ขอระบาย ขอบ่นค่ะ
เราพักอยู่หอพักหญิง อยากจะบอกจริงๆนะคะว่าพิกัดอยู่ตรงไหน เผื่อคนในหอมาอ่านจะได้รู้สึกอะไรบ้างค่ะ
บริเวณใกล้ๆหอพักที่เราพักอยู่ มีหอของนักศึกษา ม.เกษตรอยู่ด้วยค่ะ
ซึ่งคนในหอก็มีทั้งนักศึกษา มหาวิทยาลัยที่กล่าวมา และก็คนที่ทำงานแล้ว ซึ่งเราเป็นหนึ่งในคนที่ทำงานแล้ว และอยู่คนเดียว
หอพักหญิงแห่งนี้มีลิฟค่ะ มีบันได 2 ทางขึ้น ซ้ายและขวาของตึก ถ้าหันหน้าเข้าตึก ลิฟจะอยู่ทางขวามือ คนส่วนใหญ่ขึ้นลิฟและบันไดขวากัน แต่ห้องเราอยู่ทางซ้ายค่ะ คนที่ใช้บันไดทางซ้าย คือห้องข้างๆเรา กับห้องข้างบนเราชั้นนึง เท่าที่เรารู้ เพราะนางเดินเสียงดังมาก
ขอพูดถึงคนห้องข้างบนก่อนนะค่ะ นางเป็นคนเท้าหนักมากค่ะ ตอนสี่ทุ่ม นางเดินขึ้นลงบันไดเสียงดังสนั่น และวิ่งขึ้นบันไดอีกด้วยค่ะ บางทีใส่รองเท้ามีส้นจะเสียงดังเวลาเดินลงบันไดเราเข้าใจได้ค่ะ นางไขประตูเข้าห้องเสียงดังจนห้องข้างล่างคือเราได้ยิน ปิดประตูปัง! กระจกห้องเราสั่นเลยนะคะ และเดินอยู่ในห้อง ตึง ตึง ตึง เงียบสักพัก ตึง ตึง ตึง เลื่อนเก้าอี้ ครืดดดดด... เลื่อนโต๊ะ ครืดดดด... คงจะลุกจากเก้าอีก ครืดดดด... เดิน ตึง ตึง ตึง เจ็บปวดค่ะ เมื่อดังแบบนี้จนถึง ตี 1 และเจ็บปวดมากขึ้นในตอนเช้า เวลา 6.40 โดยประมาณ ตึงๆๆ ตึงๆๆ นางวิ่งในห้องค่ะ เปิดประตูได้ยินเสียงบิดลูกบิด ปิดประตูปัง! วิ่งลงบันได้ ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้ยินเสียงทุกขั้น นางเดินตรงทางเดินชั้น 1 ปัง ปัง ปัง (เดินหรือกระทืบ)
บอกตรงๆได้ยินทุกฝีก้าว เราแทบจะจินตนาการได้ว่านางทำอะไรอยู่ ยิ่งอยู่ในห้องนี่ยิ่งไปกันใหญ่เพราะ สัดส่วนในห้องตรงกัน เดินเข้าห้องน้ำเรายังรู้เลย เดี๋ยวนี้ตอนดึกๆถ้าทำเสียงดังเราจะเอาไม้กวาด กระทุ้งเพดานค่ะ ไม่รู้ ว่ารู้สึกรึป่าว แต่นางก็เงียบไป...บ้าง แต่ตรีนหนักเหมือนเดิม ถ้าเคยเอากุญแจมาไขห้องเราเพราะจำผิดชั้นด้วย เรานึกว่าน้องมาหา เลยตะโกน โฮ้ย!! แบบเป็นสัญญานว่ารู้ละจะไปเปิดประตูให้ นางวิ่งหนีขึ้นบันไดอย่างเร็ว เปิดประตูไปไม่เห็นใครละ แต่รู้เพราะปิดประตูเสียงดัง
ห้องข้างๆ คล้ายๆกัน ปิดประตูเสียงดัง เดินขึ้นบันไดเสียงดัง เดินกึ่งวิ่งในห้องเสียงดัง แบบว่านางคงรีบอะไรสักอย่าง เราส่งจดหมายสุภาพแปะหน้าประตูห้องค่ะ นางก็ไม่ทำอีกเลย ปิดประตูเงียบกริบ น่ารักจริงๆ
แต่ห้องถัดไปในชั้นเดียวกันนี่สิ ที่เป็นปัญหาคือพูดก็ไม่รู้เรื่อง ไม่มีความเกรงใจในมโนสำนึก ตะโกนว่าก็แล้วไม่รู้สึกอะไร บางทีกลับมาเที่ยงคืน พาเพื่อนมาเป็นฝูง เดินหัวเราะเสียงดังอยู่หน้าห้อง เปิดประตูไปว่า นี่คุณเบาๆหน่อยก็ยังหัวเราะกันไม่หยุด ก็เลยตะโกนเรียกอยู่นั่นละจนกว่าจะยอมหยุด (บางครั้งก็ถือมีดทำครัวเล่มยาวไว้ในมือค่ะ แต่ไม่ได้ชูนะค่ะ แค่ถือเฉยๆ)
