สวัสดีครับ
ผมอยู่ชั้นม5 ในโรงเรียนที่มีชื่อพอสมควรทีเดียว
ผมมีผลการเรียนที่อยู่ในระดับค่อนข้างดีทีเดียว จนกระทั่งเทอมที่แล้ว เกรดของผมล่วงจาก3.8ลงมาอยู่ที่3.4
จริงๆมันก็ไม่ได้แย่มาก แต่สำหรับผม ผมรู้สึกสะเทือนใจมาก แต่ผมก็รับสภาพได้เพราะผมทำกิจกรรมที่รร.ค่อนข้างหนักในเทอมที่แล้ว
และยังไม่ได้ใส่ใจอ่านหนังสือมากเท่าที่ควร
ผมไม่ได่เป็นคนหัวไว ต้องใช้ความพยายามมากในการอ่านหนังสือ
หากคนอื่นอ่าน1รอบแล้วจำได้ ผมต้องอ่าน2รอบและสรุปโน้ตย่อ ถึงจะจำได้
ผมอยากเป็นหมอมาตลอด ตั้งแต่เด็กๆ อาจเป็นเพราะ ครอบครัวของผมต่อนข้างรักษาสุขภาพ
และผมก็ได้รับการปลูกฝังให้ดูแลสุขภาพ
แล้วผมก็ชอบวิชาชีวะ และ ชอบช่วยเหลือคน ผมชอบเวลาที่ได้รับการกล่าวชอบคุณ
ที่รร.ผมมักจะร่าเริงแจ่มใส แต่พออยู่คนเดียวผมมักคิดมากเสมอ
บางทีผมก็รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นโรคจิตรึเปล่า555555
ผมมักช่วยให้คำแนะนำเพื่อนเวลามีตนมาปรึกษา แต่พอปัญหาตัวเอง ก็คิดมากคิดแล้วคิดอีกทำอะไรไม่ถูก

วันหนึ่งอยู่ดีๆผมก็เครียดขึ้นมา ผมร้องไห้คนเดียว เป็นแบบนี้หลายครั้ง เคยปรึกษาเพื่อน
ปรึกษาพ่อแม่ หากำลังใจในเน็ต อ่านหนังสือกำลังใจและศึกษาคนที่ประสบความสำเร็จ
มันก็ดีขึ้นนะครับ แต่พอซัก2-3อาทิตย์หดหู่อีก
อยู่ดีๆผมก็ไม่อยากสอบหมอ ขณะที่เพื่อนๆในกลุ่มไปเที่ยวกัน ผมไปเรียนพิเศษไม่ก็อ่านหนังสือ
ผมงดการ์ตูนเพื่ออ่านหนังสือ ผมกดกันตัวเองรึเปล่า?อาจจะใช่ แต่ผมไม่อยากให้พ่อผิดหวัง
ผมเป็นพี่โต อยากเป็นตัวอย่างที่ดีของน้องๆ
และผมเชื่อมั่นมามาตลอดว่า ผมต้องเป็นหมอให้ได้ และผมจะต้องเป็นหมอที่ดีแน่ ผมจะรักษาคนไข้อย่างจริงใจและเต็มที่

จริงๆแล้วผมมีอีกฝันหนึ่งคืออยากเป็นนักเขียน แต่คิดว่าจะติดหมอแล้วค่อยเป็นนักเขียน
แต่ตอนนี้ผมไม่อยากเรียนมหาลัยยแล้วด้วยซ้ำ อาจจะทำงานพิเศษและหาเงิน แต่งหนังสือ
ผมสับสนในตนเองมาก
ผมรู้ว่าคงลำบากหากไม่เรียนมหาลัย
ผมรู้สึกจัดแย้งในตัวเอง ผมยังอยากเป็นหมอ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นหมอ
ผมควรทำยังไงดี
ขอบคุณที่อ่านกระทู้ที่ยืดยาวและเหมือนจะเต็มไปด้วยความสับสนของผม
ผมควรทำยังไงดีครับ มันเป็นความรู้สึกที่อัดอั้นในอก
มวนท้อง คิดฟุ้งซ่านอยู่ตลอด เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า
ช่วยผมทีครับ