกว่า 3.8 และยังมีภาวะผู้นำสูง ในขณะที่เกรดเฉลี่ยของหนูลดลงไปถึง 3.7-3.4 และหนูก็ขี้อายสุดๆ
บางทีหนูก็คิดว่าพรหมลิขิตอาจมีจริงก็ได้ เพราะว่า หนูเคยพยายามจะฆ่าตัวตายถึง 3 ที แต่เขามักจะโทรมาขัดจังหวะพอดีทุกครั้ง ครั้งที่ 3 หนูเลยบอกเขาไปว่าหนูกำลังถือโทมิ [น้ำยาขัดพื้นห้องน้ำ] ในมืออยู่และคิดจะฆ่าตัวตาย เขาช็อกมากเนื่องจากว่าเขาไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะเจอคนประเภทนี้ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ไล่หนู แต่กลับให้กำลังใจหนู แล้วยังบอกว่าเขารักหนูมาก เพราะฉะนั้นอยากจากเขาไปเลย [ในฐานะเป็นเพื่อนสนิทกันตอนนั้น] เขาโทรมาถามว่าหนูเรียนสนุกป่าว เพื่อนเป็นไง หายเศร้ายัง ผ่านไปประมาณ 2 ถึง 3 เดือน เขาบอกหนูว่าเขาเครียดเรื่องของหนูมาก หลังจากนั้นหนูก็ไม่กล้าบอกเขาเท่าไหร เพราะหนูไม่อยากเป็นภาระของเขาเลย
แฟนหนูแนะนำว่าให้ลองไปพบจิตแพทย์ แต่พ่อแม่หนูไม่ให้ออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง ถึงแม้หนูจะอายุ 16 ปีตอนนั้นก็ตาม รวมทั้งหนูก็กลัวว่าพ่อแม่หนูจะรู้เรื่องนี้แล้วจะส่งขังหนูใน รพ. เหมือนพี่สาว และก็หนูไม่กล้าออกไปข้างนอกอยู่แล้ว พอนึกถึงเรื่องนี้หนูคิดว่าหนูก็เป็นคนบ้าหรือป่าว? เขาเลยบอกว่าให้ลองบอกเพื่อนที่ไว้วางใจบ้าง หนูก็ลองบอก 'เพื่อน' 3 คนไปในเวลาเดียวกัน 2 คนไม่เชื่อและอีกคนหนึ่งด่าว่าไอ้โง่แต่กลับไม่ให้คำแนะนำหนูเลย หนูก็เลยบอกพี่สาวไป พี่เขารับฟังทุกครั้งและอยากช่วยแต่ไม่ค่อยมีเวลาเนื่องจากโปรเจกต์ที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
ถึงแม้หนูจะเคยค้นหาคำแนะนำทั่วไป Internet ก็ตาม แต่หนูต้องการคนรับฟังจริงๆ ในตอนนี้ Internet เป็นเพียงหน้าต่างเดียวสู่โลกภายนอกของหนู แต่หนูต้องการ 'ประตู' ตอนนี้หนูอายุ 17 ปี ในขณะนี้หนูมีแฟนกับพี่สาวที่น่ารักมากๆและรู้สึกมีความสุขในช่วงนี้ แต่ 'เสียงสะท้อน' ในหัวหนูก็ยังกลับมาดึงให้ทัศนคติของหนูที่มีต่อโลกนี้แย่ลงไปเป็นระยะ คำแนะนำของทุกๆคนจะช่วยให้หนูมีกำลังใจในการต่อสู้ต่อไปนะค่ะ แล้วสุดท้ายก็หาทางออกได้ค่ะ อยากขอโทษนะค่ะถ้าเรื่องทำให้เกิดความลำบากใจ แต่ขอขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านจนจบค่ะ ขอบคุณค่ะ
หนูเคยพยายามฆ่าตัวตายและเคยทำร้ายตัวเอง จะแก้ไขในระยะยาวยังไงดีค่ะ?
