ก่อนอื่นเลยต้องขอโทษที่มาตั้งกระทู้แบบนี้ รู้ค่ะว่ามันบาป มันไม่ดี แต่ที่จะเล่าให้ฟังเป็นแบบนี้ค่ะ
แม่เราชอบงี่เง่า เอาแต่ใจตัวเอง เห็นแก่เงินแต่ไม่ได้เพื่ิอมาช่วย
เหลือครอบครัวแต่อย่างใด  พ่อเราทำงานคนเดียว ส่งเรากับพี่เราเรียน แม่ชอบวางอำนาจ ชอบแสดงอำนาจไม่เคยฟังความคิดเห็นของใคร ไม่เคยเข้าใจใคร ตัวเองถูกอยู่คนเดียว  ชอบด่าเรื่องไม่เป็นเรื่องอะไรก็หงุดหงิด  ด่ากราดไปทั่ว ทุกวันนี้เราอึดอัดมาก เราไม่เคยได้กำลังใจจากแม่เลย มีแต่ด่าแล้วก็ด่า เราอยากออกจากบ้านมาก ทุกวันแม่คอยแต่จะหาเรื่อง  ล่าสุดเรากับแม่เรา ไปเดินตลาด แม่เดินหนีเราปล่อยให้เราเดินคนเดียวแล้วแม่ก็ทิ้งเราไว้ที่ตลาดคนเดียว แม่ขี่รถกลับบ้านคนเดียว ไม่โทรตามเราเลย ซึ่งตลาดมันไกลจากบ้านมาก จะเดินกลับทางมันก็มืด เปลี่ยวมาก พอกลับบ้านก็มาหาเรื่องทะเลาะกับเรา  แม่ด่าเรา เราก็นั่งฟังเฉยๆ เพราะเราไม่อยากพูดอะไร พูดไปก็จะยิ่งทะเลาะกัน พอเรานั่งฟังเฉยๆก็หาว่าเราไม่สนใจ พอเราพูดอธิบายก็หาว่าเราเถียง พอเราเงียบก็บังคับให้เราพูด   แม่เราชอบให้ท้ายพี่คนโต ไม่เคยด่าว่าอะไรเลย ตามใจพี่คนโตทุกอย่าง ไม่เคยขัดสักเรื่ิอง พอเรากับพี่ทะเลาะกันเพราะพี่เราหาเรื่ิองเราก่อน  เราก็ผิดพี่เราไม่เคยผิด
เราเหนื่ิอย ท้อ เบื่อมากแต่เราก็ทน เพราะพ่อเรายังทนมาได้ขนาดนี้ เราก็ต้องทนให้ได้เหมือนพ่อ  ทุกวันนี้เราเวลาเราไปเรียน เรามีความสุขมากที่ไม่ได้อยู่บ้าน ถ้าถามว่าเรารักแม่ไหม เรารักแม่นะ แต่จะให้ดีให้เราไม่อยากบาปไปมากกว่านี้ เราว่าเราควรแยกกันอยู่กับแม่
ปล.ต้องขอโทษคุณแม่หลายๆท่านด้วยนะคะที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกเสียใจหรือรู้สึกไม่ดี