บ้านของเซียนหมากรุกที่เก่งที่สุดในโลก
เรื่องเล่าจากประเทศจีนเรื่องหนึ่งมีอยู่ว่า ชายสูงวัยคนหนึ่งขี่ลามุ่งหน้าเข้ามาสู่เมืองใหญ่ ขณะที่กำลังเดินทางผ่านบ้านหลังหนึ่งเขาได้เห็นป้ายที่เขียนว่า “ บ้านของเซียนหมากรุกที่เก่งที่สุดในโลก”  ชายสูงวัยผู้นั้นจึงตรงไปยังหน้าประตูแล้วถามหาตัวเจ้าของบ้าน
“มีใครอยู่บ้างครับ” เขาตะโกนเรียก
“นั่นใครหรอครับ” มีเสียงตอบรับดังมา
“นี่ใช่บ้านของเซียนหมากรุกที่เก่งที่สุดในโลกรึป่าวครับ”
“ใช่ครับ ใช่”  หนุ่มเจ้าของบ้านเดินออกมาพบกับชายสูงวัยพร้อมกับถามว่า “มีธุระอะไรหรอครับ”
“ผมมาจากชนบทที่ห่างไกลจากนี่ไปประมาณ 25 ไมล์ ผมมาทำธุระที่เมืองนี้และได้เห็นป้ายที่ติดไว้ตรงหน้าประตู
ก็เลยอยากเล่นรุกกับคุณสักกระดานหนึ่งครับ”
ทันใดนั้นเอง เจ้าของบ้านก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วถามย้ำกับชายสูงวัยว่า “คุณลุงอยากเล่นหมากรุกกับผมหรอ
คุณลุงเห็นป้ายนั้นแล้วแต่ก็ยังอยากเล่นหรือครับ”
“ครับ ป้ายนั้นบอกว่าคุณเล่นหมากรุกได้เก่งมาก ผมก็เลยอยากจะลองเล่นหมกรุกกับคุณดู”
ชายสูงวัยจากชนบทและหนุ่มเจ้าของบ้านผู้ได้รับขนานนามว่าเป็นเซียนหมากรุกที่เก่งที่สุดในโลก
ต่างเปิดกระดานหมากแล้วนั่งเผชิญหน้ากัน เพื่อเริ่มการแข่งขัน ชายสูงวัยเอ่ยขึ้นในขณะนั้นว่า
“แค่เล่นกันเฉยๆ คงไม่สนุกหรอกครับ เรามาวางเดิมพันกันด้วยดีกว่า”
“ได้สิครับ ว่าแต่เราจะเดิมพันด้วยอะไรกันดี”
“ให้คนแพ้จ่ายเงิน 15 เหรียญให้กับคนชนะเป็นยังไงล่ะครับ”
“ตกลงเลยครับ” แล้วทั้งสองคนก็เริ่มการแข่งขันหมากรุก
เนื่องจากชายหนุ่มเป็นเซียนหมากรุกที่เก่งที่สุดในโลก ลองนึกดูสิครับว่าเขาจะมีเทคนิคแพรวพราวสักเพียงใด
ชายสูงวัยเริ่มถูกต้อนไปเรื่อยๆ
“คุณลุงครับ รุกฆาต!” ชายหนุ่มเจ้าของบ้านประกาศ
ชายสูงวัยมองไปยังกระดานหมากรุก แล้วเห็นว่าตนเองไม่มีทางหนีได้อีกแล้ว “ผมแพ้แล้ว”
“ถูกแล้วครับ คุณลุงแพ้แล้ว ตามสัญญานะครับ คุณลุงต้องจ่ายมา 15 เหรียญ”
ทันใดนั้นเอง ใบหน้าของชายสูงวัยก็เริ่มแดงขึ้น “ขอโทษทีนะครับนี่ผมจะทำยังไงดี” ชายสูงวัยเอ่ย
“ทำไมหรือครับ คุณลุงหมายความว่ายังไงครับ”
“ขอโทษด้วยเถิดครับ แต่ว่าผมไม่มีเงินอยู่เลย”
“ว่าไงนะครับ คุณลุงไม่มีเงินติดตัว แต่คุณลุงกลับขอให้วางเงินเดิมพันอย่างนั้นหรอครับ”
เจ้าของบ้านหนุ่มดูมีสีหน้าสับสน
ชายสูงวัยจึงยื่นข้อเสนอ “ถ้าคุณเอาลาที่ผมขี่มาที่นี่ไปขายคุณก็จะได้เงินอย่างน้อย 50เหรียญเชียวนะครับ
