ขอเล่านะครับ ตัวผมเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลายที่กำลังจะต่อมหาลัย ซึ่งในหลายๆครั้งก็รู้สึกว่าทำไมชีวิตตัวเอง
ถึงดูมีปัญหามากมาย ย้อนไปตั้งแต่สมัยเด็กๆ พ่อแม่จะเลิกรากัน ในช่วงนั้นเป็นช่วงที่รู้สึกแย่มากๆเพราะเนื่องจาก
พ่อแม่ผมทะเลาะกันมีปากเสียงค่อนข้างรุนแรง จนกระทั่งเค้าเลิกรากันไป แม่ผมจึงต้องหาเลี้ยงผมและพี่สาวตัวคนเดียว
แต่พ่อก็คอยส่งเงินมาทุกเดือนแต่ก็ไม่เยอะพอที่จะดูแลครอบครัว เวลาผมอยากได้อะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีกคือถ้าไม่จำเป็น
ก็จะตัดใจไปเพราะไม่อยากขอเงินพ่อแม่ ในช่วงรอยต่อมัธยมต้นไปสู่มัธยมปลาย
เป็นช่วงที่ลำบากมากเนื่องจากผมไม่มีที่จะเรียนจนกระทั่งได้ไปเรียนในโรงเรียนหนึ่ง ซึ่งไกลจากบ้านผมพอสมควร
และเพื่อนกลุ่มใหม่ซึ่งมีไม่มากแต่ตัวผมก็พอใจที่จะมีเท่านี้ ในช่วงมัธยมปลายผมมีปัญหามากมาย ไม่ว่าจะเป็น
เรื่องโรคประจำตัว เรื่องยาเสพติด เรื่องทะเลาะวิวาท เรื่องอนาคต พี่สาวผมที่รีไทร์จากมหาลัยทำให้ผมคือเสาหลัก
ของบ้าน แต่ทุกอย่างมันก็คือส่วนหนึ่งที่ผ่านมาและทำให้ผมแข็งแกร่งมาจนถึงทุกวันนี้ จากเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
บางทีก็สงสัยนะครับว่าทำไมปัญหาชีวิตเราเยอะจัง มองดูคนอื่นเขาดูมีอะไรเพรียบพร้อมดี แอบอิจฉานิดๆ555
แค่อยากจะรู้ว่าอุปสรรคนี่ผมไม่ได้มีคนเดียวใช่ไหม? แค่อยากจะรู้ว่าเราไม่ได้ลำบากพากเพียรอยู่คนเดียวใช่ไหม?
ยังมีคนอื่นที่ยืนอยู่ในจุดเดียวกันเราใช่ไหมครับ? บางทีการได้รู้ว่าเราไม่ได้ยืนในจุดๆนี้คนเดียวมันก็รู้สึกมีกำลังใจน่ะครับ