ตั้งแต่เด็กจนโตเราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่เคยสงบสุขเลยตั้งแต่เล็กจนโต
พ่อเค้าชอบทะเลาะกับแม่บางครั้งก็ทำร้ายแม่ชอบเปิดเพลงเสียงดัง
ไม่เกรงใจชาวบ้านพอบอกให้เปิดเบาๆพ่อก็จะด่าทุกคนที่ห้าม และบอกว่า
ชาวบ้านไม่ได้ให้เค้ากิน และแต่ละคำพูดแรงมาก ขนาดเรายังรำคาญ
นับประสาอะไรกับคนข้างๆบ้าน พ่อเราน่าเบื่อมากคิดว่าตัวเองถูกและดีแล้ว
ใครเตือนอะไรไม่ฟัง จู้จี้ยิ่งกว่าแม่ซะอีก ชอบโวยวาย ชอบด่าต่อหน้าคนและใช้คำพูดหยาบๆ
เราไม่เคยชอบการกระทำของพ่อ
แต่ทำอะไรไม่ได้ทำให้เราไม่ชอบพ่อ พอเราโตขึ้นเรารู้เรื่องมากขึ้น
พ่อก็ยังใช้นิสัยเดิมๆอยู่ไม่เคยเปลี่ยนเราไม่ชินกับมันเลยสักครั้งจนตอนนี้เราจะ20ปีละ
เรารู้สึกเบื่อบ้านพอเห็นหน้าพ่อหรือเวลาที่พ่อมาคุยด้วยเราจะรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้ง
เราคุยกะพ่อดีๆไม่ได้เลยบางทีเราพยายามระงับความหงุดหงิดเหล่านั้นไว้แต่ไม่อยู่
เรากะพ่อจึงทะเลาะกันบ่อยๆเค้าหาว่าเรื่องเถียงเนรคุณ เราก็รู้นะว่าการเถียงการรู้สึก
ไม่ชอบพ่อตัวเองมันบาป แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันเราถึงเลิกความคิดนี้ไม่ได้
เราขอแม่ไปอยู่กับเพื่อนแต่แม่เค้าไม่ให้ไปเพราะเราผู้หญิงเค้าเป็นห่วง ทำให้การที่
เราอยู่บ้านเราจะรู้สึกอึดอัดเบื่อไม่อยากทำอะไรเลยไม่อยากได้ยินเสียงพ่อด้วยซ้ำ
เราจะทำไงดีในโลกนี้คงมีแค่เราที่เป็นแบบนี้สินะ เพราะคนส่วนมากต่อให้พ่อตัวเองเป็นไง
ก็ต้องรักแต่สำหรับเราเราเบื่อพ่อตัวเองมาก เราเลวเรารู้ตัวแต่เราพยายามไม่คิดอะไรแต่ทำไม่ได้
เพร่ะพ่อไม่เลิกนิสัยแบบนี้สักที