ไหนๆ ผมก็แพ้แล้วผมขอยกลาตัวนี้ให้คุณแทนเงินก็แล้วกัน”
“นี่มันไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย คุณลุงครับ คุณลุงเดินทางมาตั้งไกลโดยไม่มีลาไว้ขี่ได้ยังไงครับ” ชายหนุ่มเจ้าของบ้านถาม
“ก็อาจเป็นแบบนั้น แต่จะทำอะไรได้ล่ะครับ ผมไม่มีเงินนี่นา ในเมื่อสัญญาไปแล้วก็ต้องรักษาสัญญาสิ ผมจะยินดีมากหากคุณยอมรับลาของผมเอาไว้นะครับ” ชายสูงวัยขอร้อง
“อืม แบบนี้ก็เหมือนกันว่าผมจะทำเสียมารยาทนะครับนี่”
“ไม่หรอกครับ ไม่เป็นไรจริงๆ”
“ถ้าคุณลุงยืนยันแบบนั้น ผมก้ขอรับลาตัวนี้เอาไว้นะครับ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ”
“อย่าเสียใจไปเลยครับ”
“ถ้างั้นก็ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ”

ชายสูงวัยส่งสายจูงลาให้กับเจ้าของบ้านหนุ่มแล้วเดินจากไปมือเปล่า ชายหนุ่มเจ้าของบ้านรู้สึกดีสักเพียงใดที่ได้ชนะการแข่งขันหมากรุกจนได้ลามาหนึ่งตัว เขาเปลี่ยนบังเหียนอันเก่าให้เป็นอันใหม่ แล้วซื้อสายจูงลาเส้นใหม่ด้วย หลังจากที่เขาอาบน้ำให้ลาตัวนั้นจนสะอาดแล้ว ชายหนุ่มขี่มันไปรอบๆ และเขาก็มีความสุขมากเหลือเกิน

อย่างไรก็ตาม หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ชายสูงวัยย้อนกลับมาที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง “คุณลุงครับ คุณลุงกลับมาทำไมหรอครับ”
ชายหนุ่มเจ้าของบ้านถาม
“ผมเสียใจที่ไม่ได้มอบเงินให้คุณตามสัญญาเมื่อคราวที่แล้ว แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณเหลือเกินที่อย่างน้อยก็ยอมรับลาของผมเอาไว้ ผมมาที่นี่ในวันนี้เพราะอยากจะเล่นหมากรุกกับคุณอีกสักกระดานหนึ่งนะครับ”
“แต่คุณลุงครับ ฝีมือของคุณลุงไม่ใช่คู่แข่งของผมเลยนะครับ”
“ถึงจะเป็นอย่างนั้น แต่ผมก็ยังอยากเล่นกับคุณอีกสักกระดานหนึ่งนะครับ คราวนี้ผมนำเงิน 15เหรียญติดตัวมาด้วย”
“จริงหรอครับ”
“คราวนี้ ถ้าผมแพ้ ผมจะมอบเงินให้คุณ 15 เหรียญ แต่ถ้าผมชนะแล้วล่ะก็ คุณจะต้องคืนลาที่ผมยกให้คุณเมื่อคราวที่แล้วมานะครับ”
ชายเจ้าของบ้านรู้สึกยินดีมาก และคิดว่า “คราวที่แล้วก็เหมือนกับคุณลุงเอาลามาให้ผมเฉยๆ คราวนี้ คุณลุงก็เอาเงินมาให้ผมอีก 15 เหรียญหรือนี่”
      ทั้งสองคนเริ่มเกมการแข่งขันหมากรุก แต่ครั้งนี้ชายสูงวัยที่เคยเล่นหมากรุกได้แย่มากกลับแสดงทักษะด้านหมากรุก
ที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ทั้งที่เวลาผ่านไปเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น
