จริงๆ แล้วเรายังไม่ได้เรียนจบครูนะคะ
แต่ว่าเวลามันเหลือเยอะ หน่วยกิตก็เก็บหมดแล้ว
ก็เลยอยากมาหาประสบการณ์การเป็นครูสักครั้ง
เราเลยตัดสินใจขออนุญาตครอบครัวแล้วมาเป็นครูอัตราจ้างที่ ตจว.กับญาติสนิท

ทีนี้เราคิดว่ามาเป็นครูสอนประถมคงจะชิวๆ แน่
เรายังจำวันแรกได้เลยค่ะว่าไปถึงแล้ว นร.ทักเราว่า
"ครูครับ... กินมะแงวมั้ยครับ" (กรุณาอ่านเป็นสำเนียงอีสาน)
ด้วยความสงสัย เรามันเด็กเต้บไม้รู้จักคำอีสาน ก็เลยถามว่ามันคืออะไร
ปรากฏเด็กตอบว่า "ลิ้นจี่ป่าไงครับคุณครู"
ส่วนเราก็แบบคือ.... งงอ่ะ ไม่จักเลย แต่ลูกมันคล้ายลิ้นจี่จริงๆ นะคะ แต่จะเล็กกว่าและก็เปรี้ยวมากด้วย
แล้วเด็กที่ถามเราคือหัวโจกของ รร.เลยค่ะ ซ่ามากกก
หลังจากชวนให้กินลิ้นจี่ป่า คราวนี้ฮีมาแซวแล้วขอเบอร์ค่ะ แบบว่ากวนประสาทจริงๆ
ด้วยความที่เรายังเป็นแปลงร่างเป็นนางฟ้าอยู่ ก็เลยเฉยๆ ไม่ตอบโต้อะไร

จนกระทั่งผ่านไปราวๆ หนึ่งอาทิตย์ คราวนี้เราไม่กั๊กยิ้มสยามแล้วค่ะ
แต่เป็นแยกเขี้ยวใส่อย่างเดียว เด็กๆ ถึงกับตั้งฉายาให้เลยค่ะว่าเป็นยักษ์น้อย

แล้วพอถึงคาบอังกฤษซึ่งเป็นวิชาที่เราสอน เราก็แจกใบงานให้เด็กทำเป็นคู่
แต่ทีนี้เด็กตอบกลับมาว่า
นร.1 "ครูครับ กระดาษผมมันหมุ่นอุ้ยปุ้ยหมดแล้ว"
นร.2 "ครูคร้าบบบบบ คู่ผมมันปึกแป้นปีก"
คือเราฟังแล้วก็ตลกดี ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

บางทีพักกลางวัน เด็กกินข้าวเสร็จต้องแปรงฟัน
เด็กอนุบาลวิ่งมาฟ้องว่า
"ครูขาาาา แปรงสีฟันมันถั่งดังหนูค่าาาาาา"
บางทีกินขนมด้วยกันก็มาบอกว่า
"ครูคร้าบบบบบ บักโซก (ออกเสียงไม่ชัด)กินขนมมุมเม่า)
บางทีบางวันเราก็ต้องไปคุมอนุบาลแทน เจอเด็กพูดว่า
"คุณครู! เป๊ปซี่ระบายสีจ้วดจ้าด"
พระเจ้า!!! แต่ละคำเราไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ฟังแล้วก็มานั่งขำคนเดียว เออ...เด็กมันซื่อๆ ใสๆ ดีเนาะ

บางครั้งเราก็เจอ นร.บางคนกวน....เหมือนกัน
วันหนึ่งเราเขียนกระดานอยู่ เด็กพูดขึ้นว่า
"ครูครับ หลบจากกระดานหน่อย ตัวหนังสือผมมันใหญ่เท่าตัวครูเลย"
คือพูดแบบนี้อยากติด 0 ใช่ม้ายยยยยย แต่เราก็ขำๆ นะ

แล้วเราก็สังเกตว่าเด็ก นร.รร.นี้พูดภาษากลางไม่ชัด
เวลาอ่านภาษาไทยจะออกสำเนียงอีสานตลอด
อย่างเช่น ร.เรือ เป็น ร.เรีย, ส.เสือ เป็น ส.เสีย
บางทีให้เด็กเขียน ห.นำ เด็กมันเขียนคำนี้มา "หลุบ"
แล้วความหมายมันคืออัลไลลลลลลล ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยได้ยิน จะบอกว่าหมอบ ก็บอกว่าหมูบ โอ๊ยยยย! มึนมากกก
แต่ถามว่างงมั้ย ตอบเลยว่างง แต่สนุกมั้ย บอกเลยสนุกมากกกกก

จริงๆ ยังมีเยอะกว่านี้นะคะ แต่มันเล่าไม่หวาดไม่ไหว
เด็กเกินก็มี เด็กพิเศษก็มี แต่ละคนทำเอาครูใหม่มึนตึ๊บๆๆ
แต่พอมาเห็นแบบนี้แล้ว เราคิดเลยว่า รร.ตจว.ยังขาดอะไรอีกเยอะมาก
ไม่จะงบประมาณ บุคคลากร หรือสื่อการสอนต่างๆ
มันแตกต่างกันมากกับในกรุงเทพหรือในเมือง
ชื่อมั้ยว่าเราได้เงินจากการสอนแค่ 5 พัน
แต่บางทีเราต้องนำเงินเหล่านั้นไปซื้อขนมหรือของขวัญมาแจกเด็กๆ
จะบอกว่าสงสารก็ใช่นะ เพราะตอนอยู่ กทม.เราคิดว่าเราขาดกว่าคนอื่น
แต่พอมาเจอเด็กที่นี่ เราเลยรู้ตัวว่าเราได้รับอะไรดีๆ กว่าเด็กเหล่านี้เยอะมาก

ก็แค่อยากแชร์ประสบการณ์ค่ะ ประสบการณ์ที่หาซื้อไม่ได้