เรากับสามีคบกันมา3ปีแล้วเรามีน้องเลยแต่งงานกันค่ะ ระหว่างที่คบกันก็อยู่ในสายตาผู้ใหญ่คือต่างฝ่ายต่างเจอพ่อแม่ของอีกฝ่ายเพราะคิดจะแต่งงานกันอยู่แล้ว คือพูดตรงๆคือเรากับสามีต่างกันมากทั้งฐานะ,การศึกษาและอายุ สามีเราค่อนข้างมีฐานะ ส่วนเราเรียกว่าจนหรือปากกัดตีนถีบน่ะค่ะ อายุห่างกัน13ปี ตอนที่ตัดสินใจแต่งงานกันกระทันหันก็เพราะท้อง แรกๆดีใจมากค่ะได้แม่สามีดีแต่พอเริ่มมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน...เข้าเรื่องเลยนะคะ คือตอนคลอดเราก็มาอยู่บ้านแม่สามี (เราผ่าคลอดดูแลตัวเองไม่ค่อยได้) ที่บ้านแม่สามีจะมีแม่บ้านคอยทำงานบ้านทำกับข้าว พอแผลหายสนิทเราก็ย้ายไปอยู่เรือนหอของเรากะสามี(ที่แม่สามียกให้พร้อมหมา1ตัว) ทีนี้พอย้ายมาอยู่กันเองงานบ้านก็ต้องเป็นเราทำใช่มั้ยคะ เราก็พยายามทำให้ดีที่สุดทุกๆอย่าง ด้วยความที่เราเป็นคนที่ทำงานหาเลี้ยงแม่มาตลอดถึงอยู่บ้านเลี้ยงลูกเฉยๆเราก็ยังขายของทางเน็ตนะคะ รายได้ก็ค่อนข้างดีระดับนึง(แม่สามีไม่เข้าใจและไม่คิดจะเข้าใจหาว่าเราอ้างนั่งเล่นไอแพต) และทุกครั้งที่แม่สามีมาบ้านก็จะติเราทุกอย่าง เดินเอามือลูบตามชั้นบ่นฝุ่นเยอะเช็ดบ้างสิ บ้านรกทำไมไม่เก็บ ซึ่งงงว่ารกตรงไหนทุกคนที่มาบ้านชมทุกคนว่าดูแลบ้านสะอาดเรียบร้อยดี แต่บ้านมีหมาใช่มั้ยคะก็ต้องมีอึมีฉี่มีขนหมาถึงทำความสะอาดทุกวันมันก็มีขนปลิวอยู่ดีเพราะหมาเดินไปเดินมา เราเป็นคนชอบแต่งตัวแต่งหน้าเปรี้ยวๆ พอแต่งงานเราก็ต้องเปลี่ยน ตัดผม ไม่ย้อมผม ไม่แต่งหน้าเวลาอยู่บ้าน เปลี่ยนแนวการแต่งตัวเป็นแบบที่แม่สามีชอบ(ซึ่งอึดอัดมากเพราะมันไม่ใช่ตัวเรา) แม่สามีก็จะบ่นๆทุกๆเรื่องย้ำว่าทุกๆเรื่องจริงๆ เช่น แต่งตัวอะไรเนี่ยสีแบบนี้,ทำกับข้าวทำไมอยู่กันแค่2คนทำไมไม่ซื้อกิน,ตรงนี้รกตรงนั้นฝุ่น,อยู่ว่างๆทำไมไม่เอาหมาไปอาบน้ำ อยู่ว่างๆทำไมไม่เอาผ้าม่านไปซัก บลาๆๆ คือการเลี้ยงลูกอ่อนทำงานบ้าน ทำกับข้าวดูแลสามีคอยเช็ดฉี่เช็ดอึหมามันเหนื่อยนะคะไหนจะต้องดูแลตัวเองให้สวยตลอดเวลาเพื่อรักษาสามีเอาไว้ คือจะให้เราทำทุกอย่างให้เป๊ะๆๆอย่างที่เค้าต้องการ อย่างเรื่องหมาเราให้หมานอนนอกบ้านเพราะเรามีลูกอ่อนแล้วตัวเราก็แพ้ขนหมาด้วย แม่สามีก็ไม่พอใจค่ะหาว่าไม่ดูแลหมาเค้าให้ดี เราก็ไม่เข้าใจว่าทำไมไม่เอาไปเลี้ยงที่บ้านตัวเองมาทิ้งให้เป็นภาระแม่ลูกอ่อนทำไม คือเค้ารักหลานนะคะแต่ไม่เลี้ยงให้ค่ะ เคยลองถามเพราะจะไปเรียนต่อ เค้าบอกมีลูกมีผัวแล้วจะเรียนทำไม เรานี่ไปไม่เป็นเลยค่ะ แม่สามีเคยพูดกับเราว่าชอบผู้หญิงแบบทำงานอ๊อฟฟิตไม่ชอบแบบเรา บอก...