วันนี้ก็ด้วยได้ยินเสียงตั้งแต่ขึ้นบันไดมาเลย เป็นบันไดตึกทางขวา ซึ่งเราอยู่ทางซ้ายแต่เราได้ยิน คิดดูเดินดังขนาดไหน เปิดประตูก็ไขกุญแจเสียงดัง ปิดประตูดังปัง! เข้าไปในห้องแล้ว ยังได้ยินเสียงวางพวงกุญแจเลย ขนาดห้องอยู่ถัดไปสองสามห้อง สักพักเดินออกมาจากห้องเสียงดังเหมือนเดิมเราเลยเปิดประตูออกไปว่า เดินเบาๆหน่อย เดินลงบันไดดังกว่าเดิมอีก
ไม่รู้ว่าอยู่ที่บ้านเป็นยังไง แต่อยู่ หอพัก อพาร์ทเม้นท์ มีจิตสำนึกนิดนึงได้ไหมค่ะ เคยอยู่อพาร์ทเม้นท์ที่มีผู้ชายอยู่ในหอด้วยยังไม่มีแบบนี้เลย หรือว่าเพราะเป็นเด็กมหาลัยก็เลยเป็นแบบนี้
บอกไว้เลยนะคะ มหาวิทยาลัยนี้ หอพักของมหาวิทยาลัย ตึกอยู่ไกลกันเป็นตั้งหลายเมตร ยังหัวเราะเสียงดังออกมาจากตึกตอนกลางคืนดึกๆดื่นๆได้ บางทีคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงได้ยินจนมาถึงตึกเรา ทั้งๆที่เที่ยงคืนแล้ว มันหลอนนะคะ บอกตรงๆ มันไกลกันแต่เสียงมาตามลม และก็สะท้อนกับตัวตึก เราก็เลยปิดตายหน้าต่างฝั่งที่หันไปทางนั้นซะ
ยังไงก็ฝากถึงพ่อแม่ผู้ปกครอง เวลาให้ลูกมาอยู่หอพักตามลำพัง นอกจากจะห่วงว่าลูกจะปลอดภัยมั้ย ก็ฝากอบรมด้วยว่าอย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน
ขอโทษที่บ่นมากไป แต่ถ้าโดนกับตัวเองแล้วจะอดทนได้นานแค่ไหนคะ และอย่างรู้ว่าถ้าเป็นคุณจะ แก้ปัญหายังไง
ขอบคุณที่อ่านคำบ่นของเราจนจบ
ปัญหาเรื่องเสียงในหอพักหญิงจะทำให้เราเป็นโรคประสาทแล้วค่ะ จะทำยังไงดีค่ะ
เราพักอยู่หอพักหญิง อยากจะบอกจริงๆนะคะว่าพิกัดอยู่ตรงไหน เผื่อคนในหอมาอ่านจะได้รู้สึกอะไรบ้างค่ะ
บริเวณใกล้ๆหอพักที่เราพักอยู่ มีหอของนักศึกษา ม.เกษตรอยู่ด้วยค่ะ
ซึ่งคนในหอก็มีทั้งนักศึกษา มหาวิทยาลัยที่กล่าวมา และก็คนที่ทำงานแล้ว ซึ่งเราเป็นหนึ่งในคนที่ทำงานแล้ว และอยู่คนเดียว
หอพักหญิงแห่งนี้มีลิฟค่ะ มีบันได 2 ทางขึ้น ซ้ายและขวาของตึก ถ้าหันหน้าเข้าตึก ลิฟจะอยู่ทางขวามือ คนส่วนใหญ่ขึ้นลิฟและบันไดขวากัน แต่ห้องเราอยู่ทางซ้ายค่ะ คนที่ใช้บันไดทางซ้าย คือห้องข้างๆเรา กับห้องข้างบนเราชั้นนึง เท่าที่เรารู้ เพราะนางเดินเสียงดังมาก
