คือ คุณจะอยากได้ ใบปริญญา ไปทำไม?
ถ้าให้พูด มันเป็นสิ่งที่สังคมมันบอกกับตัวคุณละก็
เพิ่มโอกาสที่จะได้งาน ให้โอกาสที่คุณจะประสบความสำเร็จ ชีวิตคุณจะได้ไม่ต้องลำบาก
การศึกษาคือ กุญแจ?
ขอให้ผมเล่าในสิ่งที่ พ่อ แม่ คอยบอกผมและคุณ
ทำให้ครอบครัวภูมิใจ ลูกจะได้มีโอกาสทำงานดีๆ ลูกจะได้ประสบความสำเร็จในชีวิต ชีวิตของลูกจะได้ไม่ต้องลำบาก
การศึกษาคือ กุญแจ?
งั้นลองหันมาสนใจ คนกลุ่มนี้ดูนะ
Steve Jobs
ทรัพย์สิน 7 พันล้านดอลล่า
Richard Branson
ทรัพย์สิน 4.2 พันล้านดอลล่า
Oprah Winfrey
ทรัพย์สิน 2.7 พันล้านดอลล่า
Mark Zuckenberg ,Henry Ford
Steven Spielberg ,Bill Gates
ล้วนแต่เป็นคนที่ลาออกจากโรงเรียน
...
...
คุณลองมองดูไปที่พวกเขาดูสิ...คุณเห็นอะไรไหม
ไม่มีสักคนที่เรียนจบในมหาวิทยาลัย แต่ทุกคนก็ประสบความสำเร็จ
พวกคุณบางคนก็อาจจะเถียง
ว่า!
เงินนะมันไม่ใช้ตัววัด ความประสบความสำเร็จ เพียงอย่างเดียวสักหน่อย
พวกคุณบางคนอาจจะกล้าถึงขนาดพูดว่า ฉันไม่ได้ทำงานเพื่อเงิน... แล้วคุณจะเรียนไปเพื่ออะไร...
ทํางานการกุศลเหรอ?
เอาให้ชัดเจนเลยไหม!
คุณก็ลองมองคนพวกนี้ดูสิ พระเยซู,นบีมุฮัมมัด, โสกราตีส, แมลคัม เอ็กซ์ , แม่ชีเทเรซา , สตีเวน สปีลเบิร์ก, วิลเลียม เชกสเปียร์, ลุดวิจ ฟาน เบโทเฟน,เจสซี่ โอเว่นส์, มูฮัมหมัด อาลี,เจย์-ซี, ไมเคิลจอร์แดนเจฟฟรีย์,ไมเคิล แจ็กสัน
มีใครคนไหนบ่างที่ไม่ประสบความสำเร็จบ่างไหม?
หรือ...
ไม่มีการศึกษาหรือเปล่า?
…
สิ่งที่ผมอยากจะเล่าก็คือ ถ้าสมมุติความสำเร็จมียาก งานหนักของการศึกษา คงจะเป็นญาติสนิดกัน
แต่โรงเรียน คงเป็นลูกพี่ ลูกน้องไกลๆ ถ้าการศึกษาคือ กุญแจ โรงเรียนมันก็คือ ล็อค
ทุกวันคุณพัฒนาสมองคุณได้จนถึงแค่ ตอนที่คุณ แยกที่เขียว ออกจากสีแดงได้ แต่สมองคุณอยากไปต่อ แค่คุณก็จะสั่งให้คุณหยุด
...
...
ถ้าว่าถ้าคุณทำตามกฎ คุณสอบผ่าน แค่นั้นก็ได้อยู่
...
...
