สวัสดีค่ะ ช่วงนี้มีเรื่องติดอยู่ในใจเรื่องนึงค่ะ อยากจะระบาย เรื่องก็คือเจ้าตัวน้อยของเรา อายุ 5 ขวบ วัยกำลังจ้อเลยล่ะค่ะ เวลาพาลูกสาวออกไปข้างนอกแกก็ชอบจะถามโน้นถามนี้หัวเราะเฮอากับสิ่งรอบข้างอยู่ตลอด โดยเฉพาะถ้าได้ไปเห็นรูปการ์ตูนหรือตัวการ์ตูนที่แกชื่นชอบมากโดยเฉพาะพวกดิสนี่ย์ เพราะเปิดให้ลูกดูบ่อยค่ะ จนไปเจอะโฆษณา Disney on Ice ค่ะ ดูแกจะหยุดดูและสนใจมากเป็นพิเศษ เพราะในโฆษณาฉายให้เห็นเจ้าหญิงและตัวละครดิสนีย์หลายตัว พอจบก็หันมาถามแม่ว่า “ไปดูเจ้าหญิงได้ไหมคะหนูอยากดู” เราก็บอกไปปัดไปว่า “อย่าดูเลยลูก ไม่สนุกหรอก ที่บ้านก็มีให้ดู เดี๋ยวเย็นนี้แม่เปิดให้ดูนะ” คุณลูกก็เงียบไปและไม่มีคำถามใดๆ ต่อจากนั้น เพราะไปสนใจสิ่งที่เกิดขึ้นอื่นๆ ต่อ โดยที่ชั้นเองคิดว่าลูกก็คงไม่ได้สนใจ
แล้วจนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน หลังจากวางสัมภาระข้าวของเสร็จ ก็เปิดโทรทัศน์กะว่าจะเปิดอะไรให้ลูกดู พอเปิดขึ้นมาได้ไม่ทันไร ดูเหมือนว่าโฆษณาเจ้ากรรมอันเดิมยังตามให้ลูกสาวได้ดูเป็นการย้ำเตือนความจำคุณลูกอีกครั้ง เจ้าตัวน้อยจึงก็เลยหันมาหาแม่พร้อมประโยคเดิมอีกครั้งแต่มีทีท่าที่รู้สึกได้ว่าอยากดูขึ้นกว่าเดิม “ไปดูเจ้าหญิงได้ไหมคะ” “มาเดี๋ยวแม่เปิดให้ดูนะ” แล้วคุณแม่ก็เปิดโฟรเซ่นให้ลูกนั่งดู ซึ่งลูกสาวชั้นก็นั่งดูไปจนจบ
ประโยคเดิมกลับมาอีกครั้งเหมือนเดจาวู “ไปดูเจ้าหญิงได้ไหมคะ” เป็นคำถามเดิมที่เหมือนจะมีแรงกดดันเล็กๆ เพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกได้เลยค่ะ ก็เลยตอบแกไปว่างั้นจะพาไปนะ เจ้าตัวน้อยดูจะดีใจมากเลยค่ะ ถึงขนาดตอนพ่อกลับมาจากทำงานแล้วยังไปบอกพ่อเลยว่าแม่จะพาไปดูเจ้าหญิงด้วย
พอเห็นลูกดีใจแบบนี้ก็เลยรู้สึกผิดกับลูกมากเลยค่ะ เพราะที่พูดไปก็ไม่ได้จะพาไปจริงๆ แค่รับปากไปส่งๆ ก่อนเพื่อที่จะได้เลิกถามซักที ซึ่งคิดว่าเดี๋ยวแกก็คงทวงถามอีกเรื่อยๆ แต่คงไม่ถี่ และเดี๋ยวแกก็คงลืมไปเองถ้าไม่เห็นโฆษณาจากทางทีวี
