สวัสดีค่ะ ดิฉันตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ขึ้นมา ทราบเป็นอย่างดีว่าหลายคนคงเตรียมเข้ามาด่าดิฉันแน่ๆ  แต่ที่ฉันเองต้องการจากกระทู้นี้คือ ทำอย่างไงให้หลุดพ้นจากเวลาที่ทุกข์ที่สุดแบบนี้ไปให้ได้
เริ่มเลยดีกว่านะคะ
ฉันพึ่งแต่งงานกับสามีมาสักพัก และย้ายมาอยู่กับสามีในต่างประเทศ หลังจากย้ายมาไม่นานก็เหงามากไม่มีเพื่อนเลย ภาษาของประเทศนี้ยังไม่เก่ง หาคนพูดภาษาอังกฤษได้น้อยมากวันๆนั่งรอสามีกลับบ้าน และคุยกับสามีคนเดียว แต่เมื่อหลายเดือนก่อนโชคชะตาก็ทำให้ฉันรู้จักผู้ชายไทยคนหนึ่งที่มาทำงานที่นี่
เราเริ่มต้นคุยกันแบบเพื่อน เจอกันทานข้าวแบบเพื่อนคนไทยคนหนึ่ง  เล่าเรื่องราวในประเทศนี้สู่กันฟัง เล่าเรื่องราวส่วนตัวครอบครัว งาน ชีวิตความเป็นอยู่
จนสนิทกันมากขึ้น ( เขาแต่งงานแล้ว มีภรรยาและลูกอยู่ที่ไทย ) ด้วยความที่ต่างคนต่างเหงา คุยกันถูกคอ ทำให้เราสนิทกันเร็วมาก
จากการนัดเจอกัน ทานข้าว เริ่มออกเที่ยวด้วยกัน   แล้วฉันก็รู้สึกชอบเขาขึ้นมา  แต่ตอนนั้นฉันคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกแค่ชอบเขา คงแค่เรื่องปกติเพราะเหงา

ระหว่างนั้นฉันก็ทำหน้าที่ภรรยาที่ดีของฉันไป ดูแลสามีอย่างดีทุกสิ่งอย่าง แต่หลังๆเริ่มมีเรื่องทะเลาะกับสามีอยู่บ้างเพราะเขางานยุ่ง ยุ่งแบบว่านอนค้างออฟฟิตทีล่ะหลายๆคืน
กลับมาบ้านก็ไม่ค่อยได้คุยกันเหมือนเดิม
ช่วงที่มีปัญหากับสามีฉันเลือกที่จะคุยกับพี่คนไทยคนนั้น เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดี ความคิดของเขาโตกว่าฉันมากทั้งที่อายุห่างกันไม่มีปี
เมื่อเริ่มสนิทกันมากขึ้นฉันเผลอข้ามเส้นความถูกต้อง  ข้ามศีลธรรม ....  เราเริ่มเป็นมากกว่าเพื่อน   แต่เราก็คุยกันตลอดว่า ต่างคนต่างมีภาระหน้าที่
เราไม่สามารถเป็นอะไรที่มากกว่านี้ได้  ซึ่งฉันก็เข้าใจและเห็นด้วย เพราะฉันเองก็ไม่เคยคิดจะทำลายครอบครัวของเขาอยู่แล้ว
เมืองที่เราอยู่ไม่ไกลกันมากทำให้มีเวลาเจอกันบ่อยๆ จากแค่คิดว่าเหงากลายเป็นความชอบ  และแล้วก็ต้านไม่ไหวเรารักกันขึ้นมาจริงๆ
ถ้าความรักครั้งนี้มาถูกที่ถูกเวลากว่านี้ ฉันคงเป็นคนที่มีความสุขมาก แต่ในเมื่อรักที่เกิดขึ้นมันเริ่มต้นจากความไม่ถูกต้อง มันทรมานมากๆ ที่เขาว่ากันว่ากรรมติดจรวด
มันคงเป็นแบบนี้นะค่ะ ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนที่ทุกข์ใจมาก จากที่สดใสร่าเริงกลายเป็นผู้หญิงอมทุกข์  รู้สึกผิดกับสามีอยากจะเดินไปบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับเขา
ถ้าเขาโกรธและไม่ต้องการฉันแล้วฉันก็พร้อมจะหย่า.  และ รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่พี่ผู้ชายไทยคุยโทรศัพท์กับภรรยาเขา ฉันรู้ว่าเขาเองก็รักฉัน แต่ทำยังไงได้ล่ะค่ะ
ในเมื่อทุกอย่างมันคือทางตัน
ตอนนี้กำลังสับสนว่าจะเอายังไงต่อกับชีวิต  จะยังคุยกันต่อแล้วค่อยๆทำใจ รอจนถึงวันที่งานเขาเสร็จและถึงกำหนดกลับไทยซึ่งเหลืออีกแค่ปีเดียว ( หลังจากนั้นคงไม่ได้เจอกันแล้ว)
หรือ  ตัดไปเลยตั้งแต่วันนี้ ( ทางนี้คงเป็นทางที่ถูกต้องนะคะ แต่ยากจังเลย)
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ ช่วยให้คำปรึกษาฉันด้วยคะอย่างน้อยที่สุดให้ใจฉันทุกข์น้อยลงกว่านี้ / ขอบคุณคะ