สวัสดีค่ะ คือขอเข้าเรื่องเลยแล้วกันนะคร๊
คือเราไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับ อาจารย์ของตัวเองอ่   คืออาจารย์เค้าสอนวิชาพิมพ์ดีด  อายุ 25 ส่วนเรา อายุ 15  เราไม่รู้จะพูดยังไงกับความรู้สึกของตัวเองแต่ทุกครั้งเวลาที่เราเข้าแถวเราจะชอบมองว่าอาจารย์มาหรือยังน๊า (คืออาจารย์เรานอนหอที่วิทลัย) วันนี้เค้าแต่งตัวยังไงเสื้อสีอะไร เนคไทสีอะไร ใส่นาฬิกามามั้ย คือสังเกตุหมด แล้วทุกๆเช้าเราจะมองนาฬิกาพอถึงเวลาเราก็จะเดินไปเติมเงินและทุกๆครั้งเวลาเราไปเติมเราก็จะเห็นอาจารย์เดินออกมาจากหอพอดี พอเราทักอาจารย์  เค้าจะตอบแบบธรรมดา ยิ้ม พร้อมกับคำว่า ครับ  แต่ทุกครั้งที่เค้าตอบเราความรู้สึกของเรามันจะรู้สึกเขิลๆ แบบบอกไม่ถูก แล้วยิ่งเวลาอาจารย์เดินมาใกล้ๆเราเราก็จะหน้าแดงแบบสังเกตุได้เลย  เวลาเราส่งงานให้อาจารย์ตรวจเราก็ชอบแอบมองเวลาเค้าตรวจงานยิ่งเวลาพิมพ์งานผิดทีนึงเค้าบอกว่าเราพิมพ์ผิดชี้นิ้วให้ดูคือเราเป็นคนสายตาสั้นอ่ะ มองไม่เห็นเราเลยต้องเอาหน้าไปไกลจอนิดหน่อย (แต่ไม่ได้อ่อยอาจารย์น๊า)  เเล้วยิ่งในเฟสเราก็จะตั้งอาจารย์เป็ฯเพื่อนสนิท เวลาอาจารย์โพสอะไรเรามักจะเป็นไลค์แรกตลอดจนบางครั้งเราก็แอบกลัวว่าอาจารย์จะรู้  บางครั้งเวลาเห็นเค้าอัพรูปคู่กับไคทีนึงเราก้อรู้สึกงอลนิดๆ ทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกับเค้านอกจาก คุณครู นักเรียน    
ตอนนั้นอาจารย์โพสรูปที่เค้าไปตรวจสุขภาพเค้ามีเม็ดเลือดขาวในตัวสูงกว่าปกติเราก็เลยซื้อผลไม้ไปฝากเค้าบอกว่าแม่ให้เอามาให้ คือความรู้สึกตอนนั้นคือเราเป็นห่วงเค้ามากกลัวเค้าจะเป็นอะไร
แต่ตอนที่เราเผลอยิ้มแบบสุดๆจนอาจารย์ทักคือช่วงที่เราซ้อมหลีด  คือกีฬาสีเราอยู่สีเดียวกับอาจารย์คนนั้นช่วงแรกๆก็ยังไม่มีอะไรปกติยังไม่ค่อยเขิลมากสักเท่าไหร่  แต่พอวันนั้นก่อนวันที่จะเต้นหลีดจริงๆ เราเกิดอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซต์ล้มพอกลับมาที่วิทลัยเรากลัวว่าอาจารย์จะดุ  เราเลยไม่กล้าบอกจนมีพี่คนนึงเดินมาบอกว่าอาจารย์น้องรถล้ม ทำไงดีอาจารย์  สีหน้าแรกที่เราเห็นหน้าอาจารย์คือ เค้าดูตกใจมากๆ (ก็ต้องตกใจอยู่แล้วป่ะ) พออาจารย์เห็นว่าเราพอเดินไหว อาจารย์ก็ทำหน้าตานิ่งๆ ตอนนั้นเรากลัวมาก กลัวว่าจะทำให้งานที่อาจารย์เตรียมมาต้องพังลงเพราะเรา  แต่สักพักอาจารย์ก็ทามเราว่า เจ็บมั้ย พรุ่งนี้จะทำได้มั้ย ท้าไม่ไหวบอกครูนะอย่าฝืนอาจารย์เป็นห่วง  คือนาทีนั้นความรู้สึกของเราจากความกลัวมันก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่อยากจะกอดอาจารย์มาก  พออีกวันนึงคือวันแข่งจริงเราต้องตื่นแต่เช้ามาเเต่งหน้าอาจารย์เค้าก็เป็รคนทำผมให้  ตอนที่เค้าทำเค้ายังทามเราอีกว่า แผลตึงมั้ย กินยาไปยัง  เราก็ตอบไปแบบฮาๆกลบความเขิล เจ็บสิอาจารย์ทามได้ แต่หนูกินยาไปแล้ว  อาจารย์ยิ้มแล้วก็บอกว่าดีแล้วท้าเทอเป็นไรไปครูคงแย่ โอ๊ญหน้าที่นั้นยิ้มแก้มจะแตกเลยจร๊าา  พอตอนจะเต้นหลีดอาจารย์ก็ให้เอามือรวมกันมือเราดันไปอยู่บนมืออาจารย์พอดีเลยมีกำลังใจเลย   พอเต้นเสร็จผลประกาศเราได้แค่ที่ 3 อาจารย์ยิ้มแล้วบอกว่าเก่งแล้วๆ ทำดีแล้วหล่ะทุกคนโดยเฉพาเทอเเล้วก็มองหน้าเรา  เเล้วเค้าก็อมยิ้ม  เราก็ยิ้มตาม
พอรุ่งอีกวันของกีฬาสี มีการแข่งวิ่งผลัด วิง่กระสอบ  อาจารย์ก็จับเราไปวิ่งสะงั้น  ก่อนเราจะวิ่งอาจารย์เดินมาบอกว่า  สู้ๆ ไม่ต้องเอาชนะเอาแค่สนุกพอครูเป็ฯกำลังใจให้ สรุปคือแข่ง 2 ประเภทก็ชนะหมดเลยแต่รอบสุด้ายคือ ให้อาจารย์ของแต่หล่ะสีมาแข่งวิ่งกระสอบเราแอบมองเค้าตลอดเลย วิ่งได้น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก ความร็สึกคืออยากจะบอกอาจารย์ว่า อาจารย์สู้ๆน๊า หนูเป็ฯกำลังใจให้
เพื่อนๆ  พี่ๆ น้องๆ
ที่อ่านกระทู้นี้จบแล้วช่วยกรุณษเม้นบอกหน่อยนะคร๊ว่าหนูร็สึกยังไงเเล้วผิดมั้ยที่รู้สึกแบบนั้น  แล้วหลังจากนั้นหนูควรทำยังไงต่อไปดี
ขอบคุณทุกเม้นนะคร๊