คนไทยหรือเหมารวมว่าประเทศไทยเลยก็ได้ขาดจิตสำนึกด้านศิลปดนตรีอย่างมาก. ไทยนิ่งไทยเฉยทุกๆเรื่อง รวมทั้งเรื่องดนตรี  การศึกษาเราบ๊วยเกือบสุด. ดนตรีศึกษาเราก็บ๊วยเช่นกัน. ผมอยู่ในวงการดนตรีศึกษาสำหรับเด็กเล็ก ทั้งนอกระบบและในระบบมานานหลายสิบปี ต้องอดสูใจที่ดนตรีศึกษาในระบบโดยเฉพาะดนตรีสำหรับเด็กเล็กมันห่วยแตกมาก.

จขกทนำเรื่องนี้มาตั้งกระทู้ก็ดีครับ ความจริงผมอยากจะตั้งกระทู้เรื่องนี้แต่กลัวว่าจะถูกมองว่าคิดไปเอง ก็รอให้มีคนตั้งแล้วผมจะได้ร่วมให้ความกระจ่างมันจึงจะดูสมเหตุผล ต่อไปนี้ผมขอนำประสบการณ์เรื่องดนตรีศึกษาในระบบมาเป็นวิทยาทานให้ผู้ที่สนใจได้รับรู้

ในช่วงก่อนปฏิรูปการศึกษาครั้งแรกโรงเรียนเอกชนหลายๆแห่งได้ติดต่อให้สถาบันดนตรีเข้าไปยกระดับวิชาดนตรีให้กับตน(2524-2534 )แต่ต้องประสบกับความล้มเหลวเพราะคนไทยทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่ไม่ เรียกว่าทุกระดับในโรงเรียนยังไร้เดียงสากับเรื่องนี้มาก. แต่ละโรงเรียนเริ่มโครงการแค่เทอมเดียวบ้าง ปีเดียวบ้างก็ล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง บางโรงเรียนที่มีทุนหนาก็สองหรือสามปี  เรียกว่าจะแบบไหนอย่างไรในที่สุดต้องล้มเหลวกันถ้วนหน้า.

ปัญหาที่ทำให้กิจกรรมดนตรีสากลสำหรับเด็กเล็กล้มเหลวเพราะ
1 ผู้ปกครองไม่สนใจเรื่องการเรียนดนตรีของลูกหลานเท่าที่ควร
2 เด็กต้องเจอกับวิชามากมายที่ต้องเรียนจนล้า จึงไม่มีจิตใจที่จะเรียนดนตรีได้เท่าทีควร
3 ผู้บริหารมุ่งแต่จะเห็นภาพการแสดงดนตรีให้เร็วที่สุด โดยไม่ได้ล่วงรู้ว่ากิจกรรมดนตรีสำหรับเด็กต้องค่อยเป็นค่อยไป เมื่อเร่งให้ครูสอนเร่งรัดเพื่อให้นักเรียนเก่งเร็วๆกลายเป็นการที่เด็กเบื่อหน่ายและหนีเรียนและเลิกเรียนในที่สุด

ครูผู้สอนที่โรงเรียนรับบรรจุเจ้ามาไม่ได้มีความชำนานในการสอนดนตรีเด็กเล็แต่อย่างใด จึงมุ่งแต่การสอนเขิงวิชาการแบบตรงไปตรงมา สุดท้ายมันจึงล้มเหลว

กิจกรรมดนตรีสากลที่ขึ้นหน้าขึ้นตาของโรงเรียนคือวงโยธวาฑิตแค่นั้น แต่ดนตรีสากลสำหรับเด็กซึ่งผู้บริหารก็อยากให้ขึ้นหน้าขึ้นตา แต่ล้มเหลวเพราะใช้วิธีที่ต่างกัน ตรงนี้ก็เป็นอีสาเหตุหนึ่งที่ทำให้กิจกรรมดนตรีสำหรับเด็กล้มเหลว

ผมเคยเป็นครูสอนดนตรีสากลในโรงเรียนคาทอลิก ผมรู้ลึกแน่นอน เดี๋ยวผมมีเวลาแล้วจะมาต่อครับ