แม่เราเป็นแม่บ้านคะ ตำแหน่งนักการภารโรง
ต้องเปิดตึก กวาดพื้นถูพื้น สมัยเรียน เราแต่งชุดนักศึกษาไปช่วยแม่กวาดถูกตึกประจำ
แม่เรียนไม่สูง พ่อเองก็ตำแหน่งเจ้าหน้าที่เครื่องกลหนัก ขับรถแทรกเตอร์ไถไร่ ให้นักศึกษา
วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ เราจะตามพ่อไปหักข้าวโพดที่พี่ ๆ นักศึกษาเค้าปลูกเอาคะแนนแล้วเหลือ
เอาไปต้ม มัดใส่ถุง แร่ขาย เอาเงินมาเป็นค่าขนม
จบปวช. สงสารพ่อกับแม่ เลยหยุดเรียนทำงานเก็บเงินเพื่อเรียนต่อ ปวส.
จบปวส. ทำงานเก็บเงิน เรียนต่อปริญญาตรี
ตอนนี้เปิดร้านค้าเล็ก ๆ ที่บ้าน มีเงินไม่มาก แต่พอที่จะให้พ่อกับแม่ ซึ่งเกษียณอายุแล้ว
ได้กิน ได้เที่ยว ไปไหนก็ได้ที่ท่านอยากไป เราทำงานหนักหน่อยไม่เป็นไร เพราะเรายังทำไหว
...
คนเราต้องหัดวางแผนคะ
วางแผนชีวิตตัวเอง ว่าต้องการให้ชีวิตตัวเองไปในทิศทางไหน
อยากให้แม่สบาย เราต้องทำให้รูปธรรม วางแผนในสิ่งที่เป็นไปได้ แล้วลงมือทำ

ให้จำกระทู้ในวันนี้ให้ดีนะคะ

เรียนจบมามีเงินก็อย่าหลงระเริง อย่าเพิ่งวาดฝันมีครอบครัว ตอบแทนบุญคุณแม่ก่อน
สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ ที่ทำได้แน่นอนคือ ตั้งใจเรียน  ประหยัดอดออม
หากมีแฟน อย่าชิงสุกก่อนห่าม ไม่ต้องรีบทำหลานมาให้แม่ชื่นชม

หากได้เริ่มทำงานแล้ว มันคงยากนะที่ทุกคนจะได้เงินเดือนแพงๆถ้าไม่จบเฉพาะทาง
เช่นแพทย์ หรือว่า เป็นแอร์ เพราะงั้นอยู่ที่การจัดการชีวิตและการเงินค่ะ

สิ่งที่คุณผึ้งน้อยพเนจร(ขออนุญาตกล่าวถึงนะคะ)
แนะไว้เป็นสิ่งที่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง คือการรับภาระน้องต่อจากแม่
มันมีประโยชน์หลายอย่างมาก ไม่ใช่แค่ช่วยแม่ มันทำให้พี่น้องรักกันผูกพันกัน
บ้านเราก็ช่วยกันต่อเรื่อยๆ พี่ชายเรา ช่วยเรา เราช่วยน้องสาว
ตอนนี้เราพี่น้องเหนียวแน่นกันดีมาก เราและน้องสาว มีโอกาสเรียนสูงมากกว่าพี่ชายมาก
ตอนนี้เราสองคนช่วยกันส่งบ้านเลี้ยงพ่อแม่ ส่วนพี่ชายออกไปมีครอบครัวสร้างครอบตัวได้เต็มที่
ไม่ต้องพะวงว่าพ่อแม่จะมีกินมั้ย ถ้าออกเรือนไป

ถามว่าพ่อแม่สบายขึ้นมากมั้ย เราก็ไม่ใช่คนเก่งคนอดออมอะไรมาก
แต่บอกได้เลยว่าเป็นที่เล่าลือในหมู่บ้านแหละว่าจากบ้านที่จนมากๆ หาเช้ากินค่ำ
สามารถมีลูกสาวจบปริญญาตรี มช และ แม่โจ้ โดยไม่ต้องขายทรัพย์สินที่ไม่ค่อยจะมี
สร้างบ้านใหม่ ณ ตอนนี้ หลังใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน เมื่อก่อนฝนจะตกฟ้าจะร้องก็ต้องออกจากบ้าน
ไปหาเงิน ไปรับจ้าง เดี๋ยวนี้ไม่ต้องละ อยู่เฉยให้ลูกเลี้ยงก็ได้ แต่พ่อแม่ยังหาอะไรทำเล็กๆน้อย

*** เพิ่มเติมนะคะ
สิ่งที่เราได้รับหรือมีในวันนี้ได้ อาจไม่ได้มากมายอะไรเท่าไหร่ แต่ก็ไกลเกินฝัน
ไม่ใช่สิ่งที่ทำคนเดียวนะคะ เป็นความสามัคคีในพี่น้องจริงๆค่ะ
ในที่นี้ต้องขอบคุณพี่ชายที่อาจเรียกได้ว่าอภิชาตบุตรของพ่อแม่ คนที่มอบความรักให้น้องเหมือนพ่ออีกคน
เป็นตัวอย่างที่ดีสอนน้องไปในตัว ถึงแม้จะทำตามไม่ได้ทั้งหมด เป็นคนที่ให้เสียสละ
ให้โอกาสที่ดีๆแก่น้อง แม้ตัวเองจะไม่ได้รับโอกาสอะไรเลย โดยไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดตอบแทน

ให้กำลังใจน้อง จขกท. ครับ

คิดถึงแม่ทีไร น้ำตาไหลทุกทีครับ
ยกตัวอย่างสิ่งที่ผมเห็นกับสัมผัสด้วยตัวเองตอนเรียนมัธยมในช่วงปิดเทอมหนึ่ง ผมได้ไปทำงานรับจ้างกับแม่ที่โรงเก็บพืชผลแห่งหนึ่ง
เป็นงานตัดแต่งและมัดพวงกระเทียม ค่าแรงจะได้ตามผลงาน(ชั่งกิโล)ผมกับแม่และคนรับจ้างอีกกว่ายี่สิบคน ก็ทำตั้งแต่เช้าเมื่อถึงช่วงพักเที่ยง
แม่จะรีบกินข้าวที่ห่อไป...พออิ่มแล้วแม่พักแค่เรียงเม็ดข้าวเพียงครู่(ไม่เกิน 10 นาที)แม่ก็เริ่มลงมือทำงานต่อ ก่อนคนอื่นๆ
เพราะแม่อยากได้ค่าจ้างเยอะๆ ซึ่งแม่ก็ได้เยอะสุดในบรรดาคนที่มารับจ้างในโรงเก็บพืชผลแห่งนั้น
     พ่อผมจบแค่ ป.4 แม่เรียนแค่ ป.3(โรงเรียนย้ายไปไกลบ้านจึงไม่ได้เรียนต่อ)ไม่มีมรดก ฐานะยากจน
ท่านมีลูก 5 (แค่เลี้ยงลูกก็ลำบากแสนเหนื่อยแล้ว) แต่ท่านก็ใจใหญ่ ใจสู้เกินฐานะ.......เพียงเพื่อคำว่าอนาคตของลูก
พ่อกับแม่ทำงานรับจ้างสารพัด...เพื่อให้ได้เงินมาเป็นค่าครองชีพแล้วยังต้อง ค่าเรียนของลูกๆ ลำบากแสนสาหัส..บางครั้งก็ต้องยืมเพื่อนหรือนายทุน(สมัยก่อนไม่มี กยศ.) จนในที่สุดท่านก็ทำสำเร็จส่งพี่ชายคนโต พี่สาวคนรองเรียนจบ รับราชการ จึงช่วยส่งผมกับน้องชายเรียนเป็นทอดๆ จนจบมีวิชาชีพที่มั่นคง สมความตั้งใจของท่าน พี่สองคนรับราชการ ผมกับน้องชายจบวิศวะ(พีสาวคนกลางเสียสละไม่เรียนเพื่อลดภาระ)

ตอนพี่ชายกับพี่สาวจบและทำงานแล้ว ช่วยส่งผมกับน้องเรียน ท่านก็ยังไม่ยอมเลิกทำงาน จนผมเรียนจบและทำงานไปสัก 3-4 ปี จึงขอร้องให้ท่านเลิก ผมส่งเงินให้ท่านทุกเดือน กลับไปเยี่ยมบ้านก็ซื้อของที่ท่านชอบไปฝาก ก็พาได้พาพ่อกับแม่มาเที่ยวบ้าง ให้แม่นั่งเครื่องบินครั้งแรกในชีวิต พาไปกินภัตตาคารดีๆ แต่ท่านสบายได้อยู่ไม่นานนัก ผลของการใช้ร่างกายที่หนักหนาสาหัสของท่าน ทำให้ป่วยด้วยโรคเบาหวานและไต รักษาตัวประมาณ 6 ปีท่านก็จากไปครับ ถัดมาอีก 2 ปีคุณพ่อก็จากไป
    ผมกล้าพูดได้ว่า พ่อ-แม่ของผมได้สร้างต้นแบบครอบครัวที่เป็นแรงบันดาลใจให้
คนหมู่บ้านผมและหมู่บ้านใกล้เคียงให้ความสำคัญในการศึกษา ทุกวันนี้ในย่านหมู่บ้านผมและหมู่บ้านใกล้เคียง มีความเจริญมาก

   สู้ สู้ ครับ น้องๆทุกคนที่ลำบาก อย่ามัวแต่คิดว่าทำไมเราไม่มีเท่าเขา
แต่จงคิดว่า เรามาจากศูนย์ หรือติดลบ แต่สิ่งที่เราสร้างได้มันคือความภูมิใจของเรา และต้องขอบพระคุณพ่อแม่ที่ให้เรามีวันนี้
จงภูมิใจ..ที่จะบอกว่าเราเป็นลูกคนจน..แต่เป็นคนจนที่สามารถสร้างเรามีความรู้ มีฐานะที่มั่นคงตามสมควรได้

ขออนุญาตลบนะคะ  เรื่องส่วนตัวเกินไปหน่อย แหะๆ