ผมทำงานในออฟฟิศที่ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง มีผู้ชายไม่กี่คน เป็นธรรมดาของหนุ่มโสดที่เมื่อเข้าไปทำงานช่วงแรกๆ จะเจริญหูเจริญตา แต่ช่วงหลังๆ มา ผมก็เริ่มชินชาซะแล้ว เพราะส่วนใหญ่ก็มีแฟนเกือบหมด ผมก็เฮฮาตามประสาผู้ชายขี้เล่น  คุยในออฟฟิศด้วยคำพูดทะลึ่งบ้าง แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะยังเข็ดกับรักครั้งก่อน จนพักหลังๆ สนิทกับสาวคนหนึ่งในออฟฟิศ เพราะต้องทำงานประสานกันบ่อยๆ เธอเป็นคนอัธยาศัยดี คุยสนุก ชอบหยอกเล่นกันเป็นประจำ เท่าที่จำได้คือเธอคนนี้เป็นคนเดียวที่ผมไม่เคยพูดทะลึ่งด้วย เพราะการวางตัวของเธอในช่วงแรก จุดนี้ทำให้ผมรู้ว่าความรักมันไม่ได้เริ่มจากร้อย มันค่อยๆ สะสมมากขึ้นทุกวัน จากที่เคยคุยกันในที่ทำงานอย่างเดียว ก็เริ่มคุยกันในไลน์ เริ่มหลอกถามเรื่องแฟนบ้าง สเปคผู้ชายของเธอบ้าง ก็ได้ความมาว่าเธอเองก็ยังโสด แต่เธอก็พยายามใช้คำว่าเพื่อนมาคอยกั้นไว้ตลอด ผมเองก็พยายามหาประเด็นมาคุยด้วยทุกวัน จนหลังๆ ไม่รู้จะคุยอะไรก็ส่งสติ๊กเกอร์อย่างเดียว
      
       ต่อมาเธอต้องย้ายที่ทำงานก่อนกำหนด วันนั้นผมอยากจะสารภาพรักมาก อยากจะพูดถึงแม้ว่าเขาจะไม่รับรักเราก็ตาม อยากจะพูดความรู้สึกในใจออกไป แต่กลัวอย่างเดียวว่าถ้าสารภาพรักไปแล้วเขาจะไม่คุยด้วยอีก ผมก็เลยเก็ยเงียบไว้ แต่เราก็ยังติดต่อกันตลอด คุยกันถามสารทุกข์สุกดิบเกือบทุกวัน จนมีวันหนึ่งเธอขอคำปรึกษาด้วยเรื่องที่ว่า เธอแอบชอบเพื่อนในที่ทำงานใหม่ ผมถึงกับชาไปทั้งตัวเลย พิมพ์ไลน์ไปน้ำตาตกใส่จอ แต่ผมก็คุยด้วยเหมือนปกติว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น บอกให้เขาลองถามคนนั้นว่ามีแฟนแล้วยัง ถ้ามีจะลองคบดูมั้ย ให้ชวนกันไปเที่ยวต่างจังหวัดดูสิ หรือลองชวนเบาๆ ไปกินข้าวปากซอย 2 คน

       มันก็หลายอย่างครับที่ทำให้ผมต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้ คงเพราะหน้าตาผมด้วย ที่ไม่ได้หล่ออะไรมากมาย ฐานะทางการเงินและครอบครัวของเราที่ต่างกันราวฟ้ากับเหว ทุกวันนี้ก็ยังคุยกันเหมือนเพื่อนคนนึง แต่ก็ยังไม่ได้บอกเธอครับว่าผมชอบเธอ ใจมันไม่กล้า กลัวเขาจะไม่คุยด้วยอีก

       แต่ก็ว่าจะพูดกับเธอเร็วๆ นี้นะครับ มันอึดอัดอะ มาปรึกษาเรื่องคนอื่นกับเราด้วย T T