แต่พอมาคิดดูลึกๆ มันเหมือนกับว่าเราไปโกหก ไปให้ความหวังกับลูก ซึ่งคุณแม่ก็ไม่ได้คิดว่าจะพาแกไปจริงๆ แต่ในหัวอกคนเป็นแม่ การที่ต้องโกหกลูกมันทำให้รู้สึกไม่ดีเอามากๆ แต่การที่เราไม่พาแกไป เพราะคิดว่าแกยังเล็ก อาจจะไม่เข้าในการแสดง ก็เลยตัดสินในที่จะยังไม่พาแกไปในตอนนี้ แต่บอกตรงๆ ว่ามันทำให้รู้สึกแย่มากๆ กับสิ่งที่ทำกับลูกตอนนี้
ถ้าเป็นเหตุการณ์แบบนี้กับคุณแม่ท่านอื่นๆ จะมีวิธีบอกลูกอย่างไรบ้างคะ หรือควรต้องทำอย่างไรคะ ถึงจะทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
เมื่อชั้นต้องโกหกลูก แอบรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
แล้วจนกระทั่งกลับมาถึงบ้าน หลังจากวางสัมภาระข้าวของเสร็จ ก็เปิดโทรทัศน์กะว่าจะเปิดอะไรให้ลูกดู พอเปิดขึ้นมาได้ไม่ทันไร ดูเหมือนว่าโฆษณาเจ้ากรรมอันเดิมยังตามให้ลูกสาวได้ดูเป็นการย้ำเตือนความจำคุณลูกอีกครั้ง เจ้าตัวน้อยจึงก็เลยหันมาหาแม่พร้อมประโยคเดิมอีกครั้งแต่มีทีท่าที่รู้สึกได้ว่าอยากดูขึ้นกว่าเดิม “ไปดูเจ้าหญิงได้ไหมคะ” “มาเดี๋ยวแม่เปิดให้ดูนะ” แล้วคุณแม่ก็เปิดโฟรเซ่นให้ลูกนั่งดู ซึ่งลูกสาวชั้นก็นั่งดูไปจนจบ
ประโยคเดิมกลับมาอีกครั้งเหมือนเดจาวู “ไปดูเจ้าหญิงได้ไหมคะ” เป็นคำถามเดิมที่เหมือนจะมีแรงกดดันเล็กๆ เพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกได้เลยค่ะ ก็เลยตอบแกไปว่างั้นจะพาไปนะ เจ้าตัวน้อยดูจะดีใจมากเลยค่ะ ถึงขนาดตอนพ่อกลับมาจากทำงานแล้วยังไปบอกพ่อเลยว่าแม่จะพาไปดูเจ้าหญิงด้วย
พอเห็นลูกดีใจแบบนี้ก็เลยรู้สึกผิดกับลูกมากเลยค่ะ เพราะที่พูดไปก็ไม่ได้จะพาไปจริงๆ แค่รับปากไปส่งๆ ก่อนเพื่อที่จะได้เลิกถามซักที ซึ่งคิดว่าเดี๋ยวแกก็คงทวงถามอีกเรื่อยๆ แต่คงไม่ถี่ และเดี๋ยวแกก็คงลืมไปเองถ้าไม่เห็นโฆษณาจากทางทีวี
แต่พอมาคิดดูลึกๆ มันเหมือนกับว่าเราไปโกหก ไปให้ความหวังกับลูก ซึ่งคุณแม่ก็ไม่ได้คิดว่าจะพาแกไปจริงๆ แต่ในหัวอกคนเป็นแม่ การที่ต้องโกหกลูกมันทำให้รู้สึกไม่ดีเอามากๆ แต่การที่เราไม่พาแกไป เพราะคิดว่าแกยังเล็ก อาจจะไม่เข้าในการแสดง ก็เลยตัดสินในที่จะยังไม่พาแกไปในตอนนี้ แต่บอกตรงๆ ว่ามันทำให้รู้สึกแย่มากๆ กับสิ่งที่ทำกับลูกตอนนี้
ถ้าเป็นเหตุการณ์แบบนี้กับคุณแม่ท่านอื่นๆ จะมีวิธีบอกลูกอย่างไรบ้างคะ หรือควรต้องทำอย่างไรคะ ถึงจะทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง