การแข่งขันสูงปรี๊ดขึ้นทุกเดือน ทุกปี บังคับให้ต้องดิ้นรนมาขึ้นทุกเดือน ทุกปี ... มันยากไปหมด ขนาดทำมาหากินมาเป็นสิบปี ยังรู้สึกว่ายากขึ้นตลอด
ยุคเราเจอขนาดนี้ ถ้าไม่มีอะไรสำรองไว้ คงลำบากในอนาคตที่แข่งขันสูงแน่ๆ 10ปีก่อนก่วยเตี๋ยวชาม20 ตอนนี้40-50 ขนาดเรารายได้พอสมควรยังรู้สึกได้ แล้วคนที่รายได้วัน200-300-400จะลำบากขนาดไหน บ้านหลังเล็กๆ2-3ล้าน ผ่อนกันรากเลือด ค่ากินอยู่บ้านนึง3-4คนคนนึงค่ากินคนละไม่ตำกว่า150-200คือวันนึงบ้านที่อยู่3-4คนต้องมีตังค์กินอุปโภค-บริโภคถึง500-800บาท
ถ้าคนรายได้สูงหรือเกิดมาบ้านมีกิจการร่ำรวย คงไม่รู้สึกอะไร กินวันละ500-1000ก็เฉยๆ แต่กับคนธรรมดา คนหาเช้ากินค่ำที่รายได้ทั้งบ้านวันนึง5-6ร้อยบาทหรือเงินเดือน1-2หมื่น สมัยนี้สาหัสทีเดียว จะให้เหลือเก้บซักเดือนละ1,000-2,000ยังยากเลย ถ้าต้องเช่าบ้านอยู่ ผ่อนบ้าน ผ่อนรถมอไซร์ ผ่อนรถยนต์..ฯ
ความเหลื่อมล้ำสูง ที่เห็นได้ชัดคือ ธุรกิจการค้าอยู่ในมือทุนขนาดใหญ่ ทั้งในและเทศ เขาขายหมดทุกอย่าง แม้แต่ผัก หมูเห็ดเป็ดไก่..ฯลฯ แม้แต่อาหารสำเร็จรูป20-30เขาก็ขาย ซึ่งมันผูกขาดประเทศกลายๆ จนคนตัวเล็กตัวน้อย คนส่วนใหญ่ยากจะต่อกร...สุดท้ายคนส่วนใหญ่ก็จะเป็นลูกจ้าง เป็นคนจน เพราะพื้นที่ทางเศรฐษกิจอยู่ในมือกลุ่มทุนไปจนเกือบหมด ไม่ว่าในเมืองหรือบ้านนอกคอกนา หน่ำซ้ำทุกอย่างถูกผูกขาย ถูกกำหนดราคาด้วยกลุ่มทุนใหญ่ล้วนๆ
มองไม่ออกครับว่าคนส่วนใหญ่จะมีชีวิตดีขึ้นได้อย่างไร....ถ้ายังปล่อยแบบนี้ สุดท้ายก็ตัวใครตัวมัน หาเก็บออม เอาตัวให้รอด ไม่งั้นคงจน ความจนมันทรมาน มันขอแค่อิ่มท้องครบทุกมื้อก็บุญแล้ว คนไม่เคยจนไม่เข้าใจหรอกครับ ผมเคยจนผมเข้าใจดี
ท่านว่าสมัยนี้อยู่ยากขึ้นมั้ย?
ยุคเราเจอขนาดนี้ ถ้าไม่มีอะไรสำรองไว้ คงลำบากในอนาคตที่แข่งขันสูงแน่ๆ 10ปีก่อนก่วยเตี๋ยวชาม20 ตอนนี้40-50 ขนาดเรารายได้พอสมควรยังรู้สึกได้ แล้วคนที่รายได้วัน200-300-400จะลำบากขนาดไหน บ้านหลังเล็กๆ2-3ล้าน ผ่อนกันรากเลือด ค่ากินอยู่บ้านนึง3-4คนคนนึงค่ากินคนละไม่ตำกว่า150-200คือวันนึงบ้านที่อยู่3-4คนต้องมีตังค์กินอุปโภค-บริโภคถึง500-800บาท
ถ้าคนรายได้สูงหรือเกิดมาบ้านมีกิจการร่ำรวย คงไม่รู้สึกอะไร กินวันละ500-1000ก็เฉยๆ แต่กับคนธรรมดา คนหาเช้ากินค่ำที่รายได้ทั้งบ้านวันนึง5-6ร้อยบาทหรือเงินเดือน1-2หมื่น สมัยนี้สาหัสทีเดียว จะให้เหลือเก้บซักเดือนละ1,000-2,000ยังยากเลย ถ้าต้องเช่าบ้านอยู่ ผ่อนบ้าน ผ่อนรถมอไซร์ ผ่อนรถยนต์..ฯ
ความเหลื่อมล้ำสูง ที่เห็นได้ชัดคือ ธุรกิจการค้าอยู่ในมือทุนขนาดใหญ่ ทั้งในและเทศ เขาขายหมดทุกอย่าง แม้แต่ผัก หมูเห็ดเป็ดไก่..ฯลฯ แม้แต่อาหารสำเร็จรูป20-30เขาก็ขาย ซึ่งมันผูกขาดประเทศกลายๆ จนคนตัวเล็กตัวน้อย คนส่วนใหญ่ยากจะต่อกร...สุดท้ายคนส่วนใหญ่ก็จะเป็นลูกจ้าง เป็นคนจน เพราะพื้นที่ทางเศรฐษกิจอยู่ในมือกลุ่มทุนไปจนเกือบหมด ไม่ว่าในเมืองหรือบ้านนอกคอกนา หน่ำซ้ำทุกอย่างถูกผูกขาย ถูกกำหนดราคาด้วยกลุ่มทุนใหญ่ล้วนๆ
มองไม่ออกครับว่าคนส่วนใหญ่จะมีชีวิตดีขึ้นได้อย่างไร....ถ้ายังปล่อยแบบนี้ สุดท้ายก็ตัวใครตัวมัน หาเก็บออม เอาตัวให้รอด ไม่งั้นคงจน ความจนมันทรมาน มันขอแค่อิ่มท้องครบทุกมื้อก็บุญแล้ว คนไม่เคยจนไม่เข้าใจหรอกครับ ผมเคยจนผมเข้าใจดี