แต่คุณสังเกตไหม อาจารย์มีกอบสำหรับเฉลย
เมื่อไรที่คุณตอบนอกเหนือจากที่เขาวางไว้ “คำตอบของคุณก็จะผิดทันที”
แต่พวกเขากลับบอกว่าโรงเรียนจะช่วยเปิดมุมมองของคุณให้กว้างขึ้น เราลองพูดแบบนี้กลับ , แมลคัม เอ็กซ์ ดู เขาลาออกจากโรงเรียน และทุกคนทั่วโลกรู้ว่า เขาเรียนรู้อยู่ในคุก
....
...
สุภาษิต บทที่ 17:16
ไม่มีไม่มีประโยชน์ที่จะจ่ายเงินเพื่อการศึกษา เพื่อคนบ้า
ทำไม? ละ
เพราะว่าเขาไม่มีสำมัญสำนึกไงละ
จอส บรูซ ก็เคยพูด...! ต้องให้ขยายไหม?
การศึกษามันคือจุดประกายความคิด ไม่ใช้แค่ยัดเยียดอะไรเข้าไปในสมอง คุณเชื้อผมได้เลย เพราะตัวผม ได้ศึกษามันมาแล้ว
ที่พึ่งจะรู้สึกตัว และจากที่ผ่านค้ำคืนอันนับไม่ถ้วนในห้องสมุด กินกระทิงแดง ถ่างตาเอาไว้ไม่ให้หลับ กระป๋องแล้วกระป๋องเล่า จนถึงเช้า สุดท้ายก็สรบลงในกองหนังสือที่ราคาสึด ที่หน้าจะเท่ากับค่าเช่าหอพักของผม ต้องนั้งท่องสูตร ข้อมูล วันที่ จะจด จด จด
ครึ่งนึงผมไม่เคยจำมันได้ และอีกครึ่งนึงผมก็ลืมทันทีหลังจากที่ผมออกจากห้องสอบ และก่อนที่ผมจะเปิดเทอมใหม่
ผมพึ่งเข้าไปถามเพื่อนว่ามี เลคเชอร์ ของเทอมที่แล้วไหม?
ผมเข้าห้องเรียนเร็วกว่าใครเสมอ ที่เพื่อที่ผมจะหาสักมุมในห้องที่ผมจะไปแอบหลับ และก็ไม่ถูกใครจับได้
...มันตลกไหม!?...
ว่าเวลาที่ใช้ในมหาวิทลัยมันควรใช้เพื่อไล่ตามความฝันของผมสิ...
หลังจากปั่นงาน โต้รุ่ง กันแทบตาย ผมเห็นตัวเองอยู่ในแถวของนักเรียนสภาพ กึ่งซอมบี้ ที่รอส่งงานในแถวต่อกันจนเป็นเส่นยาว นี้อาจจะเป็นเหตุที่เรียกว่า เส้นตาย!
หลังจาก 3 ปีแห่งความกดดันที่แสนจะสับสน คนที่จะรอความภูมิใจกับเราอาจจะไม่อยู่แล่วก็ได้
เออ...ผมไม่ได้หมายความว่า โรงเรียน มันชั่วร้าย หรือไม่มีอะไรให้คุณ
ที่ผมอยากบอกคือ ให้คุณรู้ในสิ่งที่คุณต้องการ และกำหนดเป้าหมายสะใหม่ และถ้าคุณอยากจะทำงานให้กับคนอื่น คุณอยากทำก็เชิญ แต่มันจะทำให้คุณพลาดโอกาสที่จะทำอะไรให้ตัวคุณเอง เพราะคุณจะทำได้แค่ทำงานให้คนอื่น
เหมือนคำกล่าวที่ว่า “ถ้าคุณไม่สร้างฝันของตัวเอง คนอื่นจะจ้างคุณไปสร้างฝันของพวกเขาแทน”
...