สิ่งที่หนูกำลังจะเขียนต่อไปนี้จะมีเนื้อหาที่ยาวพอสมควรนะค่ะ เพราะหนูอยากจะเขียนระบายความในใจมากๆ ถ้าเริ่มเบื่อในขณะที่อ่าน หนูก็พอเข้าใจค่ะ เพราะหนูเองก็ยังไม่แน่ใจเลยว่ามีใครสามารถทนอ่านเรื่องยาวๆเรื่องนี้ซะด้วยซ้ำ
โดยปกติหนูเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง และส่วนใหญ่ไม่กล้าออกไปข้างนอก บางอาทิตย์ก็นอนร้องไห้คนเดียวในห้องเผลอหลับไป เวลานอนหนูก็มักจะฝันร้ายบ่อยมาก หนูอยากปรึกษาพ่อแม่ แต่ไม่รู้จะพูดยังไงและไม่กล้าพูด เพราะคุณพ่อบางทีเขาโมโหร้ายเวลาเห็นหนูร้องไห้ แล้วเวลาแม่มาปรามพ่อ พวกเขาก็ทะเลาะกันเสียงดัง ส่วนพี่สาวหนูสนิทกับเขามาก แต่เขาเป็น นร. สถาปัตย์ ซึ่งอยู่หอและมักจะไม่ว่าง หนูเลยไม่อยากรบกวนพี่
เวลาหนูไปอ่านกระทู้ของคนอื่นๆ เขามักจะบอกว่าให้นึกถึงพ่อแม่ หรือไม่ก็พระธรรม แต่ว่าหนูไม่สนิทกับพ่อแม่เลย พวกเขาไม่ค่อยมีเวลาให้หนู ส่วนใหญ่หนูอยู่กับพี่เลี้ยง ป้าเขาเป็นคนขี้นินทามากๆ หนูก็กลัวว่าถ้าปรึกษาป้าเขาไป เขาจะเอาเรื่องส่วนตัวของหนูไปนินทา ส่วนเรื่องศาสนาหนูไม่ได้นับถือเลย
หนูเข้ากันกับเพื่อนไม่ค่อยได้เลย พวกเขามักจะมองหนูเป็นตัวประหลาด ตอนหนูยังเป็นเด็ก G.4 (ป.4) [ตามระบบ รร. bilingual] หนูโดนรังแกบ่อยมาก หลังๆพวกเขาก็พูดดีด้วยเพราะอยากลอกการบ้านหนู ให้หนูติวหนังสือสอบ และทำงานกลุ่มทั้งหมด ถ้าหนูมีเพื่อนทีก็มักจะมีแค่คนเดียว แต่มักจะเป็นผู้ชายหรือไม่ก็ทอม เพื่อนทั้งชั้นชอบเอาเรื่องไปล้อว่าหนูเป็นผู้หญิง 'เยอะ' ซึ่งในความจริงมันไม่เป็นอย่างงั้นเลย และมีครั้งหนึ่งหนูอยู่ G.7 (ม.1) เพื่อนสนิทที่สุดของหนูตายเพราะสมองติดเชื้อ ตอนแรกนึกว่าแค่ไข้หวัดใหญ่ เพราะเธอบอกว่าปวดหัวมาก สองวันต่อมาเขาโคม่าหนักแล้วเป็นเจ้าหญิงนิทราไป แม่เลยเซนต์ให้ถอดเครื่องช่วยหายใจออก แล้วตั้งแต่ตอนนั้นหนูเริ่มคิดจะฆ่าตัวตายตาม และติดเกมส์มากๆเพื่อที่จะได้ลืมเรื่องนี้ไป
ปีต่อมาเหตุการณ์มันแย่ลงมากเพราะพี่สาวถูกส่งเข้าแผนกจิตเวชใน รพ. รามา ในฐานะผู้ป่วยโรคซึมเศร้า พ่อแม่หนูบอกว่าพี่สาวหนูบ้าไปแล้ว และห้ามหนูเข้าเยี่ยม ตอนนั้นหนูไม่เข้าใจเพราะว่ามันมีบางช่วงที่พี่สาวหนูเก็บตัวอยู่ห้องทั้งวันบ้าง เก็บของเหลือใช้ไว้เยอะมากๆ บางทีก็ร้องไห้นานเป็นชั่วโมงต่อหน้าหนู แต่หนูคิดว่าเขาแค่เครียดและต้องการความรักมากกว่า พี่สาวก็คล้ายหนูเหมือนกัน เราทั้งคู่ต่างรู้สึกว่าเราเป็นตัวประหลาดของสังคม พี่เขาอยู่ รพ. เกือบครึ่งปี แต่สามารถกลับมาเรียนจบ G.12 (ม.6) และติดมหา'ลัยได้
พอหนูอยู่ G.10 (ม.4) คราวนี้หนูมีเพื่อนผู้หญิงเป็นกลุ่มครั้งแรก ตอนนั้นทุกอย่างดูเหมือนดีขึ้น ถึงแม้ว่าหนูจะไม่สนิทกับพ่อแม่แล้วก็ตาม แต่เหตุการณ์พลิกผลัน เมื่อเพื่อนผู้หญิงที่สนิทที่สุดของหนูเข้าใจหนูผิดว่าหนู 'ทรยศ' เขา เขามาด่าหนูยาวมากใน Line โดยที่ไม่เปิดโอกาสให้หนูอธิบาย จากนั้นก็ทั้งกลุ่มก็ทิ้งหนูไป จากนั้นหนูเริ่มคิดฆ่าตัวตายอีกที แต่พอมาคิดอีกทีก็กลัวตาย เลยได้แค่ทำร้ายตัวเอง เช่น เอาหัวทุบกระจก ไม่ยอมกินข้าว เป็นต้น ต่อมาพอกำลังจะขึ้น G.11 (ม.5) เพื่อนหญิงคนเดิมมาขอคืนดี หนูก็ให้อภัยไป แต่ไม่ยอมสนิทกับเขาแล้ว
