สวัสดีคับทุกคน ผมชื่อมีนคับผมเรียนอยู่ปี2 มหาลัยย่านรังสิต คือผมเนี่ยมีแฟนมาแล้ว3 คน ที่คบจริงๆจังๆ คือต้องท้าวความก่อนนะว่าเมื่อก่อนผมเป็นคนเจ้าชู้มาก ลั้นลาไปเรื่อยๆ เวลาไปเที่ยวไหนมาไหนกับเพื่อน ก็หวังแค่หาผู้หญิงฟันแล้วทิ้ง ไม่คิดจิงจัง ผมทำนิสัยแย่ๆแบบนั้นมาปีกว่า จนผมได้เจอแฟนคนแรก เขาดีกับผมนะ แต่เขานิสัยเด็กๆ ผมไม่ชอบคนทีแอ๊บเด็ก แต่ที่ผมคบกับเขาผมก็ไม่รู้ว่าเหตุผลจริงๆผมคิดอะไร เขาเรียนมหาลัยเดียวกับผม คบได้ไม่นานผมก็บอกเลิกเขา ผมเสียใจนะที่บอกแบบนั้นไป แต่ผมว่ามันไม่ใช่คบกันต่อไปมันก็จะทำให้ยิ่งแย่ เลยตัดไฟแต่ต้นลมดีกว่า หลังจากนั้นมาอีกสักประมาณ2อาทิตย์ผมก็ได้ข่าวว่าเขาย้ายออกจากมหาลัยไป ผมก็รู้สึกผิดนะที่ทำให้คนๆนึงเสียอนาคต ซึ่งทุกวันนี้ผมก็ไม่รู้เลยว่าเขาไปเรียนที่ไหน แต่ก็พอรู้มาจากเพื่อน ว่าเขาไปคบทอม ผมก็ไม่ได้คิดมากอะไร และเวลาผ่านมาประมาณ3เดือนกว่าๆ ผมได้ชอบคนในมหาลัยอีกคนหนึ่ง คนนี้เป็นผู้หญิงเรียบร้อยมาก ผมคุยมาได้สักพักแต่ผมไม่รู้ว่าเราคุยกันในฐานะอะไรกันแน่ เพราะเขาคุยกับผม ดูแลผมเวลาผมไม่สบาย จูบผม แต่ไม่ได้มีอะไรกัน คือเราไม่ได้รู้สถานะที่แน่ชัดกันเลย เราคุยกันมาประมาณ2เดือน และในขณะเดียวกัน ผมก็ได้คุยกับผู้หญิงอีกคน ในเฟสบุ๊คมาตลอด แต่ไม่ได้จริงจัง แค่ม่อๆตามประสาวัยรุ่นคนนึง แต่ลึกๆผมก็ชอบเขานะ เขาขาว หุ่นดี หน้าตาดี ไม่เฟค นิสัยผู้ใหญ่ คือตรงสเป๊คผมหมดเลย จนวันวาเลนไทน์ ปีที่แล้ว ผมนัดผู้หญิงที่คุยในเฟสคนที่3ดูหนัง ทั้งๆที่ผมก็คุยอยู่กับอีกคนนึงผมขอบอกชื่อเลยแล้วกันนะครับผู้หญิงที่ผมคุยอยู่แต่ผมไม่รู้สถานะว่าเราเป็นอะไรกันนั้น ชื่อปาล์ม ส่วนผู้หญิงที่ผมได้คุยในเฟสมาตลอดนั้นชื่อจอย ซึ่งก็อยู่มหาลัยเดียวกัน แต่คนละคณะ ซึ่งปาล์มกับจอยก็รู้จักกันผมก็ไม่รู้มาก่อนว่าเธอ2คนรู้จักกัน ต่อนะครับวันวาเลนส์ไทน์ปาล์มบอกกับผมว่าจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ซึ่งมันก็เข้าทางผมเลยผมเลยชวนจอยมาดูหนังที่เมเจอรังสิต ผมดูหนังเสร็จแล้วผมก็ชวนจอยไปกินข้าวแล้วก็ชวนไปที่ห้อง แต่ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรเขานะครับ ผมคิดว่ามันไวไปแล้วจอยจะมองว่าผมต้องการเขาแค่ร่างกาย ผมแค่อยากพาเขามานั่งเล่น นั่งคุยกัน