กำหนดนิยามที่คุณมองการศึกษาสะใหม่ เข้าใจความหมายที่แท้จริง
การศึกษามันไม่ใช้แค่ท่องข้อมูลในตำรา หรือทำตามคนอื่นเพื่อที่จะสอบผ่านไปให้พ่นๆ
ลองคิดดู ปีกัสโซ มีการศึกษาในด้าน ศิลปะ , เชคสเปียร์ มีการศึกษาในด้าน การเขียนกวี ,ผู้พันทาแลน แซนเดอร์ ก็มีการศึกษาในด้าน การทอดไก่ KFC ที่เขาถนัด
...
ผมเคยเห็น เดวิด เบ็คแฮม ยิงลูกฟรีคิก
ผมได้เห็นที่คาดรองเท้า อาดิดาส ของเขา กระทบกับลูกบอลในตอนที่ทำให้มันบินสูกขึ้นไป พุ่งขึ้นไปราวกับเป้าหมายของมันคือ สวรรค์ ข้างบนนั้น
แต่เมื่อมันลอยอยู่ที่จุดสูงสุด มันก็หมุนเปลี่ยนทิศทางอย่างที่ใจของเขานึกเอาไว้...
ผมเห็น..ผู้รักษาประตูที่เอาแต่ยืนนิ้ง...ไตร่ตรองในหัวของเขาก่อนที่เขาจะขยับตัว เขาได้แต่นึกในสมองตอนที่ดวงตาของเค้ามองเห็นลูกบอลโค้งลงมาอย่างสวยงาม และลอยเข้าไปสู้ประตู แล้วพุ้งเข้าไป แต่ก็เป็นเสดเสี้ยววินาทีที่มันช้าเกินไป ในช้วงที่ลูกบอลจากรองเท้า อาดิดาส เข้าสูตาข่าย อย่างกับเด็กๆที่ได้กลับสู่บ้าน
ในประเทศที่เราอาศัยอยู่ ทุกคนโหร้องยินดี ผมมองดูเขา..แล้วก็...ให้ตาย!
ลองดู เดวิด เบ็คแฮม สิ มันมีมากกว่า 1 พันในโลกนี้ที่จะ เป็นคนมีการศึกษามากกว่านั้นเยอะ
ผมเกลียดโรงเรียน แต่รักการศึกษา
ถ้าให้พูด มันเป็นสิ่งที่สังคมมันบอกกับตัวคุณละก็
เพิ่มโอกาสที่จะได้งาน ให้โอกาสที่คุณจะประสบความสำเร็จ ชีวิตคุณจะได้ไม่ต้องลำบาก
การศึกษาคือ กุญแจ?
ขอให้ผมเล่าในสิ่งที่ พ่อ แม่ คอยบอกผมและคุณ
ทำให้ครอบครัวภูมิใจ ลูกจะได้มีโอกาสทำงานดีๆ ลูกจะได้ประสบความสำเร็จในชีวิต ชีวิตของลูกจะได้ไม่ต้องลำบาก
การศึกษาคือ กุญแจ?
งั้นลองหันมาสนใจ คนกลุ่มนี้ดูนะ
Steve Jobs
ทรัพย์สิน 7 พันล้านดอลล่า
Richard Branson
ทรัพย์สิน 4.2 พันล้านดอลล่า
Oprah Winfrey
ทรัพย์สิน 2.7 พันล้านดอลล่า
Mark Zuckenberg ,Henry Ford
Steven Spielberg ,Bill Gates
ล้วนแต่เป็นคนที่ลาออกจากโรงเรียน
...
...
คุณลองมองดูไปที่พวกเขาดูสิ...คุณเห็นอะไรไหม
ไม่มีสักคนที่เรียนจบในมหาวิทยาลัย แต่ทุกคนก็ประสบความสำเร็จ
พวกคุณบางคนก็อาจจะเถียง
ว่า!
เงินนะมันไม่ใช้ตัววัด ความประสบความสำเร็จ เพียงอย่างเดียวสักหน่อย
พวกคุณบางคนอาจจะกล้าถึงขนาดพูดว่า ฉันไม่ได้ทำงานเพื่อเงิน... แล้วคุณจะเรียนไปเพื่ออะไร...
