ผมอายุ ตอนนี้ก็จะ 23 แล้วละคับ ผมทนกับปัญหาครอบครัวของผมมาตั้งแต่ผมอายุประมาณ 9-10 ขวบ ตอนพ่อกับแม่ทะเลาะกันครั้งแรกก็ ตอนที่แม่จับได้ว่าพ่อมีบ้านเล็กบ้านน้อย ตอนนั้นผมอยู่ประมาณ ป.3 ผมจำได้ดี จำได้ทุกภาพ ภาพที่แม่ร้องไห้ ภาพที่พ่อทำร้ายแม่เกือบทุกคืน ภาพที่พ่อต้องเข้าโรงพยาบาลเพื่อทำแผลจากการทะเลาะกัน ภาพที่ผมต้องขับจักรยานตามไปดูพ่ออยู่กับผู้หญิงอีกคน มันเป็นปมในใจผมมาตลอด จนมีวันนึงแม่บอกว่า แม่จะไม่อยู่บ้านนี้แล้ว (ตอนนั้นผมคง ป.4 มั้งคับ) แม่อยากไปไกลๆ ไปที่ไหนก้ได้ เมื่อพูดเสร็จแม่ก็เก็บเสื้อผ้า ผมจำได้สิ่งที่ผมทำ คือ ผมร้องไห้ งอแง และลงไปดิ้นกับพื้นถนนหน้าบ้าน จนแม่ใจอ่อนต้องอยู่กับพ่อต่อไป จากนั้นแม่ก้บอกมาเสมอว่า แม่จะอยู่เพื่อลูก จะอดทนเพื่อลูก (ตอนนั้นก็เด็กเนอะ ผมก้ยังคิดอะไรไม่ได้หรอก)

แม่ผมเป็นคนที่เก่งมาก ทน ทน ทน ทนมาจนถึงตอนนี้ รวมแล้วก็เกือบ 13 ปีแล้วละคับ แต่ตอนนี้แม่บอกว่า แม่ทนไม่ไหวแล้ว พ่อไม่คุยกับแม่เลย ถ้าจะพูดด้วยก็ตะคอกใส่เหมือนหมูเหมือนหมา แม่ผมก้ไม่รู้จะทำยังไง แม่ก็โทมาระบายให้ผมฟังอยู่บ่อย ๆ จริงๆแล้วผมก็มีพี่สาวนะ 1 คน แต่พี่สาวผมเค้าเลือกที่จะไม่รับรู้อะไร เค้าเลือกที่จะใส่ใจชีวิตของเค้าเท่านั้น โดยไม่ยอมรับรู้ว่าที่บ้านเรามีปัญหากัน ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วคับ อยากให้พี่สาวกลับมารับรู้ปัญหาบ้าง จะได้ช่วยกันคิดช่วยกันแก้ ตอนนี้ผมยอมรับเลยว่า คิดมาก เครียด มืดแปดด้าน ผมก็ทำใจมานานแล้วนะคับถ้าพ่อกับแม่จะเลิก กันเอาเข้าจริงๆ มันก็จุกเหมือนกันนะ ตอนแม่บอกว่าจะเลิกกับพ่อ ผมพูดไม่ออกเลย นั่งน้ำตาไหลอย่างเดียว ตอนนี้ผมควรทำไงดีคับเครียดมาก เครียดสุดๆ ทั้งเรื่องเรียน ทั้งเรื่องครอบครัว

ปล1. แม่บอกว่าที่ยังไม่เลิกกับพ่อ เพราะ สาเหตุหลายๆอย่าง เช่น กลัวลูกๆๆจะมีปม (ซึ่งอันนี้เอาจิงๆก็มีปมตั้งแต่เด็กแล้วแหละ 555) แม่ยังต้องพึ่งเงินจากพ่อทั้งผ่อนรถผ่อนบ้าน บลาๆ และอีกหลายๆสาเหตุซึ่งสาเหตุสำคัญคือ แม่ยังรักพ่อรักมากด้วย แต่แม่ก้ตัดใจไม่ได้สักที :'(

ปล2. ผมอาจจะพิมพ์ไม่ค่อยรู้เรื่องนะคับ เพิ่งเคยพิมพ์เรื่องยาวๆเป็นครั้งแรก ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำนะคับ ขอบคุณจริงๆ