เพราะยิ่งผมได้คุยกับจอยผมก็ยิ่งรักมากขึ้นแบบมันใช่หมดเลยทุกอย่าง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ในขณะที่ผมกำลังคุยกับจอยในห้องปามก็โทรเข้ามาหาผม ผมก็ไม่กล้ารับ เพราะตอนผมคุยกับจอย ผมบอกว่าผมโสดมาตลอด ใจหนึ่งผมก็อยากรับเพราะปามก็นิสัยดี ดูแลเราตลอด แต่อีกใจนึงจอยก็ตรงสเป๊กหมดทุกอย่าง ผมตั้งใจเลยว่าผมจะคบคนๆนี้ยาวๆไม่อยากเจ้าชู้แล้ว แต่ตอนนั้นผมเข้าใจคำว่ารถไฟชนกันเลยครับ มันทำอะไรไม่ถูก จะหนีไปคุยก็ไม่ทันแล้ว ผมเลยรับสายปามก็บอกว่าสรุปปามไม่ได้ไปต่างจังหวัดแล้ว ตอนนี้อยู่ใต้ตึก ลงมารับหน่อยมีของให้ โอ้โหผมนี้ทำอะไรไม่ถูกเลยครับ ข้างบนห้องก็มีจอยอยู่ ข้างล่างปามก็โทรมาให้ลงไปรับ ผมเพิ่งเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ครั้งแรกในชีวิต มันปั่นป่วนไปหมด ในหัวมันคืดอะไรไม่ออก ผมเลยตัดสินใจบอกจอยว่าเดี๋ยวมานะ ขอลงไปหาอะไรกินก่อน พอผมลงมาปามก็ให้ช็อคโกแลตกล่องใหญ่กับผม ผมก็พยายามบอกให้ปามไปกินข้าวด้วยกันหน่อย แต่เหมือนมันไม่เนียน ปามบอกว่าทำไมขึ้นไปไม่ได้ มีใครอยู่หรอ ? ผมก็เลยตัดสินใจ เป็นไงเป็นกัน อะไรจะเกิดก็ต้องให้มันเกิดแล้ว ผมเลยพาปามขึ้นไปบนห้องเลย พอเปิดเข้ามาในห้อง จอยก็นอนเล่นโทรสับอยู่ ปามก็อึ้ง ผมก็รู้สึกผิดกับสิ่งที่ผมทำลงไปนะแต่ทำไงได้มันเกิดขึ้นแล้ว ปามเลยบอกผมว่าขอกลับก่อนผมเลยบอกว่างั้นเดี๋ยวไปส่งนะ ผมรู้ว่าผม
มากอ่ะ ตอนนั้นทำไมทำแบบนั้นได้
แล้วหลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอปามอีกเลย ไม่ได้ข่าวเลย ปามก็ออกจากมหาลัยไปอีกคน ผมรู้สึกผิดมาก รู้สึกทำไม
เราเป็นคนแบบนี้ แล้วสรุปจอยก็คบกับผมตั้งแต่วันนั้น ผมเลยตั้งใจว่าผมจะไม่เจ้าชู้แล้ว จะจบแค่คนๆนี้ ผมเลยทุ่มให้จอยหมดเลยทั้งใจ ทุกๆอย่าง แล้วก็ไม่คิดมีใครอีกแล้ว ไม่คิดคบซ้อนแล้ว ผมคบมาได้สักระยะหนึ่งทุกอย่างโอเคหมด แฮปปี้มาก
แต่ก่อนหน้านี้ก็มีเพื่อนบอกผมว่าจอยเนี่ย คบหลายคนนะ
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ คนเรามันอยู่ในช่วงหลง ใครพูดยังไง ก็ไม่ฟังหรอก ผมกลับด่าเพื่อนกลับด้วยซ้ำ
ว จนวันนึงแม่ผมมาหาผมแบบไม่ได้บอกผมล่วงหน้า จู่ๆก็มาเคาะประตูห้องผม แล้วก็เอามือปิดตาแมวที่ประตู ผมก็นึกว่าเพื่อนผมมาแกล้ง เพราะเพื่อนผมมันชอบแกล้ง
แบบนี้ประจำ ผมเลยตัดสินใจ ในใจว่าจะเปิดออกไปด่าเพื่อน แต่พอเปิดมาผมกลับเจอแม่ ซึ่งผมเนี่ยเป็นลูกคนเดียว แล้วก่อนหน้านี้แม่บอกว่าห้ามให้ผู้หญิงมาอยู่ในห้องด้วย