ทํางานการกุศลเหรอ?
เอาให้ชัดเจนเลยไหม!
คุณก็ลองมองคนพวกนี้ดูสิ พระเยซู,นบีมุฮัมมัด, โสกราตีส, แมลคัม เอ็กซ์ , แม่ชีเทเรซา , สตีเวน สปีลเบิร์ก, วิลเลียม เชกสเปียร์, ลุดวิจ ฟาน เบโทเฟน,เจสซี่ โอเว่นส์, มูฮัมหมัด อาลี,เจย์-ซี, ไมเคิลจอร์แดนเจฟฟรีย์,ไมเคิล แจ็กสัน
มีใครคนไหนบ่างที่ไม่ประสบความสำเร็จบ่างไหม?
หรือ...
ไม่มีการศึกษาหรือเปล่า?
…
สิ่งที่ผมอยากจะเล่าก็คือ ถ้าสมมุติความสำเร็จมียาก งานหนักของการศึกษา คงจะเป็นญาติสนิดกัน
แต่โรงเรียน คงเป็นลูกพี่ ลูกน้องไกลๆ ถ้าการศึกษาคือ กุญแจ โรงเรียนมันก็คือ ล็อค
ทุกวันคุณพัฒนาสมองคุณได้จนถึงแค่ ตอนที่คุณ แยกที่เขียว ออกจากสีแดงได้ แต่สมองคุณอยากไปต่อ แค่คุณก็จะสั่งให้คุณหยุด
...
...
ถ้าว่าถ้าคุณทำตามกฎ คุณสอบผ่าน แค่นั้นก็ได้อยู่
...
...
แต่คุณสังเกตไหม อาจารย์มีกอบสำหรับเฉลย
เมื่อไรที่คุณตอบนอกเหนือจากที่เขาวางไว้ “คำตอบของคุณก็จะผิดทันที”
แต่พวกเขากลับบอกว่าโรงเรียนจะช่วยเปิดมุมมองของคุณให้กว้างขึ้น เราลองพูดแบบนี้กลับ , แมลคัม เอ็กซ์ ดู เขาลาออกจากโรงเรียน และทุกคนทั่วโลกรู้ว่า เขาเรียนรู้อยู่ในคุก
....
...
สุภาษิต บทที่ 17:16
ไม่มีไม่มีประโยชน์ที่จะจ่ายเงินเพื่อการศึกษา เพื่อคนบ้า
ทำไม? ละ
เพราะว่าเขาไม่มีสำมัญสำนึกไงละ
จอส บรูซ ก็เคยพูด...! ต้องให้ขยายไหม?
การศึกษามันคือจุดประกายความคิด ไม่ใช้แค่ยัดเยียดอะไรเข้าไปในสมอง คุณเชื้อผมได้เลย เพราะตัวผม ได้ศึกษามันมาแล้ว
ที่พึ่งจะรู้สึกตัว และจากที่ผ่านค้ำคืนอันนับไม่ถ้วนในห้องสมุด กินกระทิงแดง ถ่างตาเอาไว้ไม่ให้หลับ กระป๋องแล้วกระป๋องเล่า จนถึงเช้า สุดท้ายก็สรบลงในกองหนังสือที่ราคาสึด ที่หน้าจะเท่ากับค่าเช่าหอพักของผม ต้องนั้งท่องสูตร ข้อมูล วันที่ จะจด จด จด
ครึ่งนึงผมไม่เคยจำมันได้ และอีกครึ่งนึงผมก็ลืมทันทีหลังจากที่ผมออกจากห้องสอบ และก่อนที่ผมจะเปิดเทอมใหม่
ผมพึ่งเข้าไปถามเพื่อนว่ามี เลคเชอร์ ของเทอมที่แล้วไหม?
