(๑๑) ๐ เพลินพาชมพฤกษ์ท้าย บ้านสวน
ไร้กลิ่นหอมยอมยวน ชอกช้ำ
ยุงลายดูดเลือดนวล กายกลิ่น พี่เนอ
เสืยนิดเพียงเจ็บซ้ำ สั่นสล้างลางใจฯ

(๑๒) ๐ ฉำฉารื่นฉ่ำท้า เฉไฉ
ชาแช่มชื้นฉ่าไช ทั่วหล้า
ดอกจามจุรีไฉล ชวนพิศ งามนา
ใจกฤษณาแห่งข้าฯ ชักช้าเยี่ยงไรฯ

(๑๓) ๐ ประดู่เชิญทัศน์รู้ ฟูฟอง
สายหมอกหยอกเอินลอง ละเว้น
ใบมันร่วงหายหมอง ลองกู่ เรียกเนอ
กลับพลิกโผใยเส้น ตู่เพ้อเพรียกหาฯ

(๑๔) ๐ สวนสักออกดอกแล้ว แก้วถวิล
รอพักตร์นางระริน กลิ่นพ้อง
ตัวต่อก่อรังบิน ริมสระ ปลาเฮย
ชวนนึกถึงแต่น้อง ต่อห้องหัวใจฯ

(๑๕) ๐ ลั่นทมพิศจิตแย้ม ลีลา
นงค์วดีกานดา ก่อเกื้อ
นงคราญชิดใกล้หา สุขละ ได้ฦา
ประสบพานพบเรื้อ ระร้างลาโรยฯ

(๑๖) ๐ ปีบทองใหญ่เด่นหล้า นภาลัย
เปรียบบีบรอยหทัย ใคร่ช้ำ
อันเปลือกนอกดูไย ขรุขระ จริงเฮย
แต่เม็ดในนั้นล้ำ เรียบแม้นรจนาฯ

(๑๗) ๐ ลำดวนครวญกลีบเศร้า สร้อยแตร
สั่นสะท้านดวงแด ดอกฟ้า
ใดใดดอกเพ็ญแข ดาษดื่น
เพียงดอกเดียวเด่นหล้า กลีบเลี้ยงเคียงใจฯ

(๑๘) ๐ โคนต้นมะค่าเว้า วอนนาง แม่เอย
กลอยแม่แค่สะสาง ร่วมสู้
มีค่ายิ่งสำอางค์ สะโอด นาเฮย
ลมวิ่งวนหยั่งรู้ พี่พร้องเรียกเธอฯ

(๑๙) ๐ สะเดาดูโศกเศร้า เหงาจิต
เคียงคู่ชู้ร่วมชิด สนิทเว้า
ยาใจติพี่นิด คิดหน่อย นะเออ
กลอยจิตจ้องหยอกเย้า ยิ่งช้ำคร่ำครวญฯ

(๒๐) ๐ เปล่าเปลี่ยวใจเหี่ยวเศร้า อาดูร
ยามเบิ่งมองต้นคูน ดับสิ้น
เพียรอุตส่าห์ร่วมทูน ปลูกร่วม กันแม่
เจอมดปลวกรุกดิ้น ดับสล้างลางเลือนฯ

(๒๑) ๐ ฝนบันดาลส่งให้ มะเขือ
มาส่งสรรค์นำเหลือ เผื่อน้อง
มาทำเมื่อเสื่อเครือ หวั่นคู่ นอนนา
สองคู่เราเริงร้อง เรี่ยมเร้เรไรฯ

(๒๒) ๐ ทรงบาดาลพลัดน้อง ไกลวจี
เหมือนดั่งดลชีวี ยื่นให้
บันดาลจิตนนทรีย์ ออกห่าง ร้างแน
ใจอยากดลทนไซร้ ซักครั้งคงเจอฯ

(๒๓) ๐ หางนกยูงยุ่งย้ำ ทำใจ
บนบกรำแพนไว ว่าบ้า
เพียงมันสอดส่ายนัยน์- ตาส่ง นะแม่
ยังโชคช่วยคราหน้า แต่ไร้ใช่เราฯ

(๒๔) ๐ บอกลามะม่วงแท้ แน่นอน
มานะคำวิงวอน ห่อนให้
ใจพี่ห่างรังรอน วอนแม่ นะเฮย
ถึงจิตห่างร้างไร้ คิดใกล้นงเยาว์ฯ

(๒๕) ๐ไผหนอช่างสะสร้าง สะพาน นาเฮย
แสนสะสวยสะคราญ สบหล้า
ชวนวิเคราะห์ละสถาน สอดส่อง ลองแฮ
ก้าวหยั่งเชิงใจข้าฯ เชื่อมด้วยใจหายฯ

(๒๖) ๐ เพียงพอรอแตะต้อง บริการ
เกษมสุขยังวันวาน เกริกกล้า
ประคองมิ่งนงคราญ นกโบก บินแฮ
แจ่มรจิตเจิดจ้า ล่วงรู้คู่เคียงฯ

(๒๗) ๐ ทุ่งนาเขียวอยู่ใกล้ นัยนา
ดั่งพิภพโลกา หยั่งได้
หมู่แมลงเกาะแหล่งรา ปูหนีบ ไรฤา
เดินเกะกะซวดไซ้ ซุกล้ำซ้ำเหลียวฯ

(๒๘) ๐ นกกระสาจิกห้อย หอยทาก
ดูวิบากพาลาก ปล่อยให้
นิเวศน์ป่าพาพราก เพียงพี่ นี้เอย
ธรรมชาติของสัตว์ไซร้ กฎแท้เที่ยงกรรมฯ

(๒๙) ๐ เพลาวิ่งเหยาะเย้ย เบาเบา
นภกาศธาตุทุเลา สะเด่าพื้น
เสียงกาเหว่าฟังเหงา พาตื่น ตาแฮ
อากาศบรรดลฟื้น อ่อนเปลี้ยเพลียแรงฯ ...