สวัสดีค่ะ เพิ่งสมัครมาสดๆร้อนเลยค่ะ ที่ตั้งกะทู้นี่ บอกก่อนเลยว่าไม่ได้พาดพิงถึงใครทั้งนั้น ดิฉันแค่อยากได้คำแนะนำดีๆจากเพื่อนที่กำลังเจอปัญหาเดียวกัน เข้าเรื่องเลยน่ะค่ะ ดิฉันเป็นผู้หญิงคนนึง อายุก็ยี่สิบต้นๆ และเป็นคุณแม่ที่มีลูกสาวสองค่ะ คนโต 2 ขวบครึ่ง คนเล็ก 6เดือน แถมยังต้องมาเป็นซิงเกิ้ลมัมอีก ค่ะชีวิตค่อยข้างยุ่งยาก ดิฉันแต่งงานมา 3 ปี ไม่เคยคิดเลยว่าเวลา 3 ปี จะมีค่าน้อยกว่าอารมณ์ชั่ววูบของผู้ชายคนนึงแค่เพียงไม่กี่เดือน ดิฉันสงสารลูกมาก พอลูกดิฉันใกล้จะลืม ไม่ถามถึง ก็มีคนอื่น คนที่ชีวิตไม่เคยเรื่องนี้ ไม่เคยรับรู้ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง มาคอยพูดจาตอกย้ำให้ลูกดิฉันกลับมาถามเรื่องเดิมๆอีก ต้องเข้าใจน่ะค่ะว่าเด็ก2ขวบ กำลังช่างพูด ช่างเจรจา ดิฉัไม่รู้ว่าต่อไปข้างหน้าจะอธิบายยังไงให้แกเข้าใจ ไม่รู้ว่าจะพาลูกเดินไปทางไหน ในวันที่ไร้สามี ไม่รู้ว่าถ้าลูกโตขึ้นถามถึงพ่อจะบอกว่ายังไง  มันสับสนอ่ะค่ะ มันหว่าเหว้ เรื่องมันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว แต่มันยิ่งพยายามลืมยิ่งเหมือนกับจำ มันเป็นเหมือนฝันร้าย คุณเคยดูละครไหม เคยเห็นเรื่องของครอบครัวอื่นไหม ดิฉันไม่คิดว่าดิฉันกับลูกจะเจอเรื่องแบบนี้ ทุกวันนี้ ทุกคืน ดิฉันนอนมองหน้าลูก ปากพร่ำบอกขอโทษลูก แม่ไม่เคยตั้งใจให้เรื่องมันแบบนี้ คิดไปต่างๆนาๆ ว่าลูกต้องโตขึ้นทุกวัน ลูกต้องเจออะไรที่โรงเรียน ทั้งเพื่อนล้อ งานวันพ่อไม่มีพ่อไป ทุกอย่างที่คิดไม่มีเรื่องดีเลย สมองคิดไป ปากก็ขอโทษลูก น้ำตาก็ไหล ดิฉันจะพาลูกเผชิญเรื่องน้ยังไง ในความคิดทุกอย่างมันร้ายแรงไปหมด มีใครกำลังพบเจอปัญหาแบบนี้ หรือสามารถผ่านมันมาได้แล้วบ้างค่ะ เรื่องนี้ดิฉันมือใหม่จริงๆค่ะ
*** เมื่อไหร่ปัญหาพวกนี้จะหมดไปจากสังคม
ปัญหาครอบครัวของปัญหาแรกที่ทำให้มีปัญหาอื่นขึ้นมา ฝากถึงทุกคนไม่ว่าชายหรือหญิง ดูเรื่องของครอบครัวดิฉันเป็นตัวอย่างค่ะ ดูลูกดิฉันไว้เป็นกรณีศึกษา
แค่คำว่า รู้จักพอ ปัญหาก็จะไม่เกิด เรื่องแบบนี้ถึงต่อให้ทำใจได้แล้ว หรือ มันผ่านมานานแค่ไหน ถ้าคุณเจอกับตัว คุณจะไม่มีทางลืมมันลงแน่นอน มันไม่มีความสุขเลยจริงๆค่ะ วันนี้ฉันเรียนรู้มันแล้ว
*** ฝากถึงคุณผู้ชายด้วยน่ะค่ะ ถ้ามีผู้หญิงคนนึง ยอมคุณถึงขั้นมีลูกให้คุณแล้ว หยุดเถอะค่ะ พอที่เธอเถอะ การมีลูกมันไม่ใช่เรื่องง่าย มันไม่ได้สบาย การคลอดลูกมันเจ็บ มันทรมาน ถ้าเธอยอมเพื่อให้เลือดเนื้อเชื้อไขของคุณลืมตา พอเถอะค่ะ หยุดไขว่คว้าหาคนอื่นเถอะค่ะคุณเป็นผู้ชายคุณไม่เข้าใจความเจ็บปวดนั้นก็เถอะ คุณกลับไปถามแม่คุณน่ะค่ะ ท่านอาจจะมอบคำตอบที่เป็นแสงสว่างให้คุณได้ ...