เนื่องจากขัดใจกับการที่พริบพราวแฝงร่างของแอบรัก แล้วไปตัดหน้าศยา ซึ่งส่วนตัวคิดว่าไม่น่าจะเป็นเช่นนี้ เกิดการขัดใจอย่างแรง
ทำให้ตัดสินใจเขียน timeline ใหม่ขึ้นมา.....จะเป็นอย่างไร ถ้าศยามาทัน และพริบพราวอกหักทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกรัก

:::::::::::::::::::::::::::::


ตัดมาที่ฉากปรานนท์อยู่ในห้องกับพราว แมัว่าพราวจะเสียใจที่ต้องเสียปรานนท์ไป แม้จะอยากแย่งกลับมาแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อาจโกหกหลอกลวงได้ พราวเลือกที่จะไม่ "โกหก" แบบเดียวกับที่ศยาทำกับปรานนท์

ปรานนท์ตัดสินใจส่งอีเมลไปนัดเจอกับ "แอบรัก" แม้พราวจะแอบดูอีเมล รับรู้ทุกสิ่งอย่าง มันช่างเจ็บปวดนัก กับการที่ต้องเสียคนรักไปให้กับคนอย่างศยา แต่เธอคิดว่าคนอย่างศยา หากว่าครั้งนี้ยอมเผยตัวออกมา คนแบบพราวก็พร้อมจะนับถือและพร้อมที่จะ "ต่อสู้" แบบซึ่งหน้า!!

"ถ้าพี่ศยามาพรุ่งนี้ พราวก็พร้อมจะสู้กับความรู้สึกตัวเองต่อหน้าพี่ศยาค่ะ ให้นนท์เป็นคนตัดสินเองดีกว่า เพราะพราวก็มั่นใจว่าแววตาที่นนท์มองมาที่พราว มันคือของจริง" พราวกล่าวกับตัวเองด้วยแววตามั่นใจ

ในขณะที่นนท์ก็เฝ้ารอวันที่จะได้เจอกับ "แอบรัก"ในวันพรุ่งนี้

เช้าวันรุ่งขึ้นศยาตัดสินใจแล้วที่จะเผชิญความจริง เธอเร่งเร้าบอสให้ขับรถเร็วเพื่อให้ทันเวลานัดของเธอและปรานนท์

แม้บอสจะไม่รู้ว่าศยานัดกับใคร แต่สิ่งที่บอสรู้คือมันคงต้องสำคัญมากแน่ๆ บอสขี่รถเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เวลาก็ใกล้จะ 9 โมงทุกที

"บอสสสส เร็วอีกได้ไหมล่ะ" ศยาเร่งบอส ตาก็มองนาฬิกาแทบทุกวินาที จิตใจเธอนั้นไปเร็วยิ่งกว่ามอเตอร์ไซค์เสียอีก

ส่วนปรานนท์มาที่ร้านด้วยสีหน้าชื่นมื่น พร้อมดอกกุหลาบสีขาวในมือ เค้าเฝ้ารอ แววตาจับจ้องอยู่ที่ประตู ทุกคนที่เดินผ่าน ทำให้ปรานนท์หัวใจแทบหยุดเต้น เค้าอยากรู้ใจจะขาดว่าใครคือ "แอบรัก"

เวลาใกล้หมด ปรานนท์ต้องรีบขึ้นออฟฟิต เค้าถอนหายใจเหือกใหญ่

"ผมคงไม่สำคัญพอ" ปรานนท์พูดกับตัวเอง ดอกไม้ในมือถูกถือแบบหัวทิ่มลง อาจเป็นเพราะใจของเค้านั้นหล่นลงไปพร้อมดอกไม้ในมือเช่นกัน

ปรานนท์เดินออกจากร้าน มือไร้เรี่ยวแรง ปล่อยดอกไม้หลุดมือลงถังขยะ

"เดี๋ยวก่อน!!" เสียงดัง หอบเหนื่อยดังมาจากด้านหลัง ปรานนท์หันตามเสียงนั้นมา

ตาสบตา

"พี่ศยา" นนท์ถึงกับเสียงหลง

"นนท์ ..... ฉันมาช้า......ขอโทษนะ แต่คิดว่าคงไม่ช้าเกินไปใช่ไหม" ศยายังไม่หายเหนื่อยจากการวิ่งมา มือทั้งสองยังถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่