ผมเข้าห้องเรียนเร็วกว่าใครเสมอ ที่เพื่อที่ผมจะหาสักมุมในห้องที่ผมจะไปแอบหลับ และก็ไม่ถูกใครจับได้
...มันตลกไหม!?...
ว่าเวลาที่ใช้ในมหาวิทลัยมันควรใช้เพื่อไล่ตามความฝันของผมสิ...
หลังจากปั่นงาน โต้รุ่ง กันแทบตาย ผมเห็นตัวเองอยู่ในแถวของนักเรียนสภาพ กึ่งซอมบี้ ที่รอส่งงานในแถวต่อกันจนเป็นเส่นยาว นี้อาจจะเป็นเหตุที่เรียกว่า เส้นตาย!
หลังจาก 3 ปีแห่งความกดดันที่แสนจะสับสน คนที่จะรอความภูมิใจกับเราอาจจะไม่อยู่แล่วก็ได้
เออ...ผมไม่ได้หมายความว่า โรงเรียน มันชั่วร้าย หรือไม่มีอะไรให้คุณ
ที่ผมอยากบอกคือ ให้คุณรู้ในสิ่งที่คุณต้องการ และกำหนดเป้าหมายสะใหม่ และถ้าคุณอยากจะทำงานให้กับคนอื่น คุณอยากทำก็เชิญ แต่มันจะทำให้คุณพลาดโอกาสที่จะทำอะไรให้ตัวคุณเอง เพราะคุณจะทำได้แค่ทำงานให้คนอื่น
เหมือนคำกล่าวที่ว่า “ถ้าคุณไม่สร้างฝันของตัวเอง คนอื่นจะจ้างคุณไปสร้างฝันของพวกเขาแทน”
...
กำหนดนิยามที่คุณมองการศึกษาสะใหม่ เข้าใจความหมายที่แท้จริง
การศึกษามันไม่ใช้แค่ท่องข้อมูลในตำรา หรือทำตามคนอื่นเพื่อที่จะสอบผ่านไปให้พ่นๆ
ลองคิดดู ปีกัสโซ มีการศึกษาในด้าน ศิลปะ , เชคสเปียร์ มีการศึกษาในด้าน การเขียนกวี ,ผู้พันทาแลน แซนเดอร์ ก็มีการศึกษาในด้าน การทอดไก่ KFC ที่เขาถนัด
...
ผมเคยเห็น เดวิด เบ็คแฮม ยิงลูกฟรีคิก
ผมได้เห็นที่คาดรองเท้า อาดิดาส ของเขา กระทบกับลูกบอลในตอนที่ทำให้มันบินสูกขึ้นไป พุ่งขึ้นไปราวกับเป้าหมายของมันคือ สวรรค์ ข้างบนนั้น
แต่เมื่อมันลอยอยู่ที่จุดสูงสุด มันก็หมุนเปลี่ยนทิศทางอย่างที่ใจของเขานึกเอาไว้...
ผมเห็น..ผู้รักษาประตูที่เอาแต่ยืนนิ้ง...ไตร่ตรองในหัวของเขาก่อนที่เขาจะขยับตัว เขาได้แต่นึกในสมองตอนที่ดวงตาของเค้ามองเห็นลูกบอลโค้งลงมาอย่างสวยงาม และลอยเข้าไปสู้ประตู แล้วพุ้งเข้าไป แต่ก็เป็นเสดเสี้ยววินาทีที่มันช้าเกินไป ในช้วงที่ลูกบอลจากรองเท้า อาดิดาส เข้าสูตาข่าย อย่างกับเด็กๆที่ได้กลับสู่บ้าน
ในประเทศที่เราอาศัยอยู่ ทุกคนโหร้องยินดี ผมมองดูเขา..แล้วก็...ให้ตาย!
ลองดู เดวิด เบ็คแฮม สิ มันมีมากกว่า 1 พันในโลกนี้ที่จะ เป็นคนมีการศึกษามากกว่านั้นเยอะ