คนแปลกหน้า  คือ โลกกว้าง
ใบหน้า  คำพูดและการแสดงออก หรือการกระทำของเขา  คือ  โลกมนุษย์ที่เป็นจริง

ความสัมพันธ์กับพวกเขา  คือ  การท้าทาย บนฐานของการทำหน้าที่ และการค้นหาความแตกต่าง พร้อมกับยอมรับมัน
ซึ่งมีทั้งน่าพึงพอใจ และไม่น่าพึงพอใจ   ความทึ่ง ฉงน  เห็นใจ  ความไม่เข้าใจ  และการปล่อยวาง  
รวมทั้งความสมเพช น่าขบขัน  อนาถ..

แต่ละคนได้พกเอาตัวตนที่กว้าง-แคบ แตกต่างกัน  เข้าไปในโลก
ทุกคนมีความลับ  แผล  หรือจุดอ่อน  ..........
บางคนสุข หลายคนทุกข์  บางคนรักษามารยาท  บ้างก็กักขฬะ ไม่เกรงใจใคร ...ไม่รู้ตัว

ลักษณะที่น่าชื่นชมในความเป็นมนุษย์ ก็คือ ความใจกว้าง  การเปิดเผย และเคารพในตัวเอง
ลักษณะที่น่ารังเกียจ  หรือ น่าหลีกหนีให้ห่างไกล ก็คือ  ความใจแคบ  ตระหนี่  หลงตน  และไม่สนใจคนอื่น

สิ่งที่ช่วยสลายความระแวง  ความไม่ไว้ใจกัน  ก็คือ  การเปิดสนทนาอย่างเสรี โดยไม่คาดหวังอะไรล่วงหน้า แค่เพียงได้แสดงออก  ก็พอ..
เราเรียกสิ่งจุดประกายนี้ว่า   การสร้างความสัมพันธ์เบื้องต้น  
จากนั้น  ถ้าหัวใจเปิดรับกันได้  ก็ค่อยขยายผลไปในเรื่องราวที่อยากรู้ หรือใส่ใจ

แต่ถ้าใจปิดแต่แรก    ก็จงปล่อยให้อีกฝ่ายเดินไปในทางที่เขาเลือก  
และความเงียบกับการทำหน้าที่   จะเป็นสิ่งพิสูจน์คุณค่าความเป็นมนุษย์ ....