(สามีเรา)หลายทีแล้วว่าให้เลือกสาวอ๊อฟฟิตมาเป็นแม่ของลูก แต่นี่ลูกเค้าเลือกมาแล้วก็ต้องทำใจก็อยู่กันให้ได้แล้วกัน แล้วสามีเราเป็นผู้ชายประเภททำงาน7วันไม่มีวันหยุด งานบ้านไม่เคยจับ กินตรงไหนวางตรงนั้น เสื้อผ้าถอดทุกที่ ขนของอะไรมาวางแหมะ ซึ่งบางทีเราทำทุกอย่างเสร็จแล้วพึ่งได้นั่งกินข้าวเช้าตอนบ่ายสามโมง แม่สามีมาเห็นของวางๆไว้ก็จะเริ่มด่าเราเลยค่ะว่าไม่ดูแลบ้าน บางทีเหลืออดก็พูดออกไปว่าสามีเป็นคนวาง กลายเป็นว่าเราอ้างผัว โทษแต่ผัว เราจึงเลือกที่จะเงียบ ทุกวันนี้เราเครียดมากเลยค่ะไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเลย ตื่นเช้ามาต้องรีบทำงานบ้านทุกอย่างดูแลลูกดูแลหมาดูแลสามีเหนื่อยจนบางทีกินข้าวไปร้องไห้ไป  ต้องมานั่งระแวงทุกวันว่าวันนี้ถ้าแม่สามีมาจะมาว่าอะไรอีกมั้ย? จะออกไปไหนกะสามีแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จสวยๆ แม่สามีมา ก็โดนว่าเรื่องการแต่งตัวจนต้องไปเปลี่ยน(ทั้งๆที่สามีชอบ) เคยปรึกษาสามีแล้วค่ะ นางก็บอกว่าก็ทำเท่าที่ทำไหวทำให้ดีที่สุดเค้าก็บ่นตามประสาคนแก่ แรกๆก็คิดงั้นค่ะแต่หลังๆเริ่มรู้สึกว่าเค้าเกลียดเรา เวลาไปกินข้าวด้วยกันเราเป็นคนกินช้า ก็จะว่าละเมียดกินอยู่นั่นแหละไม่รู้จักรีบกินเป็นแม่ลูกอ่อนทำอะไรต้องเร็วๆ คือสรุปง่ายๆนะคะทำความสะอาดบ้านแค่ไหนก็ติอยู่ดีว่ารก แต่งตัวถ้าไม่ถูกใจก็จะบ่นว่าแต่งตัวไม่รู้กาละเทศะ(คืออยู่บ้านเลี้ยงลูกใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นเสื้อยืดไม่ถูกกาละเทศะ?) เรากับสามีเรียกกันว่าตัวเองกะเค้าก็ด่าค่ะให้เรียกสามีว่าพี่แล้วให้สามีเรียกชื่อเรา ตอนเราคลอดลูกก็ว่าเรื่องผ่าคลอดว่าเปลืองเงิน เคยว่าเราไม่มีหัวนอนปลายเท้าเวลาโมโห ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับแฟนเก่าสามีบ้าง เดือนนึงเราจะออกไปเจอเพื่อนครั้งนึงก็ว่าเราว่าเราเที่ยวเก่งชอบเที่ยวไม่รู้จักเลี้ยงลูก เราชอบดูหนังเกาหลี แผ่นหนังเราเยอะมากก็บ่นว่าไร้สาระ รกบ้าน (รกตรงไหนเก็บในชั้นวางแผ่นซีดี) พูดกดดันให้เราเก็บทิ้งทุกครั้งที่มาบ้าน ชอบเอาบ้านเค้ากับบ้านเรามาเปรียบเทียบกันว่าบ้านเค้าสะอาด(บ้านแม่สามีคนใช้ทำงานบ้านและไม่มีหมา) แต่เราก็เลือกที่จะอดทนเพราะมองในส่วนที่เค้าดีกับเรากับลูกนะคะ ใครที่เจอเรื่องแบบนี้กับแม่สามีบ้างแล้วคิดว่าแบบนี้คือเค้าเกลียดเรารึเปล่าคะ บางทีเค้าว่าเราต่อหน้าเพื่อนๆเค้าจนเพื่อนเค้าสงสารเราพูดว่า "ด่าลูกสะใภ้อยู่นั่นแหละแต่ก็ไปอุ้มลูกเค้าอยู่ดี"