ตอน ม.3 ผมไม่ค่อยมีกลุ่มเพื่อน ก็คือคุยกับคนโน้นทีคนนี้ทีไม่มีหลักแหล่ง
แล้ววันนึงเพื่อนกลุ่มผู้ชายกลุ่มเดียวในห้อง(ผู้ชายมีน้อย)ก็มาชวนว่า จะอยู่แก๊ง....รึป่าว ผมนี่ดีใจโครตเลยผมรักกลุ่มเพื่อนกลุ่มนี้มาก
ไปกินข้าวก็ไปเป็นหมู่ทำอะไรก็เป็นหมู่แต่ก็ไม่ได้สนิทกันทุกคน เวลาว่างๆก็จะไปอยู่บ้านนายAก็คือไปกันเป็นหมู่ๆเนี่ยแหละ

แต่เวลาไปไหนไรงี้ จะไม่ชวนผมเลย ผมมักรู้อยู่ทีหลังตลอด ไม่ก็มารู้ตอนอัพรูปลงเฟส มีกลุ่มแชทไรงี้ไม่ได้เข้าด้วยเลย
มีปัญหาอะไรมาผมก้ช่วยอยู่เสมอเท่าที่ช่วยได้และพยายามช่วย แต่พอผมขอความช่วยเหลือจากพวกมักเขาไม่ค่อยจะได้เลย
ขึ้นม.4 ได้แยกห้อง ผมก็เป็นคนเดียวที่ได้อยู่ห้องโดดๆโดยไม่มีใครในแก๊งเลย เวลากินข้าวก็จะมีจุดรวมกันอยู่ ไปทันทุกครั้ง
มีครั้งนึง ผมเลิกช้า พอมารู้ทีหลัง พวกเขาไปกินกันหมดแล้ว ตอนนั้นก็เสียใจเหมือนจะร้องให้ วันนั้นก็ไม่ได้กินข้าวเลย
เดินกลับห้อง แกล้งกินขนมตลอด4เดือน แต่หลังๆก็ยอมไปกินด้วยปกติ

ขึ้นม5 ก็ได้อยู่กับเพื่อนในกลุ่มบางคน คือในกลุ่มมีเพื่อนผิดใจกัน ผมก็เป็นตัวกลาง คอยให้คำปรึกษาไรงี้ จนบัดนี้พวกเขา
พูดจากด้วยกันได้ระดับนึงแล้ว ทั้งๆที่ตอนนั้น ถามนู้นนี้ผม จะทำไงดี ตลอด มาตอนนี้เหมือนกลายเป็นหมาหัวเน่า กระดาษทิชชู่
พอหมดประโยชน์ ก็เหมือนไม่มีอะไรพูดอีก ผมก็คิดบวกไปว่า โอเคไม่เป็นไร ปลอบใจตัวเอง

วันนี้ปิดเทอม เพื่อนๆนัดกันไปเที่ยว ผมก็นั่งอยู่ตรงนั้นไม่มีใครพูดกับผมเลยเหมือนไม่อยากให้ผมไป(คิดเอาเอง)พอนัดเสร็จก็พากันเดินไปเลย
ผมไม่เดินไปด้วยนะ รู้สึกไร้ความสำคัญ ส่งงานเสร็จกลับบ้านเลย

เพื่อนที่ผมคิดว่าผมสนิทกับเขาด้วยนั้น เขาคิดว่าเขาสนิทกับผมรึป่าวก็ไม่รู้
เสียใจกับเรื่องเหมือนโดนหักหลัง ไม่มีตัวตน มาบ่อยนะ แต่เล่าไม่หมด ไม่งั้นยาว
ก็ไม่รู้หรอกนะว่าที่ชวนเข้ากลุ่มเนี่ยชวนด้วยความรู้สึกไหน



ผมควรทำยังไงดีครับ แต่ผมมีเพื่อนแค่กลุ่มนี้กลุ่มเดียว
บางครั้งผมก็คิดว่า ตัวเองช่างอยู่ผิดทีผิดเวลาจริงๆพูดด้วยกันยกเว้นตัวผม
บางทีถ้าผมใจกล้าพอ ผมก็อยากจะถามเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มถามยังไงดี