ตั้งแต่เราจำความได้ คือ แม่เราติดการพนันมาก ตั้งแต่เรายังไม่เกิด จนทุกวันนี้เราเรียนมหาลัยแล้ว แม่ก็ไม่ได้เล่นหรอกแต่เอาเงินไให้พ่อเลี้ยงเราเล่นหมด
คือเรายังเรียนอยู่ แล้วทุกวันนี้แม่ไม่ได้ส่งเราเรียน น้าเราเป็นคนส่ง เราสงสารน้าเรามากนะ เพราะเขาเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเรา รวมถึงครอบครัวเขาเอง เขาเหนื่อย เขาก้มหน้าก้มตาทำงาน เพื่อส่งทั้งลูกเข้าเรียนส่งเราเรียน แต่แม่เราไม่เคยช่วยน้าเราเลย เราไม่ได้โทดแม่เรานะ เรารู้สึกว่าเราเก็บเรื่องราวทุกอย่างมาเยอะมาก เราไม่รู้ว่าควรจะทำหน้าที่ลูกยังไง เราเครียด เครียดจนกินข้าวไม่ได้เรียนไม่รู้เรื่อง เรารู้สึกว่าเราเหนื่อยมาก

แม่เราป่วยเป็นโรคอย่างนึง ตอนที่เขาป่วยเรา หยุดเรียน โดดเรียนไปเดินเรื่อง เราทำทุกอย่าง เราก็ยอมรับว่าเราเหนื่อย บางทีก็เรียนไม่ทันเพื่อน แต่เหมือนแม่จะไม่สนใจเราเท่าไหร่ พ่อเลี้ยงเราไม่เคยช่วยออกค่ารักษาแม่สักบาท มีแต่น้าเราที่ช่วยทุกอย่าง คือแม่ไม่ได้ทำงานพ่อเลี้ยงไม่ได้ทำงาน คือไม่ยอมทำงาน มีตังกี่บาทก็เอาไปเล่นการพนันหมด เราให้แม่เราไปกี่บาทก็เอาไปให้เขาหมด เราไม่เข้าใจว่า ทำไม่แม่ถึงรักเขาขนาดนั้น แม่ป่วยเข้า รพ ไม่เคยคิดจะไปเยี่ยม หาข้าวให้กินยังไม่เคย เราไม่รู้ว่าเเม่เราทนไปเพื่ออะไร แม่เลือกที่จะอยู้กับเขา เราบอกให้กับมาอยู่บ้านก็ไม่ยอม คือแม่มาก็มาขอตังๆ เอาไปเล่นจนหมด เราควรทำยังไง พักหลังๆมาแม่ไม่มีเงินให้ เขาไปมี ผญ อื่นไปขอตังเขาใช้ แม่เราก็ตามลากกลับบ้าน แม่กินเบียเมาเละ ยืนทะเลาะกับเมียน้อย คือเราไปเห็นเราก็ทนไม่ได้ต้องพากลับบ้าน กลับมาบ้านด่าเราสารพัด ด่าเราไอ้ลูก บลาๆ คือเราเสียใจมากนะ เราขี่มอเตอไซไปรับแม่ข้าม จังหวัด คือเราเหนื่อยเราหมดคำพูด เราไม่รู้ว่าเราต้องทำหน้าที่ลูกยังไงแล้ว เราอกตัญญูมากไหม ที่เราไม่ให้ตัง เรายังเรียน ตังยังต้องขอน้า เหนื่อยมาก มันเกินกว่าที่เด็กคนนึงจะรับ เราไม่มีทั้งพ่อ แม่เราก็เป็นแบบนี้ คือบางทีก็ไม่อยากเกิดมา อยากตายๆไปซะ เราไม่อยากรับรู้เรื่องพวกนี้ เราไม่ให้ตังก็ด่า หาว่าใจดำ อยากตายเหมือนกันนะเราบอกเลย

ถ้าเขารักแม่เราจริงคงต้องหางานทำ เป็นหัวครอบครัวที่ดีแต่ป่าวเลย ตั้งแต่อยู้ด้วยกันมานะ พาแม่เราเปนหนี้เปนแสนๆ แม่เรายังไม่เคยรักเราเท่ามันเลย
ทุกวันนี้เราเรียนก็จะตายแล้ว เราปิดเครื่องไม่อยากรับรู้เลย...คงอกตัญญูมากสินะ



โครตเสียใจ...