๐ สิ่งสวยงามแห่งรู้   เล่ห์ไฉน
ไร้นรชนใดใด   พรากได้
ศัตรูมนุษย์คือใย   ยองโง่
ไป่ริเรียนรู้ไซร้   โง่เหง้าเท่าทวีฯ

๐ เสาสำเร็จเปรียบแล้ว   ล้อมยัน
ชนถ่อมตัวประกัน   เกี่ยวได้
หากหยิ่งยโสพลัน   อาจพลาด ล้มนอ
เปรียบลื่นกระดานไซร้   สัจแท้สัจธรรมฯ

๐ องค์ความรู้เปรียบได้   ดังแห
ชาลกรรมลังแล   แผ่กว้าง
แข็งแรงจับปลาแปร   แปลงติด
จับเหยื่อมัสยาสล้าง   สู่ล้นหลามไฉนฯ

๐ สำหรับผู้ที่ไร้   รู้เอย
วัยชราหนาวเปรย   เปรียบนั้น
เหมันต์ปกคลุมเสย   สมแก่
ต่างซึ่งผู้รู้ครั้น   เคี่ยวแล้วหลากหลายฯ

๐ นรชนปราชญ์เปรียบแท้   ทองคำ
ผิว่าบุญหนุนนำ   เนื่องไซร้
ทำเนานบน้อมจำ   จารึก
ทองไป่เน่าสลายได้   มาศแท้คือทองฯ

๐ อันความรู้ใช่ขึ้น   แค่จริง
ยังอยู่ผิดพลาดสิง   สถิตได้
เรียนรู้ดั่งเรืออิง   ดำดิ่ง น้ำเอย
ดำผลุบดำโผล่ให้   เหตุพร้อมรู้เสมอฯ

๐ ปุถุชนคนหนึ่งนี้   ได้รับ
รู้อย่างจริงใจสดับ  ดุจนั้น
อดทนยืดหยุ่นกลับ   ฉลาดก่อ เฉลียวแฮ
ไป่ยืดหยุ่นปิดกั้น   สกัดล้วนแตกฉานฯ

๐ รู้คือพลังสั่งให้   เปิดสวิตช์
เครื่องสะท้อนความคิด   ค่าคล้อง
วัจนาดั่งปืนพิษ   พกพุ่ง
บรรจุกระสุนก้อง   เหนี่ยวเสี้ยวไกหายฯ

๐ ถ้อยวัจนะคล้าย   กลึงเพชร
เจียระไนเกินเฉด   เฉี่ยวแล้ว
การณ์กลับส่งกลายเศษ   หินกร่อน
พูดมากอาจไป่แคล้ว   คร่าย้อนสาสมฯ

๐ พลังภาษามิได้   ขึ้นกับ
คำศัพท์ภาพประดับ   ดอกไซร้
เยียวคุณค่าเนื่องนับ   คณาจิต
ขึ้นอยู่นำไปใช้   อย่าได้วางเฉยฯ

๐ อันเรียนรู้ล้วนหลาก   ล้นหลาย
ค่ายิ่งสำคัญสหาย   ห่วงให้
คือเคารพครูนาย   นะเพื่อน
สุดจะสำคัญไซร้   แซ่ซร้องสรรเสริญฯ

๐ ชีวิตลิขิตไว้   วารหมด
คราวดับสูญหายหมด   มอดม้วย
ความรู้ดั่งอมรจรด   ใจจ่อ
กาลนิรันดร์มั่นท้วย   เทิดน้อมนำตนฯ

๐ อันน้ำผึ้งไป่ล้วน   จากดอก งามเอย
ดงป่าไร้ชื่อบอก   บ่งชี้
เรียนรู้ไป่สรรลอก   เดียวแหล่ง
ทุกที่เวลานี้    ฤนั้นหนไหนฯ

๐ ไร้สิ่งใดค่าล้น   คงทน
หากปราศจากกมล   ก่อเกื้อ
วิชาช่วยมอบตน   ตระหนัก
สัมฤทธิ์รุ่งโรจน์เอื้อ    อร่ามพร้อมเพรียงเห็นฯ...