ผมขอพูดถึงความสัมพันธ์ของผมก่อน ผมพึ่งเลิกกับแฟนได้ไม่นาน แล้วช่วงนั้นผมก็ได้รู้จักกับน้องคนนี้ เราเริ่มทำความรู้จักกัน เหมือนปกติก็มีหยอดบ้างไรบ้างคุยธรรมดาๆช่วงนั้นผมจิตตกมากๆก็เล่าสารทุกข์สุขดิบเล่าเรื่องเเฟนเก่าเหมือนเค้าเป็นเพื่อนรับฟัง พอเริ่มสนิทมากขึ้นผมก็ไปกินข้าวบ้างดูหนังด้วยกันนิดหน่อย ผมก้รู้สึกว่าเค้าเป็นน้องที่น่ารักคนนึง จนอยู่มาวันนึงเค้าพูดเชิงว่าเค้าชอบผมนะ ผมตอนนั้นก็เริ่มรู้สึกดีแต่สภาพจิตใจผมยังแย่มาก ผมจึงบอกเค้าไปตรงๆว่าผมยังไม่ลืมแฟนเก่าผมรู้สึกว่าผมผิดที่ให้ความหวังเค้า ผมเลยเพิ่มระยะห่างของเราอีกหน่อย แต่ผมก็ยังคุยไม่หายไปไหนแค่อยากให้มีช่องว่างระหว่างกันมากขึ้น ผ่านไป5เดือนน้องเค้าก็ยังทักผมมาประจำแทบทุกวัน ผมก็คุยแบบเดิมไม่เพิ่มระยะไปกว่านี้แต่เหมือนผมค่อยๆจะชอบน้องเค้าขึ้นเรื่อยๆ แล้วผมก็ทำใจเรื่องแฟนเก่าได้พอสมควรเเล้ว ผมจึงค่อยๆลดระยะห่างของเราเข้ามา ผมก็รู้สึกนะว่าน้องเค้าไม่เหมือนเดิม ผมจึงพยามให้มากขึ้นอีก จนผมก็เริ่มบอกความรู้สึกของผมไป น้องเค้าก็บอกว่าเมื่อก่อนเค้าเสียใจมากที่ผมปฏิเสธไป แล้วตอนนี้เธอก็หมดความรู้สึกกับผมแล้ว เคยมีใครหลายคนผ่านเข้ามาเธอก็บอกว่าเธอปฏิเสธหมดเพราะเธอไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว แล้วเธอก็ถามผมอีกครั้งว่าชอบจริงๆหรอ ผมก็ยอมรับไป เธอก็บอกว่าตอนนี้เธอเหลือแค่ว่าคุยแล้วรู้สึกดีและไม่อยากคุยกับใครอีก แต่ใจเธอปิดไปแล้วและบอกผมว่าช่วยมาทำให้เค้ารู้สึกอีกครั้งเปิดใจอีกครั้งซิ ผมก็พยามนะเเต่มันก็ยังไม่เหมือนเดิม ไม่เหมือนครั้งแรกๆที่รู้จักกัน ผมขอชวนเธอไปเที่ยวพยามทำให้เธอมีความสุข ตอนอยุ่ด้วยกันมันก็โอเค แต่เวลาคุยกันผมก็ยังรู้สึกำด้ว่ามันเปลี่ยนไปแล้ว (ในความคิดของผมคนทีจะทำให้เธอเปิดใจได้ก็คือตัวเธอเอง ผมทำได้แค่ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น)เหมือนอะไรที่ผมทำมันย้อนเข้ามาหมด ผมควรจะเดินต่อไปหรือจบลงดีครับ