สวัสดีค่ะ เพื่อนๆพี่ๆชาวพันทิป

นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ผิดๆถูกๆบ้างไม่ว่ากันนะคะ

เรื่องมีอยู่ว่า ประมาณปี 2548 เราได้เดินทางจากต่างจังหวัดเพื่อมาเรียนมหาลัยปีหนึ่ง(ขอไม่เอ่ยชื่อมหาลัยแล้วกันนะคะ) ความที่เป็นเด็กต่างจังหวัด เลยต้องเช่าหอพักอยู่ หอพักที่เช่าอยู่ก็เป็นหอพักหญิงซึ่งเป็นทาวน์เฮาส์แบ่งเช่าซอยเป็นห้องๆโดยมีกระดานอัดกั้นแต่ละห้องไว้ หอพักตั้งอยู่ติดรั่วมหาลัยเลยมีทั้งหมด 5 ชั้น เราอยู่ชั้นที่ 3 ชั้นนี้จะแบ่งเป็น 3 ห้อง ห้องใหญ่ 1 ห้อง ห้องเล็ก 2 ห้อง เราอยู่ห้องเล็กซึ่งอยู่ริมหน้าต่าง เราพักกับรูมเมท 1 คน ซึ่งนางก็ไม่ค่อยจะอยู่ห้องสักเท่าไหร่ เพราะนางเป็นคนกรุงจะมาพักก็เวลามีเรียนเยอะๆหรือมีสอบ ส่วนห้องเล็กข้างๆก็มีรุ่นพี่หน้าตาสวยมากเค้าจะกลับมาห้องตอนดึกๆเพราะเค้าทำงานพิเศษ จะมีหนุ่มๆมาส่งตลอด กลับห้องก็ประมาณ 5 ทุ่มเที่ยงคืนทุกวัน ห้องใหญ่ก็ไม่ค่อยมีคนอยู่ เราต้องอยู่ห้องคนเดียวบ่อยมาก สรุปคือทั้งชั้นเราอยู่คนเดียวตลอดแหละ มันก็ค่อนข้างเงียบถึงเงียบมาก

มาเริ่มความหลอนกันเลยดีกว่า

วันนั้นเป็นวันที่มีตลาดนัด พอช่วง 6 โมง เพื่อนๆในหอก็จะไปเดินเล่นซื้อของกันจนหมดหอ เหลือเราอยู่หอคนเดียวทั้งตึก เราก็เปิดวิทยุฟังเพลง อ่านหนังสืออยู่ในห้องไป จู่ๆไฟที่ห้องก็ดับ ตอนนั้นก็ยังไม่ได้คิดอะไรก็เลยเปิดประตูออกมาดูไฟก็ติด ก็เลยกลับมานอนฟังเพลงต่อ สักพัก วิทยุก็ดับๆติดๆ ก็เลยคิดว่าคงสัญญาณไม่ดีมั้ง ก็อยู่แบบนั้นสักพักมีเสียงโทรศัพ์สายในเข้ามาที่ห้องเราเราก็รับนะ แต่ไม่มีคนพูด ดังแบบนี้อยู่ประมาณ 3 ครั้งก็เลยเอะใจว่า เอิ่ม!!!ตอนนี้ไม่มีใครอยู่หอเลยนี่หว่ามีตรูอยู่ลำพังแล้วนี่ใครโทรมาฟระ เอาไงดีฟระ เดินสำรวจดีมั้ยเผื่อมีคนไม่ไป สรุปคือไม่มีคนอยู่หอจริงๆมีเราคนเดียว คิดในใจ ชิหายฉายแสงและ รีบเลยคร๊าาาา รีบวิ่งกลับห้องปิดประตูเข้าห้องยังไม่ทันนั่งลงเลย ได้ยินเสียงคนวิ่งขึ้นวิ่งลงบันได เปิดไปดูก็ไม่มีใคร จนทนไม่ไหวและ อยู่ไม่ได้และไปหาที่พึ่งดีกว่า เลยออกไปเดินหาผู้คน ให้หายหลอน พยายามโทรหาเพื่อนให้มานอนเป็นเพื่อน แต่สรุปวันนั้นไม่มีใครว่างมานอนด้วยเลย ไม่เป็นไรวันนี้เราต้องไปผูกมิตรกับเพื่อนร่วมหอและ ก็เลยเดินขึ้นไปผูกมิตรกับเพื่อนๆปี1เหมือนกันที่ชั้น 4 แต่ก็ยังไม่กล้าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เค้าฟังนะ ก็ปล่อยผ่านไป จากนั้นก็ไม่มีไรเกิดขึ้น จนประมาณ 2-3 เดือนต่อมา

