"เห๊ย!! ตายเเละ เลยเวลามาปิดประตูชั้นล่างมา 30 นาทีเเละ " ฉันอุทานจนเพื่อนๆตกใจ

"เออ จริงด้วยว่ะ กลับช้าเเม่ด่าเเน่ ทีนี้เขาคงไม่ให้ฉันกลับเองเเน่ๆเลย"
ปูนิ่มพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง เนื่องจากพ่อเเม่ค่อนข้างหวง ด้วยสาเหตุที่ปูนิ่มมีโรคประจำตัวตัวคือโรคหอบหืด พ่อเเละแม่จึงเป็นห่วงมาก
ทุกคนต่างรีบเก็บข้าวเก็บของเเละสัมภาระใส่กระเป๋าเเละรีบวิ่งลงอาคารทันที

" ซวยๆๆๆๆๆ ลุงภารโรงล็อกประตูข้างล่างไปแล้วเเน่เลย " กรอสพูดออกอาการตื่นตระหนก

"ทุกทีเขาจะเช็คห้องเรียน มาตรวจดูความเรียบร้อยประตูหน้าต่างนี่นา เขายังไม่ได้ขึ้นมาไล่เราลงเลยนี่นา เขาคงยังไม่ปิดหรอกเเก" เจนหันมาบอกกรอสขณะวิ่ง

"สงสัยเเกคงขี้เกียจมาดูเลยล็อคเลยมั้ง" เเพทพูด
กรอสเเละเเพทวิ่งนำหน้าไป ส่วนเจนอยู่ระหว่างกลาง เนื่องจากหนึ่งเป็นห่วงเพื่อนที่วิ่งช้ากว่า เเละอีกหนึ่งคือกลัวจะไปไม่ทันลุงภารโรง
พวกเราต่างรีบวิ่งลงไปตาลีตาเหลือก วิ่งไปก็ลุ้นไป เพราะเรากำลังวิ่งลงจากชั้น 8 ซึ่งเป็นชั้นบนสุด ตอนเย็นลิฟต์ปิดทำการเเล้ว
ทางเดียวที่เร็วสุดมีเเค่บันไดเท่านั้น...

พวกเรา 5 คนวิ่งตามกันมาเรื่อยๆจนมาถึงชั้น 4 จนฉันเริ่มสังเกตุได้ว่าฟ้าเริ่มมืดลงทุกทีจนมันทำให้ฉันนั้นกลัวมากขึ้นทุกที ฉันยกนาฬิกาจากข้อมือตัวเองขึ้นมาดูเป็นเวลา 18:30 เเล้วเเทบจะไม่ต้องเดากันเลยว่าประตูจะปิดหรือยัง เพราะประตูอาคารเราปิด 18:00 พอดี ก็เเหงล่ะมันเกินมาครึ่งชั่วโมงเเล้วเเย่จริงๆ

"สีเทียน!! ฉันเหนื่อยอ้ะ เราค่อยๆเดินเหอะ ประตูมันปิดไปเเล้วเเหละป่านนี้ เดี๋ยวค่อยเรียกลุงภารโรงก็ได้ "

ปูนิ่มหอบเเฮ่กๆอย่างน่าเป็นห่วง

"ปูนิ่มมันคงไม่ไหวเเละจริงๆอ้ะพวกเเก มันเป็นโรคหอบด้วยพวกเเกรีบลงไปเรียกลุงภารโรงเร็ว เดี๋ยวเเกไปไหนไกล"  

ฉันต้องรีบบอกเพื่อนๆก่อน ไม่งั้นปูนิ่มเเย่เเน่ๆ อีกอย่างโรงเรียนเราก็กว้างมาก
เเละมีภารโรงเพียงคนเดียว

" เออๆ งั้นเเกอยู่เป็นเพื่อนปูนิ่มตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันกับไอ้พวกนี้จะรีบลงไปเรียกลุงภารโรง เดี๋ยวเเกจะไปไหนไกลซะก่อน "

เจนบอกฉัน ฉันพยักหน้ารับเป็นการรับปาก ทั้งๆที่ในใจกลัวผีจะเเย่ เพราะมันมืดเเล้ว เเต่ยังไงก็ต้องอยู่เป็นเพื่อนปูนิ่ม

"หรือเเกจะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อน" เจนถาม

"เห้ย ไม่ต้องๆ เเกรีบตามพวกนั้นไปเถอะ"ฉันบอก

"เคๆ เดี๋ยวชั้นมานะ" เจนบอกเเละรีบวิ่งไป

------------------------------------
                 { Part เจน }

หลังจากที่ฉันเเยกมาจากปูนิ่มเเละสีเทียน ฉันจึงรีบวิ่งตามกรอสกับเเพทไป เเต่เหมือนจะไม่ทัน

"วิ่งกันไวเหลือเกิน ไอ้สองคนนี้ "

ฉันบ่นกับตัวเองคนเดียวเเละรีบวิ่งให้เร็วขึ้นเพราะเหมือนตอนนี้มีฉันเพียงคนเดียวที่อยู่ตามลำพัง ยิ่งฉันวิ่งเร็วเท่าไหร่ก็เหมือนฉันจะยิ่งกลัวเเต่ถ้าจะมัวช้าอยู่ฉันก็ยิ่งกลัวเช่นกัน...

ณ ตอนนี้ฉันวิ่งลงมาถึงชั้น3 ฉันรู้สึกได้เลยว่าการมีเพื่อนอยู่ด้วยกันเยอะๆมันดีกว่ามาก ถึงบางทีจะต้องทำเป็นเเกร่งไว้ท่าเเละทำเป็นไม่กลัวอะไรก็ตาม  
ฉันวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงชั้น2 ซึ่งก็เหมือนเป็นเรื่องน่ายินดี เเละเเล้วเรื่องที่ไม่น่ายินดีก็ดันมาเกิดกับฉันจนจนได้ ภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นตอนนี้คือภาพเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่ง ตั้งขวางทางฉันอยู่ มันทำให้ฉันนึกถึงเรื้องที่ตัวเองเล่าให้เพื่อนๆฟัง ถึงเเม้จะเเอบเพิ่มเติมไปบางส่วนเพื่อให้เรื่องน่ากลัวกว่าเเพท สิ่งเดียวฉันต้องทำในตอนนี้ก็คือการเดินผ่านเก้าอี้ตัวนี้ไปให้รวดเร็วที่สุดฉันถอนหายใจก่อนที่จะค่อยๆเดินผ่านเก้าอี้ตัวนั้นอย่างช้าๆคิดว่าไม่มีอะไร เเละเเล้วฉันก็ผ่านเก้าอี้ตัวนั้นมาอย่างง่ายดาย

" ไม่มีอะไรจริงๆด้วย โล่งอกไปที เฮ้อ"

ฉันพูดกับตัวเองขึ้นมาด้วยความโล่งอกเเละกึ่งเดินกึ่งวิ่ง กลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่คิด ฉันจึงต้องรีบเอาตัวเองออกจากตรงนั้นให้เร็ว

" เก้าอี้บ้าอะไรมาตั้งอยู่ตรงนี้ว่ะ ไม่ยอมเก็บเข้าที่ เเย่ชะมัด " ฉันบ่นขึ้นมาตามประสา

ครืด!!!!~ ครืด!!!~ครืด!!!~

(😥 !? เสียงอะไรอ่ะ )

ฉันได้เเต่คิดในใจเเต่ขาก็ไม่หยุดเดิน อีกเพียงหนึ่งชั้นเท่านั้นที่จะทำให้ฉันได้เจอกับเเพทเเละกรอส

ครืด~~~~!!!!!

(เอาอีกเเล้ว เสียงมันมาอีกเเล้ว)

เสียงมันลากยาวขึ้น เหมือนมีคนลากเก้าอี้เดินตามฉันมา

(เจนเเกเก่งก็ต้องไม่กลัวสิวะ)

สิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันรู้ว่าเสียงที่มาจากทางด้านหลังฉันคืออะไร

( 1...2......3 )

ฉันค่อยๆหันไปทางที่มาของเสียงคือด้านหลังของฉัน

เก้าอี้ตัวเดิมที่เดินผ่านมาเมื่อสักครู่มันดันอยู่ข้างหลังฉัน แต่ที่เเย่ที่สุดคือมันเลื่อนมาจากตำแหน่งเดิมมาค่อนข้างมาก.....
โดยที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเเม้เเต่คนเดียว
เเน่เเหละจะมีใครอยู่นอกจากพวกเรา 5 คน

ฉันรีบวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เเต่ยิ่งวิ่งเร็วเท่าไหร่ เสียงเก้าอี้มันยิ่งลากยาวเสียงดังมากขึ้นกว่าเดิม

