มนุษย์ก็เป็นสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง เหมือนกับสัตว์ทั้งหลายบนโลกใบนี้ ร่างกายประกอบด้วยเซลล์หลายล้านเซลล์ ซึ่งเซลล์เหล่านี้ก็เสื่อมสลายตามกาลเวลา สมองคือส่วนควบคุมความรู้สึกหรือพูดง่ายๆ ก็คือจิตใจของเรานั้นคือก้อนเนื้อที่มีเซลล์อาศัยอยู่ เมื่อก้อนเนื้อนั้นตาย เซลล์สลายไป จิตใจของเราก็จะไม่มีอีกต่อไป

ฉะนั้นผมจึงคิดว่า มันคงไม่มีชาติที่แล้วหรือชาติหน้า  คนทุกคน สัตว์ทุกตัว ล้วนแล้วแต่เกิดหนเดียว ตายหนเดียว และนี่แหละคือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด

หลายๆ คนเมื่อถามถึงเรื่องความตาย มักจะกลัวเจ็บก่อนตาย อยากตายอย่างสงบไม่เจ็บปวดใดๆ แต่ผมกลับรู้สึกต่างออกไป ผมก็กลัวการทรมานก่อนตายเหมือนกับทุกๆ คน แต่ผมกลับกลัวความว่างเปล่าหลังจากตายแล้วมากกว่า

ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะเวลาหลับเรายังฝัน มันคงเป็นเหมือนเวลาเราสลบ แต่สลบเรายังตื่น แต่นี่มันคงเหมือนการสลบไปตลอดกาล

การไม่รู้สึกตัวว่าเราเป็นเรา การที่ไม่มีความคิดอะไรอีกแล้ว จิตใจจิตวิญญาณสลายไปหมด กลับสู่ความว่างเปล่าเหมือนก่อนเราจะเกิด ไม่มีอะไรไม่มีทุกอย่างอีกต่อไป นี่แหละที่ผมคิดว่ามันน่ากลัวยิ่งกว่าความตาย การที่เราสูญสลาย ว่างเปล่า ไร้ความรู้สึกนึกคิดใดๆ ทั้งสิ้น

ผมไม่อยากสูญเสียครอบครัว คนที่ผมรัก สิ่งที่ผมรัก หากถึงเวลาที่ครอบครัวของผมต้องจากไปหรือตัวผมเองที่ต้องจากไป ผมจะทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร

ผมไม่รู้ว่าผมบ้าไปแล้วหรือใกล้จะบ้า ปกติคงไม่มีใครคิดอะไรแบบนี้ แต่ผมคิดว่าทำไมชีวิตคนเรามันช่างสั้นเหลือเกิน ผมอายุยี่สิบกว่าแล้ว พี่สาวยี่สิบกว่าเช่นกัน พ่อหกสิบแล้ว แม่ห้าสิบแล้ว ผมยังไม่ได้ทำอะไรดีๆ เพื่อคนที่ผมรักเลย ที่ผ่านมามีแต่ทำตัวแย่ๆ

คุยกับครอบครัว แม่บอกว่าใครๆ ก็กลัวตายกันทั้งนั้น แต่มันเป็นวัฏจักรของชีวิต เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดา ตอนที่ยังอยู่ก็ต้องรักกัน ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้ดีให้คุ้มค่าที่สุด แต่ผมรู้สึกกลัว กลัวมากที่ซักวันนึง ตัวตนนี้ จิตสำนึกนี้ จะหายไป

และผมใช้ชีวิตได้คุ้มค่าหรือยัง ผมเป็นคนขี้เกียจ ไม่ค่อยอยากทำอะไร เวลาทำงานก็เบื่อๆ อยากให้เวลามันผ่านไปเร็วๆ หาอะไรทำฆ่าเวลาทั้งที่เวลามันก็คือชีวิตของเรา ผมไม่มีความสุขในการทำงาน ผมรู้สึกเหมือนชีวิตจริงๆ มันคือวันหยุด วันทำงานมันคือเวลาชีวิตที่ถูกผลาญไปเปล่าๆ

ทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมถึงคิดอะไรอย่างนี้
วันทำงานของคนอื่นเค้าอยากจะให้มันผ่านไปเร็วๆ วันหยุดอยากจะให้มันอยู่ตลอดไปหรือเปล่า
คนอื่นกลัวความว่างเปล่าหลังความตายแบบผมกันมั้ย

วันเวลาผ่านไปผมคงกลายเป็นคนแก่ที่นั่งร้องไห้คิดถึงครอบครัวที่จากไป และหวาดกลัวต่อความตายที่ใกล้เข้ามาทุกวินาที

ผมไม่อยากเป็นแบบนี้ อยากจะเป็นคนปกติแบบคนอื่นเค้า แต่มันก็อดคิดไม่ได้ถึงความสูญสิ้นหลังความตาย มันเป็นเรื่องยากที่สุดที่จะทำใจ เพราะชีวิตมันเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด และไม่มีทางใดที่จะหลีกเลี่ยงการเสียชีวิตได้