บ่ายวันศุกร์ที่ 13 กุมภา
พ่อตะโกนเรียกจากห้องนอน
"วิว พ่อไม่ไหวแล้วปวดท้องมาก ปวดจนเหงื่อไหลเลย"
ทั้งแม่ ทั้งลูกรีบแต่งตัวพาพ่อมาร.พ.
ตอนนั้นก็คิดว่าปวดท้องเพราะกระเพาะหมูที่พ่อกินไปมันไม่ย่อย ทำให้ท้องผุ? ท้องเสีย ? อาหารเป็นพิษร้ายแรง ???
พอถึงร.พ. หมอกดท้อง
พ่อบอกเจ็บ เจ็บทั่วท้องเลย
พ่อดูทรมานมาก ไม่มีแรง
หมอให้ไปเอ็กซเรย์ และตรวจเลือด
ผลเอ็กซเรย์ออกมา รู้จากนางพยาบาลเพียงว่า
"ลำไส้บวม หมอให้แอดมิดดูอาการ ผลเลือดต้องรอสักพัก"
พี่เวรแปลพาพ่อมาที่ห้องพักในรพ.
พ่อนอนขดตัวอยู่บนเตียงรพ. หลับตา เหงื่อออก
สักพัก...หมออีกคนเข้ามาบอกว่า
"ต้องผ่าตัด"
"เม็ดเลือดขาวสูงถึง 30,000 ซึ่งคนปกติเม็ดเลือดขาว 10,000 ถ้าไส้ติ่งอักเสบก้ประมาณ 16,000-19,000"
เรากับแม่ตกใจมาก
ฟังหมอพูดแล้วยังงง ยังมึน ยังช๊อคๆ
ฟังดูตีความได้แค่ว่ามันไม่โอเค มันร้ายแรง มันผิดปกติ
หมอให้ผ่าตัดก็ตามนั้น พยาบาลเอาอะไรมาให้เซ็นก็เซ็น สติหาย คิดอะไรไม่ออก
ความกลัวเริ่มเข้ามา ความไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น...
วันพุธพ่อยังแข็งแรงดีอยู่เลย
ยังโชว์ฝีมือทำกับข้าวให้ทานอยู่เลย
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
มาร.พ. บ่ายโมงครึ่ง เข้าห้องผ่าตัด 5โมงเย็น
ระหว่างรอ
ทั้งแม่ทั้งลูกพยายามGoogle
"เม็ดเลือดขาวสูงกว่าปกติ"
"เม็ดเลือดขาว 30,000"
เจอคนบอกว่าของตัวเองสูง90,000 เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว อ่านแล้วก็พยายามคิดว่า...ของพ่อยังน้อยกว่านะ
ถามเพื่อนที่เป็นหมอ
เพื่อนบอกคนอายุมากไม่ค่อยเป็นไส้ติ่ง
ยิ่งคุยยิ่งเครียด กลัวพ่อเป็นมะเร็งลำไส้
สุดท้ายปิดมือถือ ชวนแม่กลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้า
ตอนนี้ได้แต่คาดเดา เดาไปยิ่งเครียด รอผ่าตัดเสร็จแล้วถามหมอที่เดียวดีกว่า
กลับถึงบ้านกำลังเก็บของ
มีเบอร์แปลกโทรเข้ามือถือ เป็นนางพยาบาลโทรมา
"ญาติคนไข้อยู่ไหนคะ คนไข้ผ่าตัดเสร็จแล้ว หมอจะคุยอาการ"
ตอนนั้น คือลนมาก วิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดเกือบตก ยํ้าคิดยํ้าทำ หยิบอะไรได้ยัดๆมาให้หมด ขึ้นรถรู้สึกรถติดมากกว่าปกติ ทำไมขับช้า
พอถึงร.พ.
มาที่ห้องพักฟื้นคนไข้ รอคุยกับคุณหมอ
ลุ้นมาก บีบหัวใจ
หมอมาบอกว่า
"พ่อไส้ติ่งแตก แตกมานานแล้วนะ ดูท่าจะปวดมานาน ผ่าตัดออกมาหนองเขียวๆเต็มท้องเลย แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ล้างหนอง ฆ่าเชื้อ
นอนพักร.พ. ระวังไม่ให้แผลติดเชื้อ"
คุณหมอให้เราเยี่ยมพ่อในห้องพักฟื้น
พ่อยังมีสติ ยังมีแรงขอเข้าห้องน้ำ แต่นางพยาบาลไม่อนุญาต (คงปวดแผล แต่ฤทธิ์ยาเลยคิดว่าตัวเองปวดถ่ายหนัก)
จากที่น้ำตาซึมๆตอนคุยกับหมอ พอเดินไปหาพ่อนี่ปล่อยโฮเลย นํ้าตาแตก โล่งใจ
พ่อยังมีหน้าหันมาถามอีกว่า
"ร้องไห้ทำไม"
เมื่อพ่อเม็ดเลือดขาว 30,000 ต้องผ่าตัดด่วน
พ่อตะโกนเรียกจากห้องนอน
"วิว พ่อไม่ไหวแล้วปวดท้องมาก ปวดจนเหงื่อไหลเลย"
ทั้งแม่ ทั้งลูกรีบแต่งตัวพาพ่อมาร.พ.