         “นี่มันอะไรกันเนี่ย” ชายหนุ่มเจ้าของบ้านคิด “คุณลุงคนนี้เล่นหมากรุกได้เก่งมากเลยนี่นา” เจ้าของบ้านหนุ่มตกใจมาก เหงื่อกาฬเริ่มผุดออกมาตามหน้าผากของเขา หลังจากเล่นหมากรุกไปได้สักครู่ ชายสูงวัยจึงประกาศออกมาด้วยเสียง
อันดังว่า “รุกฆาตครับ!  คุณเจ้าของบ้าน”  ไม่มีทางหนีอีกแล้ว ชายผู้ที่ควรจะเป็นเซียนหมากรุกที่เก่งที่สุกในโลกไม่อาจเทียบฝีมือกับชายสูงวัยผู้นี้ได้เลย เขาพ่ายแพ้อย่างย่อยยับ
          “ผมแพ้แล้วครับ”  ชายหนุ่มเอ่ยปาก
         “ถ้าอย่างนั้น ผมก็ขอรับลาของผมกลับไปด้วยกันตามสัญญานะครับ”
         “แน่นอนครับ เชิญรับไปได้เลยครับ”
เจ้าของบ้านนำลาออกมา  ระหว่างที่ลาตัวนั้นอยู่ในความดูแลของเขา
ชายหนุ่มได้ใส่บังเหียนและเชือกจูงใหม่ให้กับลานั้น ขณะนี้ลาตัวดังกล่าวได้ผ่านการอาบน้ำเป็นอย่างดีจนสะอาด เจ้าลาจำชายสูงวัยได้ในทันที และมีท่าทีดีใจมากที่ได้พบเขา
          “ถ้าอย่างนั้นก็ขอโทษด้วยที่มารบกวนนะครับ ขอให้โชคดี” ชายสูงวัยพูด ก่อนขึ้นลาแล้วเตรียมตัวจากไป ชายหนุ่มเจ้าของบ้านร้องตะโกนออกมาทันควัน  “รอก่อนครับ!   ผมอยากถามอะไรคุณลุงสักอย่างหนึ่งก่อน ”
          “มีอะไรหรอครับ”
             “เมื่อหนึ่งสัปดาห์ก่อน คุณลุงเล่นหมากรุกได้แย่มากเลย แต่ทำไมจู่ๆ คุณลุงถึงฝีมือดีขึ้นมาได้ในช่วงเวลาสั้นๆ แบบนี้ล่ะครับ ผมสงสัยจริงๆ”
             “ผมยังไม่ได้อธิบายให้คุณฟังอีกหรอครับ”
             “ได้โปรดเถอะครับผมอยากรู้จริงๆ”
            “ผมเคยบอกคุณว่า ผมมาที่นี่เพื่อทำธุระบางอย่างใช่ไหมครับผมตั้งใจจะขี่ลาเข้าในศาลากลาง แต่แต่ทางเข้ากลับมีป้ายเขียนกำกับเอาไว้ว่า ‘ห้ามนำลาหรือม้าเข้ามา’  ผมจำเป็นต้องหาสถานที่สำหรับฝากลาเอาไว้หนึ่งสัปดาห์ ผมก็เลยตั้งใจเข้ามาเล่นหมากรุกกับคุณ แต่วันนี้ผมทำธุระเสร็จหมดแล้ว และจะต้องเดินทางกลับ แน่นอนว่าผมต้องใช้ลาของผมถูกไหมครับ ผมก็เลยต้องชนะในครั้งนี้ ”
              เจ้าของบ้านถึงกับตกตะลึง ชายหนุ่มเข้าใจมาตลอดว่าตนเองคือเซียนหมกรุกที่เก่งที่สุดในโลกแต่ชายสูงวัยคนนี้
คือผู้ที่จะชนะหรือแพ้ต่อเขาได้ตามใจปรารถนา ชายหนุ่มรู้สึกอับอายเหลือกำลังทันใดนั้น  เขาจึงนำป้ายที่เขียนว่า  
“บ้านของเวียนหมากรุกที่เก่งที่สุดในโลก” ออกจากหน้าบ้านของเขา ผมได้ยินมาว่านับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ชายหนุ่ม
ถ่อมตัวถ่อมใจลงได้มากทีเดียว

เรื่องจาก : หนังสือเธอเป็นใครที่ลากฉันไป โดย : อ๊อก ซู พาร์ค