ซึ่งผมให้จอยมาอยู่ด้วยกันในห้อง เวลาผมจริงจังกับใคร
ผมมักจะติดแฟนครับ แล้วพอแม่เห็นปุ๊ปแม่ก็โวยวาย ว่านี้อะไร ทำอะไรกัน ให้มาเรียนไม่ได้ให้มาหาเมีย
ผมก็เลยให้จอยไปอยู่อีกห้องนึง แล้วก็บังประตูไว้ ผมกลัวว่าแม่ผมจะทำอะไรจอย เพราะแม่ผมดูโมโหมาก
ผมก็ยืนบังประตูไว้ไม่ให้แม่เข้าได้แม่เลยปาข้าวของของจอยทิ้งหมดเลย ทุกอย่างพังหมดเลย ผมรอให้แม่อารมเย็นขึ้น ผมเลยพาจอยออหมาคุยกับแม่ แม่ก็บอกว่าจะคบกันคบได้ แต่อย่ามาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ผมเลยรับปากแม่ไปว่าผมจะไม่ทำอีก จอยก็เลยออกไปอยู่ห้องเพื่อน สักพักหนึ่ง พอเรื่องเริ่มซา ผมก็พาจอยเข้ามาอยู่ด้วยกันอีก ครั้งนี้ผมเป็นคนบอกให้จอยมาอยู่ด้วยกันเอง จอยก็บอกนะ ว่าไม่กลัวโดนแม่เหวี่ยงอีกหรอ ผมก็บอกว่าก็อย่าให้แม่รู้สิว่าอยู่ด้วยกัน ผมอยู่กันสักพักปัญหาเดิมก็กลับมาอีก แม่ผมมาแบบไม่ได้บอกล่วงหน้า ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนเดิม
คราวนี้แม่บอกให้จอยออกไปนอกห้องก่อน แม่อยากคุยกับผม2คน แม่ไม่ได้เหวี่ยงเลยคราวนี้
แต่แม่บอกกับผมว่าไม่ต้องเรียนแล้ว กลับบ้านเก็บของเดี๋ยวนี้ แล้วแจ้งย้ายที่ม.เลย
ผมนี่หน้าชา ตัวชาเลย นี่เราจะเสียทั้งคนที่เรารัก ทั้งเพื่อน ทั้งสังคมหรอเนี่ยผมรู้สึกทุกอย่างมันเหมือนจะพัง
ผมร้องไห้ แล้วเลยกราบเท้าแม่ ผมขอโอกาสอีกครั้ง
แม่ผมก็บอกว่าให้โอกาสสุดท้ายนะผมก็เลยแอบคบจอยมาตลอดเวลา จนประมาณ7เดือนกว่า ผมรู้สึกว่าจอยเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม เวลาอยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยคุยกัน มัวแต่เล่นโทรสับ เวลาผมไปต่างจังหวัด ผมก็รู้นะว่าจอยไปไหนมาไหนกับคนอื่น ผมเสียใจนะเพราะผมให้ไปแล้วทั้งใจ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมทำได้แค่ถามว่าไปกับใครมา
แต่จอยก็ทำรำคาญใส่ผม เออลืมบอกนะครับ ว่าจอยทำงานพริ้ตตี้ ผมเข้าใจแหละนะว่าอาชีพนี้
เขาต้องเจอคนเยอะแยะ แต่ที่ผมคบกับจอยก็เพราะไว้ใจจริงๆ จนจอยเริ่มเฉยชา มาเรื่อยๆ หลังๆนี่แม่ผมเหมือนปล่อยให้ผมกับจอยอยู่ด้วยกันแล้วครับ ผมก็เลยย้ายไปอยู่ที่เดียวกับจอย ทีนี่แหละครับ ทึกอย่างมันชัดมาก ตื่นเช้ามาจอยก็จะแต่งหน้าผมก็มีหน้าที่รีดเสื้อผ้า ซักผ้าให้จอย ซึ่งจิงๆหน้าที่นี้มันเป็นของผู้หญิง ผมเข้าใจ
แต่ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ผมทำด้วยใจ ผมทำให้หมด ทั้งซักผ้า ทำความสะอาดห้อง ทำกับข้าว รีดผ้า เวลาจอยกลับมาจากข้างนอก ถ้าผมอยู่ห้องจอยก็จะให้ผมนวดให้ ผมก็ทำให้นะ ผมรักมากทำให้ทุกอย่าง จนเพื่อนๆบอกว่า"มีนดีเกินไปป่ะวะ ไม่ได้รักละนะนี่มันหลงแล้ว" ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
จนมาวันนึง จอยไปทำงานที่นนทบุรี ผมก็อยู่ห้อง ซักผ้า
ถูห้องตามปกติของผม จอยก็โทรมาบอกว่าขอนอนห้องเพื่อน ซึ่งผมแปลกใจ
เพราะปกติจอยจะกลับห้องอย่างเดียว จอยติดห้องมาก
แล้วทำไมมาวันนี้อยากนอนห้องเพื่อน แต่ผมก็มาคิดว่าบางทีเรามันต้องมีโมเม้นที่อยู่กับเพื่อนบ้าง ผมมาคิดว่าาเป็นผมเอง ผมก็อยากอยู่กับเพื่อนบ้าง ผมเลยให้จอยนอนกับเพื่อน แล้วพอมาอีกวันผมก็รอจอย ว่าทำไมไม่กลับมาซักที ผมเลยทักเฟสบุ๊คไปหา เพราะผมเห็นจอยออนไลน์อยู่ ผมบอกว่า"จะกลับเมื่อไหร่คับ" จอยตอบผมกลับมาว่า
"ไม่กลับแล้ว จะมาอยู่กับเพื่อนนะ เลิกกันเถอะ"
ผมรุ้สึกเหมือนตัวชา มันจี๊ดๆที่ใจ นี่หรออาการคนโดนทิ้ง
ผมยื้อมาหลายวัน แต่ก็ไม่สามารถทำให้จอยกลับมาได้เลย
ผมเข้าใจเลย ว่าคนเราเวลาโดนบอกเลิกมันเจ็บตอนไหน
มันไม่ได้เจ็บตอนโดนบอกเลิกหรอกครับ มันเจ็บตอนที่เรายื้อเขา เรารั้งเขา ตอนนั้นละครับ มันเจ็บและทรมานมากที่สุด จนตอนนี้ ผมกับจอยได้เลิกกันมา5เดือนแล้ว ผมก็ไม่มีใครเลย ถามว่าเหงามั้ย ก็เหงานะ แต่ผมไม่อยากคบใครแค่แก้เหงาอีกแล้ว เหมือนกรรมมันตามสนอง หลังจากที่ผมกับจอยเลิกกัน
ผมก็ได้ยินมาว่าจอยกลับไปคบกับแฟนเก่า แล้วเพื่อนของจอยก็มาบอกผมว่า"รู้มั้ยมีน จอยมันไม่ได้รักเลยนะ มันแค่อยากเอาชนะปาล์มแค่นั้นเอง" ผมอึ้งเลยนะ ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ทำไมต้องมาเล่นกับความรู้สึกของผมด้วย
ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่มีใคร ผมตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แล้วก็เรียน เพื่อไม่ให้มีเวลาคิดมาก เพราะคนเราเวลารักใครมันใช้ใจจำไม่ำด้ใช้สมองจำ
ผมคิดว่าผมจะคบกับใครสักคนก็เมื่อ คนๆนั้นรัดในตัวผมจริงๆ ไม่ใช่มาคบเพื่อเล่นกับความรู้สึก ไม่ได้คบเพื่อเอากันไปวันๆ แต่สิ่งที่ผมอยากได้คือ "คู่ชีวิต" ...
...ความลับกับความรัก...
