เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า
ผู้หญิงคนหนึ่ง คบกันเป็นแฟนกับผู้ชายคนหนึ่งมาตั้งแต่เรียน ม.4 ตอนนี้เธอเรียนจบมหาวิทยาลัยและทำงานแล้ว
(คาดว่าน่าจะคบกันได้ประมาณ 8 ปีแล้ว) เธอเป็นเด็กต่างจังหวัด และบอกว่าแฟนของเธอเป็นเพื่อนที่เรียนด้วยกัน
ตั้งแต่ ม.1 และตกลงคบกันเป็นแฟนตอน ม.4 โดยลักษณะความสัมพันธ์แบบกึ่งแฟนกึ่งเพื่อน คอยให้คำปรึกษาและ
ให้กำลังใจกันมาโดยตลอด แต่ก็ไม่ได้ผูกมัดกัน หากใครเจอคนที่คิดว่าใช่ ก็สามารถไปได้ (เธอบอกอย่างนั้น)
เธอและแฟนของเธอไม่เคยมีอะไรเกินเลยกว่าการจับมือ หอมแก้ม และกอดจูบ (เธอบอกอย่างนั้น) เธอและแฟนเธอ
จึงไม่ผูกมัดกัน

ตอนนี้เธอเพิ่งเริ่มงานที่บริษัทหนึ่งได้เพียง 24 วัน เธอได้รู้จักกับผู้ชายคนหนึ่ง ที่อายุมากกว่าเธอประมาณ 5 ปี เป็นรุ่นพี่
ที่ทำงาน แต่อยู่คนละแผนก ผู้ชายคนนั้นโสด อัธยาศัยดี เธอมีโอกาสได้คุยกับเขาเพียง 2-3 ครั้ง เธอพบว่า เขาเป็นผู้ชาย
ที่น่ารัก มีเสน่ห์ คุยด้วยแล้วสนุก (เธอบอกว่าอย่างนั้น) ปกติเธอเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยคุยกับผู้ชายคนอื่น ยกเว้น
เพื่อน หรือแฟนของเธอ เธอเป็นเรียนเก่ง เกรดตอนจบ 3.9 กว่าๆ ใส่แว่น รูปร่างหน้าตา ก็กลางๆ ไม่ถึงกับน่ารัก ถ้าเทียบ
กับพนักงานสาวออฟฟิศคนอื่นๆ เธอก็ไม่ได้โดเด่นอะไรเลย แต่ก็ไม่มองแล้วไม่น่าเบื่ออะไร ปกติตอนอยู่ที่ทำงาน เธอจะ
ตั้งใจทำงานมาก แทบจะไม่คุยสุงสิงกับใคร ผิดกับผฟู้ชายคนนั้น ที่คุยกับคนโน้น คนนี้ ไปทั่วออฟฟิศ ยกเว้นกับเธอ ที่เขา
เพียงแต่ยิ้มให้ เพราะเธอก้มหน้าก้มตาอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์

เธอชอบส่งไลน์มากทักทายเขา (พนักงานออฟฟิศนี้จะมีไลน์ของกันและกันทุกคนเป็นเรื่องปกติ) ประมาณว่าเหงา เพิ่งทำงาน
ยังไม่รู้จักใคร อยากมีเพื่อนคุยด้วย เขาสงสัยว่าทำไมถึงมาคุยกับเขา ผู้ชายในแผนกเธอก็มี เธอบอกว่าเขาเป็นคนน่าไว้ใจ
มากกว่าผู้ชายในแผนกเธอ เขาถามว่าเธอรู้ได้ยังไง ทั้งๆที่เขาและเธอไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เธอบอกว่าพี่ผู้หญิงอีกแผนกเล่า
ใหห้เธอฟังว่าเขาเป้นคนดี นิสัยดี ให้คำปรึกษาได้ ไว้ใจได้ เธอไลน์มาคุยกับเขาได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์ ก็คุยกันตามประสา
เพื่อนร่วมงาน เขาก็แนะนำการทำงาน การใช้ชีวิตอยู่กับคนหมู่มากที่นิสัยใจคอต่างกัน ตามประสารุ่นพี่สอนรุ่นน้อง
จนเหมือนว่าจะคุยไลน์กันสนิทมากขึ้น เธอเริ่มหยอดคำพูดกับเขา พูดประมาณว่าเขาพลาดแล้วที่มาคุยกับเธอ ระวังจะตกหลุม
รักเธอโดยไม่รู้ตัว แต่ทุกครั้งเธอก็พูดติดตลก ประมาณว่าล้อเล่น (แต่เขาคิดว่าเธออาจจะคิดจริง หรือล้อเล่นก็ได้) จนวันหนึ่ง
เธอโทรมาหาเขาทางไลน์ 3 ครั้ง เขาไม่ได้รับสายเขาจึงขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอ และโทรไปหาเธอ ถามว่ามีอะไรหรือปล่าว
เธอบอกว่าไม่มีอะไร แค่อยากคุยด้วย จากนั้นก็คุย กันตั้งแต่ 4 ทุ่ม ยันตี 2 ช่วงเวลา 4 ชั่วโมงที่คุยกันทำให้รู้จักกันมากขึ้น
เธอรู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร เธอรู้ว่าเขาโสด เธอรู้ว่าเขาจบมหาวิทยาลัยไหนมา เธอรู้ว่าเขาโสด ส่วนเขารู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว
แต่ยังเรียนไม่จบเพราะยังติดโปรเจคอยู่ เขารู้ว่าเธอคบกับแฟนมา 8 ปีแล้ว แต่แทบไม่เคยเจอกันเลย ส่วนใหญ่โทรศัพท์คุยกัน
และก่อนวางสาย เธอยังพิดติดตลกว่า เขาเป็นคนน่ารัก เธอขอจีบเขาได้ไหม หลังจากนั้นเธอเป็นฝ่ายโทรศัพท์หาเขาบ่อยๆ
จนเขาถามว่า คิดอะไรกับเขาจริงๆรึปล่าวเนี่ย เธอบอกปล่าวไม่มีอะไร แล้วก็วางสายไป จากนั้นก็ปิดเครื่องเฉยเลย

ส่วนตัวเขายอมรับว่าเหงาและโสด แต่ไม่ได้คิดจะชอบเธอตั้งแต่แรก และเธอไม่ใช่สเปกเขาเลย เขามั่นใจว่าเขาจะไม่มีทาง
ตกหลุมรักเธอเด็ดขาด และคงไม่คิดจะแย่งแฟนใครเด็ดขาด (เขามีประสบการณ์เคยถูกแย่งคนรักไปแล้วครั้งหนึ่ง) เพราะความ
ห่างไกลแบบนี้แหละ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็กลัวว่าสักวัน เขาอาจจะพลาดไปรักเธอโดยไม่รู้ตตัว เพราะเธอเล่นโทรศัพท์หาเขาทุกวัน
จากที่เขาไม่เคยคุยกัยใครมาเป็นปีๆแล้ว เลิกงานก็กลับบ้านมาอยู่ห้องคนเดียว กินข้าวคนเดียว แต่ตอนนี้เธอมาชวนไปกินข่าวด้วย
ชวนไปเดินห้างด้วย แต่เขายังไม่ได้ตอบตกลงว่าจะไป เพราะกำลังคิดอยู่ว่าจะทำอย่างไรดี

ถ้าคน Pantip เป็นเขา จะทำอย่างไร จะคุยกับเธอแบบนี้ต่อไป ไปเที่ยว ไปดูหนัง ไปกินข้าวกับเธอ แบบเพื่อนร่วมงาน หรือควรพูด
อย่างไรกับเธอ ที่เธอจะยังมีความรู้สึกดีๆให้เขาอยู่ พูดแบบ win win ทั้งสองฝ่าย ไม่ทำร้ายจิตใจเธอมากเกินไป เพราะเขาเริ่มรู้สึก
ว่าเธอจะชอบเขาจริงๆ ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว



ปล. เขาคนนั้นดันเป็น ผมคนนี้ ถ้าไม่อย่างนั้นจะไม่คิดมากเลยครับ