"แอบรัก คือพี่ศยา" นนท์พูดพร้อมวิ่งโผเข้ากอดศยา

ศยาน้ำตาไหลอาบสองแก้ม แทนคำตอบ ความรู้สึกของเธอทั้งหมด ความกดดันตลอดเวลาของการหลบอยู่หลังคีย์บอร์ดมันพรั่งพรูออกมาจนสิ้น เธอร้องไห้จนไม่เหลือคราบความเป็นศยาผู้ทนงตน เธอกลายเป็นเด็กสาวตัวน้อยอีกครั้งภายใต้อ้อมกอดของชายหนุ่มที่เธอหลงรัก

"พี่ไม่ต้องร้องนะครับ ต่อจากนี้ไป ผมจะดูแลที่เหลือเอง" ปรานนท์เช็ดน้ำตาด้วยสองมืออย่างแผ่วเบา แล้วกอดศยาแน่นเหมือนไม่ได้เจอกันมานานทั้งๆที่เพิ่งจากกันเมื่อวาน

และไม่ใช่แค่ศยาเท่านั้นที่ร้องไห้.....พริบพราวดูเหตุการณ์ทั้งหมด เธอยืนมองทุกอย่าง ภาพคนสองคนกอดกัน ช่างเจ็บปวดยิ่งนัก มันเหมือนมีคนเอามีดมากรีดแล้วราดด้วยน้ำมันจุดไฟเผาหัวใจของเธอ ความเสียดายคนรัก ความเสียใจมันไหลออกมาทางน้ำตา อาบทั้งสองแก้มโดยไร้ซึ่งคนเช็ด อิจฉา โกรธแค้น ต่อสู้ แววตาคู่ใหม่มันเข้ามาแทนความเสียใจ

"พราวอยากรู้ ว่าคนในฝัน กับคนจริงๆ ถ้าพราวพูด พราวซื่อสัตย์กับหัวใจตัวเอง ปรานนท์ยังจะรักพี่ศยาหรือไม่ พราวมั่นใจว่าปรานนท์รัก แอบรัก ไม่ใช่พี่ศยา" พริบพราวกล่าวกับตัวเอง ปาดน้ำตาด้วยมือตัวเอง แล้วเดินหันหลังกลับไป ปล่อยให้ภาพบาดใจนั้นเป็นเพียงอดีตที่ทำให้เธอพร้อมจะเผชิญกับหัวใจต่อสู้กับความรักของตัวเอง

ศยาลืมตาขึ้นจากการร้องไห้

"บอส!!" ศยาผลักปรานนท์ออกจากตัว เมื่อเห็นว่าลิปมองอยู่อีกฝั่งนึง

"เอาไว้เลิกงานวันนี้แล้วค่อยคุยกันนะนนท์ แยกย้ายกันไปทำงานก่อนดีกว่า" ศยาพูดปัดปรานนท์ไป เพราะเกรงใจลิปที่ยืนมองอยู่

เมื่อลิปเห็นว่าศยาเห็นตัวเอง จึงผยักหน้าแสดงความดีใจด้วย แล้วเดินกลับออกมา

ภายใต้สีหน้าดีใจอันแสนหลอกลวง ลิปกลับมาขี่รถมอเตอร์ไซค์คันโปรดกลับบ้าน ใจของเค้าไม่มีแรงอีกต่อไป น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลเอ่อ

"เราต้องยินดีกับคนที่เรารักซิ.....เค้ามีความสุข เราต้องยินดี" ลิปพยายามบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มันกลับยิ่งทำให้หน้าร้อนผ่าว มือไม้สั่น กลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป

น้ำตาลูกผู้ชายที่ต้องเสียคนรักไปเพียงเพราะไม่ยอมที่จะพูดความรู้สึก.....ลิปเอื้อมมือมาปาดน้ำตา

"เฮ้ยยยยยยยยย" ลิปตะโกนลั่น!!!