ความสยองก็มาเยือนอีกครา

(ขอเกริ่นก่อนนะ) พี่ข้างห้องอะ ที่เราบอกว่าเค้าสวยมากอะ  วันนึงเค้าหายไปเว้ยยย หายไปคือไม่กล้บหอ ไม่กลับห้อง แล้วคือไงเพื่อนมานอนห้องไงแล้วอารมณ์เปรี้ยวซ่าก๋ากั๋นไง ปีนจร้าาา ปีนกำแพงไม้อัดปีนไปดูว่าพี่เค้าย้ายออกไปแล้วหรอทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงไม่ได้เห็นหน้าเลย สรุปคือของนางยังอยู่ครบคร่าาา ก็จบเรื่องไปที่นี้ก็ถึงเวลาไปอาบน้ำก็ไปอาบปกติไม่มีไรสักพักเหลือบไปเห็นประตูจ๊ะประตู ประตูห้องพี่เค้าเปิดแง้มอยู่ ก็ไม่อะไรนะปล่อยผ่าน เข้าห้องไปแต่งตัวรอเพื่อนอาบน้ำเสร็จ ก็นอนคุยสัพเพเหระ จนหลับไป ไม่มีไรเกิดขึ้น จนผ่านไป 2 วัน ประตูก็ยังคงเปิดอยู่จร้า ด้วยความหวังดีของอิฉันเดินไปปิดประตูให้นางคร่าาา หวังดีกลัวของเค้าหาย ปิดล็อคลูกบิดให้เสร็จสัพ สรุปเรื่องเกิดคร่าาาา

คืนนั้นเลย เพื่อนที่มานอนด้วยฝันคะ นางบอกกึ่งฝันกึ่งตื่นไม่รู้จริงไม่จริง นางบอกพี่ข้างห้องมาเคาะประตูเรียกแต่เราไม่ตื่น นางเลยตื่นแล้วไปเปิดประตูห้อง พี่เค้ามาต่อว่า ว่าเราไปยุ่งห้องเค้าทำไม ไปปิดประตูห้องเค้าทำไม รู้มั้ยเค้าเข้าห้องไม่ได้ วันหลังบอกเพื่อนน้องด้วยนะ อย่ามายุ่งกับห้องพี่ เสร็จแล้วเพื่อนเราก็ขอโทษขอโพ้ยพี่เค้ายกใหญ่แล้วนางก็กลับมานอนตามปกติ พอเช้าก็ตื่นมาเล่าให้เราฟังบอกว่าพี่เค้ามาด่าโน่นนี่นั่นเค้าโมโหแกมากนะเว้ยวันหลังอย่าไปยุ่งกับห้องกับของเค้าอีกนะ หน้าพี่แกอย่างหลอน ดูแกอย่างเดือดเลยนะเว้ย เราก็รู้สึกผิดนะ คิดว่าจะรอขอโทษเค้าด้วยตัวเอง สำนึกผิดเสร็จก็เดินไปเอาผ้าเช็ดตัวไปอาบน้ำดีกว่า แอบเหลือบมองไปที่ห้องพี่เค้า ผ่างงงงงงงงงง!!!! ห้องพี่เค้าเปิดในองศาประตูเท่าเดิม ก็ด้วยความสำนึกผิดไงก็เรียกพี่เค้า พี่คะๆๆ เงียบ ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก ด้วยความสำนึกผิดมากๆอยากขอโทษจับใจ เลยเดินไปประชิดริมประตูแล้วเรียก ปรากฏว่าห้องพี่มืดคะ ด้วยความสงสัย(สอดรู้สอดเห็น)เลยเปิดไฟ คือห้องฝุ่นเกาะ หยากไย่เกาะเต็ม คือห้องไม่มีคนอยู่อะ ไม่มีจริงๆ อ้าวแล้วตรู ตรูกำลังเจอดีป่าววะ ชิหายฉายที่นี่และรีบวิ่งกลับห้องบอกเพื่อนไม่องไม่อาบมันและน้ำแต่งตัวชวนเพื่อนออกไปข้างนอกเลย ย้ายออกตรูไม่อยู่และ สรุปคือเราย้ายออกคะ ออกไปอยู่หอข้างนอกไปเป็นสาวลาดพร้าว พอมีเรียนมีสอบค่อยมาแบบไปกลับดีกว่า

สรุปคือตอนนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าที่เราเจอมันคืออะไร คือพี่เค้ายังมีชีวิตอยู่มั้ย ใจจริงๆคือเราอยากขอโทษเค้าจริงๆ จากนั้นเราก็ไม่เคยไปที่หอนั้นอีกเลย


เรื่องนี้เกิดขึ้นกับเราจริงๆเราอาจจะเล่าไม่ค่อยสนุก เพราะนี่ครั้งแรก กระทู้แรก ภาษาผิดเพี้ยนไปก็ขอโทษด้วยนะคะ ติชม แชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ เราเป็นคนจิตแข็งไม่ค่อยเจอหรือเห็นกับตัวส่วนใหญ่จะได้ยินเป็นเสียงซะมากกว่า

ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนจบนะคะ



ไม่รู้ต้องแท็กอะไรบ้างถ้าแท็กผิดขอโทษด้วยนะคะ