ครืด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ใจฉันเต้นเเทบออกจากอก มือไม้สั่น เหงื่อเเตกพลั่ก

ฉันเหลือบไปมองด้านหลังอีกครั้ง

เก้าอี้เหมือนถูกลากโดยเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ลากมัน เป็นเงาเลือนลางสีดำๆที่ดูไม่ออกว่าเป็นอะไร ฉันตกใจกับภาพที่เห็นสิ่งที่ลากเก้าอี้ตัวนั้นมันคืออะไร เเต่ไม่มีเวลามาพิจารณาอยู่ ตอนนี้ที่ทำได้คือ
ทำให้ใครสักคนรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้

" กรี๊ด!!!!!! ช่วยด้วย "

ฉันไม่เคยกลัวอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อน นี่คงเป็นครั้งเเรกที่โดนผีหลอก ความกลัวใมันเป็นอย่างนี้นี่เอง....
ฉันวิ่งหนีเตลิดเเละคิดว่าควรหลบซ่อนตัวเองอยู่ในห้องใดห้องนึง เเละฉันก็ตัดสินใจเข้าไปหลบซ่อนตัวอยู่ในห้องเรียนห้องนึงที่ไม่ได้ทันได้ดูว่าห้องอะไร รู้เเพียงเเต่ว่าน่าจะเป็นห้องเรียนของชั้น1 ฉันรู้สึกกลัวเเละไม่อยากไปเจออะไรข้างนอกอีก
เเละเฝ้ารอเพื่อนๆเดินผ่านมาสักคน

ครืด ครืด ครืด !!!

เสียงลากเก้าอี้ลากมาเป็นระยะๆ เเละก็เหมือนว่ากำลังจะผ่านห้องนี้  สักพักเสียงเก้าลากก็หยุดไป ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดสียงฝีเท้าหนักๆเเทน

" อ่ะ เลยไอ้เเพท "

(เสียงกรอสนี่!!)

ฉันดีใจมากที่เสียงทีาได้ยินเป็นเสียงกรอส ก่อนที่กำลังจะตะโกนเรียกเพื่อน

" มาโทษกูได้ไงว่ะ ไอ้กรอส บอกไม่เล่นเเต่ชวนกูหลบใหญ่เลยนะ "

" ไม่ต้องพูดมากเลยไอเดีย รีบไปหาเลย ถ้ามันตกบันไดคอหักตายซวยเเน่ "

" เเต่ตลกดีนะ เจนแม่งกรี๊ดสาวเเตกเลย ฮ่าๆๆๆๆๆ " เสียงเเพทที่เอ่ยออกมาดูสะใจมากมาย

ที่เเท้ก็เป็นแผนการเเกล้งของเพื่อนสองคนนี่เอง สนุกกันมากใช่มั้ย?

จากที่โกรธอยู่ จู่ๆก็นึกวิธีเเก้เเค้นเเทน

( สนุกกว่าเดิมเเน่พวก หึหึหึ )


ตึง!! ตึง!! ตึง!!!!!

" เห้ย!!! เสียงเหี้_อะไรทุบประตูห้องนั้นว่ะไอ้กรอส เเพทตกใจจนหลุดพูดคำหยาบคาย

" ก็เข้าไปดูสิ ไอ้เหี้_ " กรอสเองก็คงตกใจเช่นกัน

ตึงงง!!!!!!!!!!!!!! ตึง!!!!!!!!!!!! เสียงทุบประตูดังลั่นเหมือนคนข้างในทุบมาด้วยความโกรธ

ทั้งสองสะดุ้งโหยง เข้าอ่อนจนนั่งลงกองกับพื้นยกมือไหว้

" ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!! "

" เห้ย ไอ้เเพทได้ยินรึเปล่าว่ะ มีเสียงผู้หญิงหัวเราะจากในห้อง "

สิ้นสุดคำพูดของกรอส ประตูก็เปิดออกอย่างเเรง เผยให้เห็นร่างนักเรียนหญิงยืนมองทั้งสองอยู่ ผมของหญิงสาวคนนั้นยาวสยายยาวดูน่ากลัว ผมเผ้าปิดหน้าปิดตา

"เห้ย!!!!!!!! ผีหลอก "

" พวกมันชั่ว กูจะฆ่าพวก"

------------------------------------
โปรดติดตามตอนต่อไป

ติดตามเเฟนเพจชื่อเดียวกับเรื่องนะครับ