เราเคยคบกับคนๆนึง แต่อยู่ไกลกันมาก ไม่เคยเจอหน้ากันด้วยซ้ำ คบกันมาประมาณครึ่งปี โดยไม่มีใครรู้นอกจากเราทั้งคู่และเพื่อนสนิทของเรา ตอนแรกที่คบกันเรารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องตลกที่เป็นไปไม่ได้เพราะเราทั้งคู่เป็นเพศเดียวกัน เดี๋ยวก็ต้องเลิกกัน แต่พอมาช่วงกลางๆเราเริ่มรู้สึกว่ามีความสุขที่คบกันแบบลับๆ ไม่มีใครรู้ มีความสุขที่ได้คุยกะแฟน แต่ด้วยความที่ว่าเรากำลังเรียนอยู่ม.ปลายสายวิทย์ คือเรียนหนัก เพราะเราตั้งความหวังกับชีวิตเราไว้สูง เราจึงแทบไม่ได้คุยกับแฟนเลย ส่วนแฟนเราเรียนสายศิลป์ คือเรียนแบบชิลๆ ไม่ซีเรียส คุยกันทีก็ไม่เกินสิบนาที เพราะเราต้องไปทำการบ้าน ไปอ่านหนังสือ สุดท้ายแล้วแฟนเราก็เริ่มชินชา แล้วเขาก็เริ่มบอกเราว่าตอนนี้ที่คบกันเหมือนจะมีปัญหาแล้วนะ เพราะเหมือนว่าเราทั้งสองรักกันน้อยลง เราก็รู้แล้วล่ะว่านั่นเป็นสัญญาณของการเลิกลา ก็เลยโทรไปคุยบอกว่าเราของเวลาทุ่มเทให้ตัวเอง แล้วถ้าเราสอบติดตามที่หวังเราจะโทรคุยทุกวัน ใส่ใจเขามากๆ พยายามปรับความเข้าใจ ขอโอกาสแก้ตัวในบางเรื่อง สุดท้ายแล้วเขาก็บอกว่า ถ้ายังคบกันอยู่แต่อีกฝ่ายไม่ได้รักเเล้วจะมีความสุขหรอ เราทั้งคู่ก็เลยตัดสินใจลดความสัมพันธ์เหลือแค่เพื่อนสนิทเหมือนเดิมเท่านั้น ตอนที่ตกลงเรื่องเลิกกันเราร้องไห้อยู่ฝ่ายเดียวเลย เขาไม่ร้องเลย เขาบอกว่าเขาไม่มีอะไรจะพูด เขาพูดแต่ว่าให้เราทำใจ เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา และก็บอกว่าสักวันนึงให้เราหาผู้หญิงที่เราชอบให้ได้นะ เขาขอให้เขาเป็นผู้ชายคนแรกเเละคนสุดท้ายของเรา (ตอนนี้เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่นะครับ) วันที่เลิกกันเราร้องไห้หนักมาก คือทำใจไม่ได้ สุดท้ายแล้วเราก็ใช้เวลาทำใจอยู่สามวันเต็มๆ ก็ทำใจได้ครับ คือเราวาดฝันไปไกลมากก็เลยเสียใจมาก และตลอดเวลาที่คบกันเราเป็นฝ่ายง้อตลอด โทรหาตลอด ทักแชทไปตลอด เราอยากรู้ว่าตอนที่คบกันเขารักเราจริงรึเปล่า แล้วในปัจจุบันจะมีโอกาสมั้ยที่ความรักของเพศเดียวกันจะเป็นไปได้สวยงามและยั่งยืน // ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะครับ