ก่อนอื่น ผมต้องแนะนำตัวก่อนนะครับ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผม
วันนี้อยากจะมาเล่าความทรงจำของผมเอง เรื่องราวนี้พึ่งจะจบลงไปไม่นาน
ผมเป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยแห่งนึงใน กทม.ซึ่งพึ่งจะรับปริญญาไปนี้เอง
คือตัวผมเองอยู่ปี 2 จะขึ้นปี 3 ครับ คณะ รศ.ผมเองก็เรียนปกติครับ
คนอื่นจะมองว่าเก่งเสมอ คือผมคอยเป็นที่ปรึกษาแนะนำการเรียน การลงทะเบียน
เทคนิค แนวข้อสอบต่างๆให้กับเพื่อนๆ ทุกๆคนทางกลุ่มในเฟสบุ๊ค
เข้าเรื่องนะครับ คือเมื่อเดือนที่แล้ว กุมภาพันธ์ ผมได้รู้จักผู้ชายคนนึง
ซึ่งเขาเรียนจบแล้ว เขาทำงานโรงงานใน กทม.นี้แหละครับ เขาก็มาสอบ
ถามเรื่องเรียน ต่างๆ การสอบ หนังสือซื้อที่ไหน อะไรประมาณนี้ครับ
ผมก็แนะนำทุกอย่าง ต่อมาเราก็นัดเจอกันที่ ม. ครับ พอถึงวันนัด ก็เจอกัน
ทักทาย พูดคุยตามปกติ พาไปทานข้าว พาไปซื้อตำราเรียน ครับผม
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ แต่ก่อนจะกลับผมมอบหนังสือให้เขา 1 เล่ม
ผมบอกให้เขาเอาไปอ่านนะ รักษามันไว้ดีๆ เขาเองก็เป็นคนขึ้เล่นครับ ตลกๆ
จากนั้นเราสองคนก็คุย LINE คุยเฟสเรื่อยๆครับเช้าก็ MN ค่ำก็ GN ตามประสาครับ
หลังจากที่เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันได้ทุกเรื่องครับ พอคุยกันไปกันมาก็เจอคำถาม
เขาถามว่า สมมุติชื่อผมนะครับ อย่าโกรธนะ ถามจริง เกมส์แมนเปล่า
เราก็ตกใจกับคำถาม เราก็เลยต่อว่าไป ทำไมถึงไม่ให้เกียรติกันเลย
เขาก็ขอโทษเรานะ แต่เราก็สวนไปว่า ถ้าเราถาม ชื่อสมมุติ ป๊อปบ้าง
แล้วจะรู้สึกยังไง เขาก็บอกไม่โกรธ เพื่อนถามบ่อย ไม่ได้ซีเรียสอะไร
สุดท้ายเข้าเรื่องครับ เขาตอบผมอีกว่า ป๊อปเป็นนะ แต่ไม่เปิด อ่ะครับ
เขาก็เลยถามอีกรอบ ผมก็บอกไปนะ รู้อยู่แล้วทำไมต้องถาม เขาก็ 55555
หลังจากที่เราเปิดอกคุยกัน ทุกอย่างก็ปกติดี แต่วันถัดมาๆ ผมรู้สึกว่า
เราคุยกันไม่เหมือนเดิมเลยอ่ะ คือแบบ คุยกันคำเดียวแล้วหายไปเป็นวันๆ
เขาทักมา เราตอบ ถัดมา วันถึงสองวัย เขามาตอบ เป็นแบบนี้บ่อยๆ
คือบทสนทนามันพึ่งจะเริ่ม เราก็รู้สึกเสียใจแล้ว คือนิสัยของผมเป็นขึ้น้อยใจมากๆครับ
คือหากทักกันมาคุยกันแล้ว ไม่ใช่แบบเราตอบ เราคิดไปเองนะเขาเห็นมันเด้ง
แต่ไม่เข้ามาอ่านมาตอบ ความรู้สึกนี้มันเจ็บมาก ยอมรับว่าเรารู้สึกปลื้มเขา
แบบเห็นเขาเป็นคนสำคัญนะ เราทักมานี้เรารีบกดตอบกดอ่าน ถามมาเรารีบอ่าน
คือมันไม่ยุติธรรมเลย บทสรุป หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมาหลายวัน เขาก็ทักมา
เกมส์ : เห้
เรา : ว่าไง ,นึกว่าหายไปแล้ว
หายไป 1 วันเขากลับมาตอบ
เกมส์ : เดี๋ยวจะหายไปล่ะ
เรา : งั้นเดี๋ยวจะหายไปเอง ,มีอะไรก็ถามในกลุ่มเลยนะ
กลุ่มเฟสบุ๊คเรื่องเรียน , Goodbye !
ทิ้งช่วง เกมส์มาตอบ : ครับ , หายไปเลยครับ
, โชคดีครับน้อง ,บาย !!!!!!
คือเราเห็นมันเด้งขึ้นแต่เราไม่เข้าไปอ่าน
นาทีนั้นน้ำตาผมไหลครับ ผมตัดสินใจ
บล็อคไลน์ บล็อคเฟส บล็อคเบอร์โทรศัพท์
ยอมรับว่าเจ็บ แต่ผมก็จะเข้มแข็งนะ
เรื่องราวทั้งหมดนี้ มิตรภาพนี้ มันเกิดขึ้นได้
แต่มันก็หายไปได้อย่างรวดเร็ว ยังไงผมก็ขอให้เขาโชคดี
หากเขามีโอกาส ผมอยากจะฝากไว้ตรงนี้ว่า
หนังสือที่ผมมอบให้ หากยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง
ก็โปรดรักษามันไว้ หากมันไร้ซึ่งประโยชน์เสียแล้ว
ก็สามารถเอามันไปทิ้งได้เลยนะ ขอให้โชคดีครับ
อย่างน้อยหนังสือเล่มนั้น ก็ยังเป็นตัวแทนของ
ความทรงจำระหว่างเรา ไปตลอดกาล
สุดท้ายมันก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำ
วันนี้อยากจะมาเล่าความทรงจำของผมเอง เรื่องราวนี้พึ่งจะจบลงไปไม่นาน
ผมเป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยแห่งนึงใน กทม.ซึ่งพึ่งจะรับปริญญาไปนี้เอง
คือตัวผมเองอยู่ปี 2 จะขึ้นปี 3 ครับ คณะ รศ.ผมเองก็เรียนปกติครับ
คนอื่นจะมองว่าเก่งเสมอ คือผมคอยเป็นที่ปรึกษาแนะนำการเรียน การลงทะเบียน
เทคนิค แนวข้อสอบต่างๆให้กับเพื่อนๆ ทุกๆคนทางกลุ่มในเฟสบุ๊ค
เข้าเรื่องนะครับ คือเมื่อเดือนที่แล้ว กุมภาพันธ์ ผมได้รู้จักผู้ชายคนนึง
ซึ่งเขาเรียนจบแล้ว เขาทำงานโรงงานใน กทม.นี้แหละครับ เขาก็มาสอบ
ถามเรื่องเรียน ต่างๆ การสอบ หนังสือซื้อที่ไหน อะไรประมาณนี้ครับ
ผมก็แนะนำทุกอย่าง ต่อมาเราก็นัดเจอกันที่ ม. ครับ พอถึงวันนัด ก็เจอกัน
ทักทาย พูดคุยตามปกติ พาไปทานข้าว พาไปซื้อตำราเรียน ครับผม
หลังจากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ แต่ก่อนจะกลับผมมอบหนังสือให้เขา 1 เล่ม
ผมบอกให้เขาเอาไปอ่านนะ รักษามันไว้ดีๆ เขาเองก็เป็นคนขึ้เล่นครับ ตลกๆ
จากนั้นเราสองคนก็คุย LINE คุยเฟสเรื่อยๆครับเช้าก็ MN ค่ำก็ GN ตามประสาครับ
หลังจากที่เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันได้ทุกเรื่องครับ พอคุยกันไปกันมาก็เจอคำถาม