แล้วหลังจากวันนั้นผมก็ไม่เจอปามอีกเลย ไม่ได้ข่าวเลย ปามก็ออกจากมหาลัยไปอีกคน ผมรู้สึกผิดมาก รู้สึกทำไม
เราเป็นคนแบบนี้ แล้วสรุปจอยก็คบกับผมตั้งแต่วันนั้น ผมเลยตั้งใจว่าผมจะไม่เจ้าชู้แล้ว จะจบแค่คนๆนี้ ผมเลยทุ่มให้จอยหมดเลยทั้งใจ ทุกๆอย่าง แล้วก็ไม่คิดมีใครอีกแล้ว ไม่คิดคบซ้อนแล้ว ผมคบมาได้สักระยะหนึ่งทุกอย่างโอเคหมด แฮปปี้มาก
แต่ก่อนหน้านี้ก็มีเพื่อนบอกผมว่าจอยเนี่ย คบหลายคนนะ
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ คนเรามันอยู่ในช่วงหลง ใครพูดยังไง ก็ไม่ฟังหรอก ผมกลับด่าเพื่อนกลับด้วยซ้ำ
ว จนวันนึงแม่ผมมาหาผมแบบไม่ได้บอกผมล่วงหน้า จู่ๆก็มาเคาะประตูห้องผม แล้วก็เอามือปิดตาแมวที่ประตู ผมก็นึกว่าเพื่อนผมมาแกล้ง เพราะเพื่อนผมมันชอบแกล้ง
แบบนี้ประจำ ผมเลยตัดสินใจ ในใจว่าจะเปิดออกไปด่าเพื่อน แต่พอเปิดมาผมกลับเจอแม่ ซึ่งผมเนี่ยเป็นลูกคนเดียว แล้วก่อนหน้านี้แม่บอกว่าห้ามให้ผู้หญิงมาอยู่ในห้องด้วย
ซึ่งผมให้จอยมาอยู่ด้วยกันในห้อง เวลาผมจริงจังกับใคร
ผมมักจะติดแฟนครับ แล้วพอแม่เห็นปุ๊ปแม่ก็โวยวาย ว่านี้อะไร ทำอะไรกัน ให้มาเรียนไม่ได้ให้มาหาเมีย
ผมก็เลยให้จอยไปอยู่อีกห้องนึง แล้วก็บังประตูไว้ ผมกลัวว่าแม่ผมจะทำอะไรจอย เพราะแม่ผมดูโมโหมาก
ผมก็ยืนบังประตูไว้ไม่ให้แม่เข้าได้แม่เลยปาข้าวของของจอยทิ้งหมดเลย ทุกอย่างพังหมดเลย ผมรอให้แม่อารมเย็นขึ้น ผมเลยพาจอยออหมาคุยกับแม่ แม่ก็บอกว่าจะคบกันคบได้ แต่อย่ามาอยู่ด้วยกันแบบนี้ ผมเลยรับปากแม่ไปว่าผมจะไม่ทำอีก จอยก็เลยออกไปอยู่ห้องเพื่อน สักพักหนึ่ง พอเรื่องเริ่มซา ผมก็พาจอยเข้ามาอยู่ด้วยกันอีก ครั้งนี้ผมเป็นคนบอกให้จอยมาอยู่ด้วยกันเอง จอยก็บอกนะ ว่าไม่กลัวโดนแม่เหวี่ยงอีกหรอ ผมก็บอกว่าก็อย่าให้แม่รู้สิว่าอยู่ด้วยกัน ผมอยู่กันสักพักปัญหาเดิมก็กลับมาอีก แม่ผมมาแบบไม่ได้บอกล่วงหน้า ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนเดิม
คราวนี้แม่บอกให้จอยออกไปนอกห้องก่อน แม่อยากคุยกับผม2คน แม่ไม่ได้เหวี่ยงเลยคราวนี้
แต่แม่บอกกับผมว่าไม่ต้องเรียนแล้ว กลับบ้านเก็บของเดี๋ยวนี้ แล้วแจ้งย้ายที่ม.เลย
ผมนี่หน้าชา ตัวชาเลย นี่เราจะเสียทั้งคนที่เรารัก ทั้งเพื่อน ทั้งสังคมหรอเนี่ยผมรู้สึกทุกอย่างมันเหมือนจะพัง
ผมร้องไห้ แล้วเลยกราบเท้าแม่ ผมขอโอกาสอีกครั้ง
แม่ผมก็บอกว่าให้โอกาสสุดท้ายนะผมก็เลยแอบคบจอยมาตลอดเวลา จนประมาณ7เดือนกว่า ผมรู้สึกว่าจอยเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม เวลาอยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยคุยกัน มัวแต่เล่นโทรสับ เวลาผมไปต่างจังหวัด ผมก็รู้นะว่าจอยไปไหนมาไหนกับคนอื่น ผมเสียใจนะเพราะผมให้ไปแล้วทั้งใจ แต่ผมทำอะไรไม่ได้ ผมทำได้แค่ถามว่าไปกับใครมา