ตอนนั้นก็คิดว่าปวดท้องเพราะกระเพาะหมูที่พ่อกินไปมันไม่ย่อย ทำให้ท้องผุ? ท้องเสีย ? อาหารเป็นพิษร้ายแรง ???
พอถึงร.พ. หมอกดท้อง
พ่อบอกเจ็บ เจ็บทั่วท้องเลย
พ่อดูทรมานมาก ไม่มีแรง
หมอให้ไปเอ็กซเรย์ และตรวจเลือด
ผลเอ็กซเรย์ออกมา รู้จากนางพยาบาลเพียงว่า
"ลำไส้บวม หมอให้แอดมิดดูอาการ ผลเลือดต้องรอสักพัก"
พี่เวรแปลพาพ่อมาที่ห้องพักในรพ.
พ่อนอนขดตัวอยู่บนเตียงรพ. หลับตา เหงื่อออก
สักพัก...หมออีกคนเข้ามาบอกว่า
"ต้องผ่าตัด"
"เม็ดเลือดขาวสูงถึง 30,000 ซึ่งคนปกติเม็ดเลือดขาว 10,000 ถ้าไส้ติ่งอักเสบก้ประมาณ 16,000-19,000"
เรากับแม่ตกใจมาก
ฟังหมอพูดแล้วยังงง ยังมึน ยังช๊อคๆ
ฟังดูตีความได้แค่ว่ามันไม่โอเค มันร้ายแรง มันผิดปกติ
หมอให้ผ่าตัดก็ตามนั้น พยาบาลเอาอะไรมาให้เซ็นก็เซ็น สติหาย คิดอะไรไม่ออก
ความกลัวเริ่มเข้ามา ความไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น...
วันพุธพ่อยังแข็งแรงดีอยู่เลย
ยังโชว์ฝีมือทำกับข้าวให้ทานอยู่เลย
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
มาร.พ. บ่ายโมงครึ่ง เข้าห้องผ่าตัด 5โมงเย็น
ระหว่างรอ
ทั้งแม่ทั้งลูกพยายามGoogle
"เม็ดเลือดขาวสูงกว่าปกติ"
"เม็ดเลือดขาว 30,000"
เจอคนบอกว่าของตัวเองสูง90,000 เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว อ่านแล้วก็พยายามคิดว่า...ของพ่อยังน้อยกว่านะ
ถามเพื่อนที่เป็นหมอ
เพื่อนบอกคนอายุมากไม่ค่อยเป็นไส้ติ่ง
ยิ่งคุยยิ่งเครียด กลัวพ่อเป็นมะเร็งลำไส้
สุดท้ายปิดมือถือ ชวนแม่กลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้า
ตอนนี้ได้แต่คาดเดา เดาไปยิ่งเครียด รอผ่าตัดเสร็จแล้วถามหมอที่เดียวดีกว่า
กลับถึงบ้านกำลังเก็บของ
มีเบอร์แปลกโทรเข้ามือถือ เป็นนางพยาบาลโทรมา
"ญาติคนไข้อยู่ไหนคะ คนไข้ผ่าตัดเสร็จแล้ว หมอจะคุยอาการ"
ตอนนั้น คือลนมาก วิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดเกือบตก ยํ้าคิดยํ้าทำ หยิบอะไรได้ยัดๆมาให้หมด ขึ้นรถรู้สึกรถติดมากกว่าปกติ ทำไมขับช้า
พอถึงร.พ.
มาที่ห้องพักฟื้นคนไข้ รอคุยกับคุณหมอ
ลุ้นมาก บีบหัวใจ
หมอมาบอกว่า
"พ่อไส้ติ่งแตก แตกมานานแล้วนะ ดูท่าจะปวดมานาน ผ่าตัดออกมาหนองเขียวๆเต็มท้องเลย แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ล้างหนอง ฆ่าเชื้อ
นอนพักร.พ. ระวังไม่ให้แผลติดเชื้อ"
คุณหมอให้เราเยี่ยมพ่อในห้องพักฟื้น
พ่อยังมีสติ ยังมีแรงขอเข้าห้องน้ำ แต่นางพยาบาลไม่อนุญาต (คงปวดแผล แต่ฤทธิ์ยาเลยคิดว่าตัวเองปวดถ่ายหนัก)
จากที่น้ำตาซึมๆตอนคุยกับหมอ พอเดินไปหาพ่อนี่ปล่อยโฮเลย นํ้าตาแตก โล่งใจ
พ่อยังมีหน้าหันมาถามอีกว่า
"ร้องไห้ทำไม"