ครั้งหนึ่งเคยมีผู้ชายคนหนึ่งรักฉันมาก เค้าทั้งแสนดีให้คำปรึกษา ทุกอย่างทั้งนิสัยใจคอ แต่ฉันก็ดันปฏิเสทเค้า ฉันหลบหน้า ปิดมือถือ เปลี่ยนเบอร์ เค้าพยายามติดต่อ ข้องร้อง และขอโทษ ที่รักฉัน แต่ฉันบอกกับเค้าไปว่าฉันไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะฉันรักเค้าแบบพี่ชาย มีคนที่สนิทกับเค้ามากมาบอกฉันว่า เค้าร้องไห้เสียน้ำตาเพราะฉัน ฉันคือผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เค้ามีน้ำตา แต่ฉันไม่สนใจเพราะฉันแค่อยากให้เค้าเลิกคิดแบบนั้นกับฉัน ฉันจึงต้องเลิกติดต่อกับเค้าและไม่เจอเค้าอีกเรย มีเพียงแม่ฉันเท่านั้นที่ติดต่อเค้า ช่วงแรกแม่ฉันก็บังคับให้ฉันคุยกับเค้าบ้างเป็นบางครั้งที่เค้าโทมา ระยะเวลาผ่านไปนาน และนานมาก ฉันมีแฟนและมีลูกกับแฟนแบบไม่ตั้งใจ ฉันก็รุ้ว่าเค้าก็ต้องรุ้! นานวันผ่านไปฉันคิดย้อนกับไปว่า ทำไมเค้าคนนี้แสนดีจัง ฉันได้เจอเค้าอีกครั้ง! พร้อมกับแฟนฉันก็เจอเค้าด้วย เค้าก็มีอาการบ้างแต่ฉันสิ! ดันใจสั่น ทุกครั้งที่เจอเค้าฉันอยากย้อนเวลากับไปแล้วตอบตกลงเค้าคนนั้น! แต่มันคงไม่ได้ ยิ่งฉันอยู่กับแฟนคนนี้ ฉันก็รุ้ได้เรยว่าคนที่แสนดี คือเค้าคนนั้น ฉันไม่ได้นอกใจแฟนฉัน ฉันไม่ได้ปันใจให้ใคร ฉันก็แค่คิดและไม่ได้ทำอะไร จนฉันเลิกกับแฟนฉันและระยะเวลาผ่านไปก็ 1 ปี กว่าแล้ว ฉันเจอคนที่แสนดีคนนั้นอีก ฉันพยายามหลายครั้ง พยายามคุย เฟส ไลน์ IG twit ทุกอย่างเพื่อติดต่อกับเค้า ได้คุยกับเค้า เค้าก็แสนดีเหมือนเดิม น่ารัก ใจดีเหมือนเดิม พร้อมทั้งทะนอมน้ำใจคนเหมือนเดิม แต่ฉันสิ! คิดว่ามันจะเป็นไปได้ แต่เชื่อไหม! ฟ้าคงสั่งให้ฉันเจ็บบ้าง มันสายไป มันช้าไปมาก เค้าไม่บอกฉันตรงๆหรอก เพราะเค้าแสนดี ทะนอมน้ำใจฉัน จนมีคำถามที่ฉันจับใจความได้ว่าเค้ามีคนที่แสนดีเหมาะกับเค้าแล้ว เชื่อไหม! ฉันเจ็บยิ่งกว่าเลิกกับแฟนฉันอีก เกินคำบรรยาย ฉันมันคนโง่ที่พลาดโอกาสนั้นไปแล้ว แต่ไม่เจียมตัว ว่าตัวเองน่ะไม่คู่ควร (หนูพึ่งรุ้ว่ารักพี่จริงๆ ขอรอแบบนี้ตลอดไป)