เขาถามว่า สมมุติชื่อผมนะครับ อย่าโกรธนะ ถามจริง เกมส์แมนเปล่า
เราก็ตกใจกับคำถาม เราก็เลยต่อว่าไป ทำไมถึงไม่ให้เกียรติกันเลย
เขาก็ขอโทษเรานะ แต่เราก็สวนไปว่า ถ้าเราถาม ชื่อสมมุติ ป๊อปบ้าง
แล้วจะรู้สึกยังไง เขาก็บอกไม่โกรธ เพื่อนถามบ่อย ไม่ได้ซีเรียสอะไร
สุดท้ายเข้าเรื่องครับ เขาตอบผมอีกว่า ป๊อปเป็นนะ แต่ไม่เปิด อ่ะครับ
เขาก็เลยถามอีกรอบ ผมก็บอกไปนะ รู้อยู่แล้วทำไมต้องถาม เขาก็ 55555
หลังจากที่เราเปิดอกคุยกัน ทุกอย่างก็ปกติดี แต่วันถัดมาๆ ผมรู้สึกว่า
เราคุยกันไม่เหมือนเดิมเลยอ่ะ คือแบบ คุยกันคำเดียวแล้วหายไปเป็นวันๆ
เขาทักมา เราตอบ ถัดมา วันถึงสองวัย เขามาตอบ เป็นแบบนี้บ่อยๆ
คือบทสนทนามันพึ่งจะเริ่ม เราก็รู้สึกเสียใจแล้ว คือนิสัยของผมเป็นขึ้น้อยใจมากๆครับ
คือหากทักกันมาคุยกันแล้ว ไม่ใช่แบบเราตอบ เราคิดไปเองนะเขาเห็นมันเด้ง
แต่ไม่เข้ามาอ่านมาตอบ ความรู้สึกนี้มันเจ็บมาก ยอมรับว่าเรารู้สึกปลื้มเขา
แบบเห็นเขาเป็นคนสำคัญนะ เราทักมานี้เรารีบกดตอบกดอ่าน ถามมาเรารีบอ่าน
คือมันไม่ยุติธรรมเลย บทสรุป หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมาหลายวัน เขาก็ทักมา
เกมส์ : เห้
เรา : ว่าไง ,นึกว่าหายไปแล้ว
หายไป 1 วันเขากลับมาตอบ
เกมส์ : เดี๋ยวจะหายไปล่ะ
เรา : งั้นเดี๋ยวจะหายไปเอง ,มีอะไรก็ถามในกลุ่มเลยนะ
กลุ่มเฟสบุ๊คเรื่องเรียน , Goodbye !
ทิ้งช่วง เกมส์มาตอบ : ครับ , หายไปเลยครับ
, โชคดีครับน้อง ,บาย !!!!!!
คือเราเห็นมันเด้งขึ้นแต่เราไม่เข้าไปอ่าน
นาทีนั้นน้ำตาผมไหลครับ ผมตัดสินใจ
บล็อคไลน์ บล็อคเฟส บล็อคเบอร์โทรศัพท์
ยอมรับว่าเจ็บ แต่ผมก็จะเข้มแข็งนะ
เรื่องราวทั้งหมดนี้ มิตรภาพนี้ มันเกิดขึ้นได้
แต่มันก็หายไปได้อย่างรวดเร็ว ยังไงผมก็ขอให้เขาโชคดี
หากเขามีโอกาส ผมอยากจะฝากไว้ตรงนี้ว่า
หนังสือที่ผมมอบให้ หากยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง
ก็โปรดรักษามันไว้ หากมันไร้ซึ่งประโยชน์เสียแล้ว
ก็สามารถเอามันไปทิ้งได้เลยนะ ขอให้โชคดีครับ
อย่างน้อยหนังสือเล่มนั้น ก็ยังเป็นตัวแทนของ
ความทรงจำระหว่างเรา ไปตลอดกาล