รถยนต์ด้านหน้าลิปเบรคกระทันหันเพราะรถคันหน้าสุดทำของหล่นจากกะบะหลัง ลิปตกใจและมือที่เพิ่งปาดน้ำตาเอากลับมาเบรคไม่ทัน รถของลิปพุ่งเข้าชนรถเก๋งเต็มๆ ลิปกระเด็นข้ามรถเก๋งไปนอนสลบอยู่ด้านหน้า

ผู้คนแถวนั้นต่างพากันเข้ามาดูอาการลิป เจ้าของรถเก๋งรีบโทรหารถโรงพยาบาลให้มารับไป

ในขณะที่ศยากำลังมีหัวใจพองฟู เดินเข้าออฟฟิตมาชนิดที่เรียกได้ว่าเก็บความดีใจในแววตาไม่ได้ พนักงานต่างแปลกใจถามไถ่ว่าดีใจอะไรมา

ปรานนท์เดินตามมาอย่างห่างๆ สายตาจับจ้องศยาจากด้านหลังไม่คลาดสายตา

"นนท์รู้ใช่ไหม ว่าหน้าที่การงานของเราสองคน มันไม่เหมาะกับการที่จะบอกทุกคนในออฟฟิตว่าเราเป็นใคร.......พี่อยากให้เราเก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน เราจะรอเวลาและโอกาสที่ดี ที่จะบอกเรื่องนี้กับทุกๆคน" ศยาพูดกับปรานนท์ก่อนที่จะแยกตัวขึ้นมาที่ทำงาน

"ได้ครับ ผมเข้าใจดี วันนี้เลิกงานแล้วให้ผมไปส่งนะครับ พี่ศยาไปก่อนเลยครับ ผมจะตามไปทีหลัง" ปรานนท์รับคำอย่างดี

ปรานนท์รู้ดีว่าตัวเองเป็นพนักงานใหม่ ส่วนศยาเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง การที่จะมาประกาศเป็นแฟนกับลูกน้องไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เพราะความน่าเชื่อถือของศยาจะลดลง เมื่อคิดถึงข้อนี้นนท์จึงยอมปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับต่อไป

"นนท์!!!!!" เสียงสดใสดังมาจากด้านข้าง
"พราว" นนท์หันตามเสียง

"แหมมมมมหน้าตาสดใสจังนะ ไปทำไรมาอ๊ะ บอกมั่งซิ นะนะ" พราวเกาะแขนนนท์เซ้าซี้เหมือนที่เคยทำ แม้ในใจจะปวดร้าวแค่ไหนก็ตาม

"มีเรื่องให้ดีใจ แต่ยังบอกไม่ได้หน่ะ เอาไว้พร้อมเมื่อไร จะบอกพราวคนแรกเลยนะ" นนท์เองก็แทบอยากจะระเบิดมันออกมา แต่เมื่อคิดถึงศยาแล้วก็จำต้องเก็บเอาไว้ก่อน

ศยาเดินเข้าห้องทำงานไปยังไม่ทันวางกระเป๋า

เสียงโทรศัพท์ศยาดังขึ้น

"บอส!......จะโดนด่าไหมเนี่ยฉัน!" ศยาพึมพัมกับตัวเองก่อนจะสูดหายใจลึกๆแล้วกดรับสาย

"สวัสดีค่ะบอส จะด่าจะว่าอะไรก็เชิญเลยค่ะ เต็มที่ ศยาพร้อมฟังแล้ว" ศยาชิงพูดตัดบทก่อนที่ปลายสายจะเอ่ยปากพูด

"อ่อ เปล่าค่ะ พอดีดิฉันเป็นคนพาคุณลิปมาส่งโรงพยาบาล เห็นเบอร์โทรคุณอยู่ในลิสคนสำคัญเลยโทรมาแจ้งค่ะ" เสียงจากปลายสายกล่าว

"ห๊ะ!!! โรงพยาบาล!!!" ศยาร้องเสียงดังลั่นออฟฟิตจนรันที่เดินผ่านมาได้ยิน จนรีบวิ่งเข้ามาที่ห้องของศยา

"อะไรๆๆ โรงพยาบาลอะไรศยา!" รันเสียงสูงจนหลุดแอ๊บแมน



::::::::::::::::::::::::::::::::


พักโฆษณาไว้ก่อนนะคะ มีเวลาจะมาแต่งเรื่องต่อ

ชอบเวอร์ชั่นนี้หรือไม่ อย่างไร เม้าท์มอยกันนะคะ

"แอบเขียนออนไลน์"
ดิบศยา