ช่วง 2 เดือนปิดเทอม ระหว่างไปเป็น นร. แลกเปลี่ยน 1 เดือนที่อังกฤษ หนูได้เจอกับแฟนหนูครั้งแรก [อยู่ รร. เดียวกัน] แต่เขาเพิ่งขึ้น G.10 ขณะที่หนูเพิ่งขึ้น G.11 เราไม่ค่อยมีโอกาสคุยตัวต่อตัวได้พอเริ่มเปิดเทอม ในช่วงที่ยังเป็นเพื่อนกันอยู่เราคุยผ่าน Facebook และ Skype ทุกคืน แต่มันเริ่มมีปัญหา คือ ถ้าวันไหนเขาไม่โทรหรือทักมา หนูจะกังวลสุดๆและบางทีร้องไห้ ด้วยความที่ว่าถึงแม้หนูจะอยู่ รร. มี 'เพื่อน' นั่งกินด้วยก็ตาม หนูก็ยังรู้สึกว่าหนูอยู่คนเดียวตลอด แฟนพนูเป็นคนเดียวมีนิสัยคล้ายกับหนูที่สุดแล้ว บางทีเขาก็ถูกมองว่าเป็นคนประหลาดเหมือนกัน แต่บางครั้งหนูรู้สึกว่าหนูด้อยกว่าเขามากเลย เพราะเขาเรียนเก่งกว่าหนูมาก เกรดเฉลี่ยของเขาไม่เคยต่ำกว่า 3.8 และยังมีภาวะผู้นำสูง ในขณะที่เกรดเฉลี่ยของหนูลดลงไปถึง 3.7-3.4 และหนูก็ขี้อายสุดๆ
บางทีหนูก็คิดว่าพรหมลิขิตอาจมีจริงก็ได้ เพราะว่า หนูเคยพยายามจะฆ่าตัวตายถึง 3 ที แต่เขามักจะโทรมาขัดจังหวะพอดีทุกครั้ง ครั้งที่ 3 หนูเลยบอกเขาไปว่าหนูกำลังถือโทมิ [น้ำยาขัดพื้นห้องน้ำ] ในมืออยู่และคิดจะฆ่าตัวตาย เขาช็อกมากเนื่องจากว่าเขาไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะเจอคนประเภทนี้ อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ไล่หนู แต่กลับให้กำลังใจหนู แล้วยังบอกว่าเขารักหนูมาก เพราะฉะนั้นอยากจากเขาไปเลย [ในฐานะเป็นเพื่อนสนิทกันตอนนั้น] เขาโทรมาถามว่าหนูเรียนสนุกป่าว เพื่อนเป็นไง หายเศร้ายัง ผ่านไปประมาณ 2 ถึง 3 เดือน เขาบอกหนูว่าเขาเครียดเรื่องของหนูมาก หลังจากนั้นหนูก็ไม่กล้าบอกเขาเท่าไหร เพราะหนูไม่อยากเป็นภาระของเขาเลย
แฟนหนูแนะนำว่าให้ลองไปพบจิตแพทย์ แต่พ่อแม่หนูไม่ให้ออกไปข้างนอกด้วยตัวเอง ถึงแม้หนูจะอายุ 16 ปีตอนนั้นก็ตาม รวมทั้งหนูก็กลัวว่าพ่อแม่หนูจะรู้เรื่องนี้แล้วจะส่งขังหนูใน รพ. เหมือนพี่สาว และก็หนูไม่กล้าออกไปข้างนอกอยู่แล้ว พอนึกถึงเรื่องนี้หนูคิดว่าหนูก็เป็นคนบ้าหรือป่าว? เขาเลยบอกว่าให้ลองบอกเพื่อนที่ไว้วางใจบ้าง หนูก็ลองบอก 'เพื่อน' 3 คนไปในเวลาเดียวกัน 2 คนไม่เชื่อและอีกคนหนึ่งด่าว่าไอ้โง่แต่กลับไม่ให้คำแนะนำหนูเลย หนูก็เลยบอกพี่สาวไป พี่เขารับฟังทุกครั้งและอยากช่วยแต่ไม่ค่อยมีเวลาเนื่องจากโปรเจกต์ที่ไหลมาอย่างไม่ขาดสาย
ถึงแม้หนูจะเคยค้นหาคำแนะนำทั่วไป Internet ก็ตาม แต่หนูต้องการคนรับฟังจริงๆ ในตอนนี้ Internet เป็นเพียงหน้าต่างเดียวสู่โลกภายนอกของหนู แต่หนูต้องการ 'ประตู' ตอนนี้หนูอายุ 17 ปี ในขณะนี้หนูมีแฟนกับพี่สาวที่น่ารักมากๆและรู้สึกมีความสุขในช่วงนี้ แต่ 'เสียงสะท้อน' ในหัวหนูก็ยังกลับมาดึงให้ทัศนคติของหนูที่มีต่อโลกนี้แย่ลงไปเป็นระยะ คำแนะนำของทุกๆคนจะช่วยให้หนูมีกำลังใจในการต่อสู้ต่อไปนะค่ะ แล้วสุดท้ายก็หาทางออกได้ค่ะ อยากขอโทษนะค่ะถ้าเรื่องทำให้เกิดความลำบากใจ แต่ขอขอบคุณมากๆค่ะที่อ่านจนจบค่ะ ขอบคุณค่ะ