ฉันมีพี่น้อง 3 คนรวมตัวเองด้วยฉันเป็นลูกคนกลาง ตอนเด็กๆมักได้ยินคนเก่าคนแก่จะพูดว่า ลูกคนกลางมักอาภัพ ฉันได้ยินรู้สึกเฉยๆก็ฉันไม่อาภัพ ฉันก็มีความสุขดี ครอบครัวอบอุ่น ถึงฐานะจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่พ่อแม่ก็เลี้ยงดูมาอย่างดี ให้การศึกษา อบรมสั่งสอนให้เป็นคนดี และที่สำคัญ พ่อแม่ของฉันท่านเป็นตัวอย่างที่ดี ตอนนั้นฉันคิดว่าเมื่อโตขึ้นครอบครัวฉันต้องเป็นแบบพ่อกับแม่ รักกัน รักลูก ร่วมทุกข์ร่วมสุข ไม่ทอดทิ้งกัน
แล้วเมื่อฉันเรียนจบ ฉันแต่งงานกับผู้ชาย(ที่คิดว่าแสนดี)คนหนึ่ง เค้าเป็นคนเรียบร้อย เงียบขรึม ทำงานเก่ง ผู้หญิงหลายคนแอบชอบแอบชื่นชม แต่เค้าเลือกฉันและที่สำคัญเค้ารักฉันมาก เค้าเคยบอกว่า"ไม่ว่าผมจะทำอะไรสิ่งแรกที่ผมคิดถึงมากกว่าตนเองเสมอคือคุณ" ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันช่างโชคดีเหลือเกิน เราอยู่กันมามากกว่า 10 ปี
จนวันนึง...ฉันปวดศรีษะ ทานอาหารไม่ได้ เดินๆก็หกล้ม สามีฉันพาไปหาหมอ ฉันเข้าใจว่าฉันมีน้องแอบดีใจถึงจะทรมานกายแต่ก็ดีใจถ้ามีเด็กมาเกิด แต่ไม่ใช่ หมอหาสาเหตุไม่พบ ตรวจหัวใจ ตรวจปอดตรวจสารพัดไม่พบอะไร แต่ความดันต่ำจนวัดไม่ได้ ฉันทานอะไรไม่ได้ 1 ปีเต็มๆถ้าจำไม่ผิดคือปี 49-50 ฉันไม่ได้ทานอะไรเลยแม้แต่ข้าวสักเม็ด น้ำดื่มไปก็อาเจียน ฉันอยู่ได้โดยต้องเข้าห้อง ICU ทุก 3 วัน ไปให้น้ำเกลือ มันทรมานเหลือเกินฉันแทบจะฆ่าตัวตาย แต่กำลังใจฉันดีมากทุกคนดูแลฉันเป็นอย่างดี สามีเข้ามากอด และกระซิบที่หูฉันในขณะที่ฉันกำลังจะขาดสติว่า "คุณต้องไม่เป็นอะไร ผมจะรักษาคุณให้หายเอง" แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ มารู้สึกตัวอีกที ดิฉันนอนอยู่โรงพยาบาลอันดับต้นๆของประเทศฉันเจ็บปวดร่างกาย แต่ก็อดทนได้เพราะเวลานั้นหัวใจฉันไม่บาดเจ็บ
และแล้วความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น เมื่อเค้ารับผู้หญิงคนนึงเข้ามาทำงาน ผู้หญิงคนนี้จะไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนโสด แต่ถ้าผู้ชายมีภรรยาแล้วจะเข้าไปพัวพัน จนมาเป็นลูกน้องของสามีดิฉัน ก็จะคอยเอาใจดูแล แอบคุยไลน์ เล่นเฟสบุ๊ค นัดไปเจอกันนอกที่ทำงาน ฉันไม่รู้เลยเพราะลูกน้องไม่มีใครกล้าบอกเพราะกลัวดิฉันไม่สบายใจ และทุกคนคิดว่าสามีฉันคงเล่นๆไม่เลือกผู้หญิงแบบนี้แน่
แต่สุดท้ายเมื่อเรื่องแดง เกินเลยจนสุดที่จะแก้ไข เมื่อดิฉันรู้เหมือนฟ้าฟาด มันเจ็บปวดมากกว่าเจ็บร่างกายหลายเท่านัก ฉันขาดสติกลายเป็นนางมารร้าย แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับคอยเอาอกเอาใจ ผู้หญิงออกจากงานเพราะเรื่องแดงแล้วคงอับอาย หรือกลัวดิฉันจะไปอาละวาดเพราะคนที่ทำงานต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผู้หญิงคนนี้อายไม่เป็น สามีทิ้งการทิ้งงานพากันไปเที่ยวตามที่ต่างๆ หยุดงานบ่อยจนโดนไล่ออก เค้าทอดทิ้งดิฉันไปอย่างไม่ใยดี ไม่มีเมตตา ฉันกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่าทีที่โดนสามีทอดทิ้งแล้วไปเลือกผู้หญิงไร้ยางอายไร้ศีลธรรมจิตใจต่ำคนนั้น
ก่อร่างสร้างตัวร่วมทุกข์ร่วมสุข พอถึงเวลาน่าจะอยู่กันอย่างสบาย ก็ต้องพบกับเรื่องบัดสีแบบนี้ ฉันไม่ควรเดินบนเส้นทางเดียวกับชายหญิงคู่นี้เลย เสียใจจริงๆที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้....