แต่จอยก็ทำรำคาญใส่ผม เออลืมบอกนะครับ ว่าจอยทำงานพริ้ตตี้ ผมเข้าใจแหละนะว่าอาชีพนี้
เขาต้องเจอคนเยอะแยะ แต่ที่ผมคบกับจอยก็เพราะไว้ใจจริงๆ จนจอยเริ่มเฉยชา มาเรื่อยๆ หลังๆนี่แม่ผมเหมือนปล่อยให้ผมกับจอยอยู่ด้วยกันแล้วครับ ผมก็เลยย้ายไปอยู่ที่เดียวกับจอย ทีนี่แหละครับ ทึกอย่างมันชัดมาก ตื่นเช้ามาจอยก็จะแต่งหน้าผมก็มีหน้าที่รีดเสื้อผ้า ซักผ้าให้จอย ซึ่งจิงๆหน้าที่นี้มันเป็นของผู้หญิง ผมเข้าใจ
แต่ผมไม่ได้คิดอะไรมาก ผมทำด้วยใจ ผมทำให้หมด ทั้งซักผ้า ทำความสะอาดห้อง ทำกับข้าว รีดผ้า เวลาจอยกลับมาจากข้างนอก ถ้าผมอยู่ห้องจอยก็จะให้ผมนวดให้ ผมก็ทำให้นะ ผมรักมากทำให้ทุกอย่าง จนเพื่อนๆบอกว่า"มีนดีเกินไปป่ะวะ ไม่ได้รักละนะนี่มันหลงแล้ว" ผมก็ไม่เข้าใจตัวเอง
จนมาวันนึง จอยไปทำงานที่นนทบุรี ผมก็อยู่ห้อง ซักผ้า
ถูห้องตามปกติของผม จอยก็โทรมาบอกว่าขอนอนห้องเพื่อน ซึ่งผมแปลกใจ
เพราะปกติจอยจะกลับห้องอย่างเดียว จอยติดห้องมาก
แล้วทำไมมาวันนี้อยากนอนห้องเพื่อน แต่ผมก็มาคิดว่าบางทีเรามันต้องมีโมเม้นที่อยู่กับเพื่อนบ้าง ผมมาคิดว่าาเป็นผมเอง ผมก็อยากอยู่กับเพื่อนบ้าง ผมเลยให้จอยนอนกับเพื่อน แล้วพอมาอีกวันผมก็รอจอย ว่าทำไมไม่กลับมาซักที ผมเลยทักเฟสบุ๊คไปหา เพราะผมเห็นจอยออนไลน์อยู่ ผมบอกว่า"จะกลับเมื่อไหร่คับ" จอยตอบผมกลับมาว่า
"ไม่กลับแล้ว จะมาอยู่กับเพื่อนนะ เลิกกันเถอะ"
ผมรุ้สึกเหมือนตัวชา มันจี๊ดๆที่ใจ นี่หรออาการคนโดนทิ้ง
ผมยื้อมาหลายวัน แต่ก็ไม่สามารถทำให้จอยกลับมาได้เลย
ผมเข้าใจเลย ว่าคนเราเวลาโดนบอกเลิกมันเจ็บตอนไหน
มันไม่ได้เจ็บตอนโดนบอกเลิกหรอกครับ มันเจ็บตอนที่เรายื้อเขา เรารั้งเขา ตอนนั้นละครับ มันเจ็บและทรมานมากที่สุด จนตอนนี้ ผมกับจอยได้เลิกกันมา5เดือนแล้ว ผมก็ไม่มีใครเลย ถามว่าเหงามั้ย ก็เหงานะ แต่ผมไม่อยากคบใครแค่แก้เหงาอีกแล้ว เหมือนกรรมมันตามสนอง หลังจากที่ผมกับจอยเลิกกัน
ผมก็ได้ยินมาว่าจอยกลับไปคบกับแฟนเก่า แล้วเพื่อนของจอยก็มาบอกผมว่า"รู้มั้ยมีน จอยมันไม่ได้รักเลยนะ มันแค่อยากเอาชนะปาล์มแค่นั้นเอง" ผมอึ้งเลยนะ ผมไม่รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง แต่ทำไมต้องมาเล่นกับความรู้สึกของผมด้วย
ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่มีใคร ผมตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แล้วก็เรียน เพื่อไม่ให้มีเวลาคิดมาก เพราะคนเราเวลารักใครมันใช้ใจจำไม่ำด้ใช้สมองจำ
ผมคิดว่าผมจะคบกับใครสักคนก็เมื่อ คนๆนั้นรัดในตัวผมจริงๆ ไม่ใช่มาคบเพื่อเล่นกับความรู้สึก ไม่ได้คบเพื่อเอากันไปวันๆ แต่สิ่งที่ผมอยากได้คือ "คู่ชีวิต" ...