เมื่อก่อนผมตอนเด็กหรือวัยรุ่นเลข 2 ไม่กลัวตายเท่าไร แต่พอมาโตขึ้นทำไมมันกลัวขึ้นมาเฉยเลย   ดูชีวิตมันไม่ได้นานอย่างที่คิด ผมมากลัวก็ไอ้ตอนพอพ่อเสียเลยรู้ว่าอ้าว พ่อแข็งแรงยังไปแบบกระทันหันจริงๆ  พ่อผมก็อายุ72นะก็ถือว่าแก่เเล้วแต่แกก็แข็งแรง เพียงแต่มีโรคเบาหวานแล้วไม่รู้ว่าเป็นโรคไตด้วยไตวายกระทันหันที่ รพ เสียในวันที่พาไป  แล้วแปลว่าเรามีสิทธิตายได้ทุกเมื่อเหมือนกัน
ที่กลัวตายอีกคือเวลาครับผมเสียเวลาไปเกือบ 10 ปี แล้วไม่ได้อะไรเลยแต่มันดูเหมือนเพิ่งผ่านมาไม่นานเห็นเด็กข้างบ้าน ตั้งแต่ตัวเล็กๆหรือตั้งแต่เกิด จนตอนนี้โตกัน หรือบางคนเรียนมหาลัยละ มันเลยทำให้ผมรู้สึกว่าชีวิตคนเรามันสั้นมาก ในที่ตัวเองยังไม่ประสบความสำเร็จอะไรเลย แล้วในวันหนึ่งต้องตาย

ตอนนี้ พอนึกว่าอีกหน่อยเราก็ต้องตายละ มานั่งอย่างนี้ไม่ได้ ไม่มีตัวตน และตอนนี้ก้มีแม่และท่านก็แก่แล้ว ยิ่งกลัวไปใหญ่ กลัวตัวเองตายแล้วแม่จะอยู่อย่างไร กลัวแม่ตาย ซึ่งจริงอยู่ว่าทุกคนต้องตาย แต่ทำไมพอนึกถึงตายทีไรจิตใจผมมันห่อเหี่ยวไปหมด  ใจไม่คิดว่ามี นรกสวรรค์ ไม่คิดว่าไปเกิดใหม่ คิดว่าเราจะไม่มีตัวตน ไม่มีความคิด ไม่สามารถมองเห็น ตอนนี้นั่งพิมไปยังใจหดหู่ ขอโทษทีนะครับ อยากระบายหน่อย ควรแก้ไงดี หาไรทำหรือทำจิตใจไงดี หรือคิดแค่ว่าพรุ่งนี้ทำไรดี อยากลืมแบบไม่ต้องคิดมาก