มันเหมือนฝันร้าย ถ้าตื่นขึ้นมาทุกอย่างคงเหมือนเดิม แต่ฝันร้ายนี้ยาวนานเหลือเกิน เมื่อไหร่ฉันจะตื่นสักที
ขอแค่ระบายความทุกข์ให้เบาบาง
แล้วเมื่อฉันเรียนจบ ฉันแต่งงานกับผู้ชาย(ที่คิดว่าแสนดี)คนหนึ่ง เค้าเป็นคนเรียบร้อย เงียบขรึม ทำงานเก่ง ผู้หญิงหลายคนแอบชอบแอบชื่นชม แต่เค้าเลือกฉันและที่สำคัญเค้ารักฉันมาก เค้าเคยบอกว่า"ไม่ว่าผมจะทำอะไรสิ่งแรกที่ผมคิดถึงมากกว่าตนเองเสมอคือคุณ" ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันช่างโชคดีเหลือเกิน เราอยู่กันมามากกว่า 10 ปี
จนวันนึง...ฉันปวดศรีษะ ทานอาหารไม่ได้ เดินๆก็หกล้ม สามีฉันพาไปหาหมอ ฉันเข้าใจว่าฉันมีน้องแอบดีใจถึงจะทรมานกายแต่ก็ดีใจถ้ามีเด็กมาเกิด แต่ไม่ใช่ หมอหาสาเหตุไม่พบ ตรวจหัวใจ ตรวจปอดตรวจสารพัดไม่พบอะไร แต่ความดันต่ำจนวัดไม่ได้ ฉันทานอะไรไม่ได้ 1 ปีเต็มๆถ้าจำไม่ผิดคือปี 49-50 ฉันไม่ได้ทานอะไรเลยแม้แต่ข้าวสักเม็ด น้ำดื่มไปก็อาเจียน ฉันอยู่ได้โดยต้องเข้าห้อง ICU ทุก 3 วัน ไปให้น้ำเกลือ มันทรมานเหลือเกินฉันแทบจะฆ่าตัวตาย แต่กำลังใจฉันดีมากทุกคนดูแลฉันเป็นอย่างดี สามีเข้ามากอด และกระซิบที่หูฉันในขณะที่ฉันกำลังจะขาดสติว่า "คุณต้องไม่เป็นอะไร ผมจะรักษาคุณให้หายเอง" แล้วทุกอย่างก็ดับวูบ มารู้สึกตัวอีกที ดิฉันนอนอยู่โรงพยาบาลอันดับต้นๆของประเทศฉันเจ็บปวดร่างกาย แต่ก็อดทนได้เพราะเวลานั้นหัวใจฉันไม่บาดเจ็บ
และแล้วความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น เมื่อเค้ารับผู้หญิงคนนึงเข้ามาทำงาน ผู้หญิงคนนี้จะไม่ชอบยุ่งเกี่ยวกับคนโสด แต่ถ้าผู้ชายมีภรรยาแล้วจะเข้าไปพัวพัน จนมาเป็นลูกน้องของสามีดิฉัน ก็จะคอยเอาใจดูแล แอบคุยไลน์ เล่นเฟสบุ๊ค นัดไปเจอกันนอกที่ทำงาน ฉันไม่รู้เลยเพราะลูกน้องไม่มีใครกล้าบอกเพราะกลัวดิฉันไม่สบายใจ และทุกคนคิดว่าสามีฉันคงเล่นๆไม่เลือกผู้หญิงแบบนี้แน่
แต่สุดท้ายเมื่อเรื่องแดง เกินเลยจนสุดที่จะแก้ไข เมื่อดิฉันรู้เหมือนฟ้าฟาด มันเจ็บปวดมากกว่าเจ็บร่างกายหลายเท่านัก ฉันขาดสติกลายเป็นนางมารร้าย แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับคอยเอาอกเอาใจ ผู้หญิงออกจากงานเพราะเรื่องแดงแล้วคงอับอาย หรือกลัวดิฉันจะไปอาละวาดเพราะคนที่ทำงานต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าผู้หญิงคนนี้อายไม่เป็น สามีทิ้งการทิ้งงานพากันไปเที่ยวตามที่ต่างๆ หยุดงานบ่อยจนโดนไล่ออก เค้าทอดทิ้งดิฉันไปอย่างไม่ใยดี ไม่มีเมตตา ฉันกลายเป็นผู้หญิงไร้ค่าทีที่โดนสามีทอดทิ้งแล้วไปเลือกผู้หญิงไร้ยางอายไร้ศีลธรรมจิตใจต่ำคนนั้น
ก่อร่างสร้างตัวร่วมทุกข์ร่วมสุข พอถึงเวลาน่าจะอยู่กันอย่างสบาย ก็ต้องพบกับเรื่องบัดสีแบบนี้ ฉันไม่ควรเดินบนเส้นทางเดียวกับชายหญิงคู่นี้เลย เสียใจจริงๆที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้....
มันเหมือนฝันร้าย ถ้าตื่นขึ้นมาทุกอย่างคงเหมือนเดิม แต่ฝันร้ายนี้ยาวนานเหลือเกิน เมื่อไหร่ฉันจะตื่นสักที