ขอพูดถึงคนห้องข้างบนก่อนนะค่ะ นางเป็นคนเท้าหนักมากค่ะ ตอนสี่ทุ่ม นางเดินขึ้นลงบันไดเสียงดังสนั่น และวิ่งขึ้นบันไดอีกด้วยค่ะ บางทีใส่รองเท้ามีส้นจะเสียงดังเวลาเดินลงบันไดเราเข้าใจได้ค่ะ นางไขประตูเข้าห้องเสียงดังจนห้องข้างล่างคือเราได้ยิน ปิดประตูปัง! กระจกห้องเราสั่นเลยนะคะ และเดินอยู่ในห้อง ตึง ตึง ตึง เงียบสักพัก ตึง ตึง ตึง เลื่อนเก้าอี้ ครืดดดดด... เลื่อนโต๊ะ ครืดดดด... คงจะลุกจากเก้าอีก ครืดดดด... เดิน ตึง ตึง ตึง เจ็บปวดค่ะ เมื่อดังแบบนี้จนถึง ตี 1 และเจ็บปวดมากขึ้นในตอนเช้า เวลา 6.40 โดยประมาณ ตึงๆๆ ตึงๆๆ นางวิ่งในห้องค่ะ เปิดประตูได้ยินเสียงบิดลูกบิด ปิดประตูปัง! วิ่งลงบันได้ ตึงๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้ยินเสียงทุกขั้น นางเดินตรงทางเดินชั้น 1 ปัง ปัง ปัง (เดินหรือกระทืบ)
บอกตรงๆได้ยินทุกฝีก้าว เราแทบจะจินตนาการได้ว่านางทำอะไรอยู่ ยิ่งอยู่ในห้องนี่ยิ่งไปกันใหญ่เพราะ สัดส่วนในห้องตรงกัน เดินเข้าห้องน้ำเรายังรู้เลย เดี๋ยวนี้ตอนดึกๆถ้าทำเสียงดังเราจะเอาไม้กวาด กระทุ้งเพดานค่ะ ไม่รู้ ว่ารู้สึกรึป่าว แต่นางก็เงียบไป...บ้าง แต่ตรีนหนักเหมือนเดิม ถ้าเคยเอากุญแจมาไขห้องเราเพราะจำผิดชั้นด้วย เรานึกว่าน้องมาหา เลยตะโกน โฮ้ย!! แบบเป็นสัญญานว่ารู้ละจะไปเปิดประตูให้ นางวิ่งหนีขึ้นบันไดอย่างเร็ว เปิดประตูไปไม่เห็นใครละ แต่รู้เพราะปิดประตูเสียงดัง
ห้องข้างๆ คล้ายๆกัน ปิดประตูเสียงดัง เดินขึ้นบันไดเสียงดัง เดินกึ่งวิ่งในห้องเสียงดัง แบบว่านางคงรีบอะไรสักอย่าง เราส่งจดหมายสุภาพแปะหน้าประตูห้องค่ะ นางก็ไม่ทำอีกเลย ปิดประตูเงียบกริบ น่ารักจริงๆ
แต่ห้องถัดไปในชั้นเดียวกันนี่สิ ที่เป็นปัญหาคือพูดก็ไม่รู้เรื่อง ไม่มีความเกรงใจในมโนสำนึก ตะโกนว่าก็แล้วไม่รู้สึกอะไร บางทีกลับมาเที่ยงคืน พาเพื่อนมาเป็นฝูง เดินหัวเราะเสียงดังอยู่หน้าห้อง เปิดประตูไปว่า นี่คุณเบาๆหน่อยก็ยังหัวเราะกันไม่หยุด ก็เลยตะโกนเรียกอยู่นั่นละจนกว่าจะยอมหยุด (บางครั้งก็ถือมีดทำครัวเล่มยาวไว้ในมือค่ะ แต่ไม่ได้ชูนะค่ะ แค่ถือเฉยๆ)
วันนี้ก็ด้วยได้ยินเสียงตั้งแต่ขึ้นบันไดมาเลย เป็นบันไดตึกทางขวา ซึ่งเราอยู่ทางซ้ายแต่เราได้ยิน คิดดูเดินดังขนาดไหน เปิดประตูก็ไขกุญแจเสียงดัง ปิดประตูดังปัง! เข้าไปในห้องแล้ว ยังได้ยินเสียงวางพวงกุญแจเลย ขนาดห้องอยู่ถัดไปสองสามห้อง สักพักเดินออกมาจากห้องเสียงดังเหมือนเดิมเราเลยเปิดประตูออกไปว่า เดินเบาๆหน่อย เดินลงบันไดดังกว่าเดิมอีก
ไม่รู้ว่าอยู่ที่บ้านเป็นยังไง แต่อยู่ หอพัก อพาร์ทเม้นท์ มีจิตสำนึกนิดนึงได้ไหมค่ะ เคยอยู่อพาร์ทเม้นท์ที่มีผู้ชายอยู่ในหอด้วยยังไม่มีแบบนี้เลย หรือว่าเพราะเป็นเด็กมหาลัยก็เลยเป็นแบบนี้
บอกไว้เลยนะคะ มหาวิทยาลัยนี้ หอพักของมหาวิทยาลัย ตึกอยู่ไกลกันเป็นตั้งหลายเมตร ยังหัวเราะเสียงดังออกมาจากตึกตอนกลางคืนดึกๆดื่นๆได้ บางทีคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงได้ยินจนมาถึงตึกเรา ทั้งๆที่เที่ยงคืนแล้ว มันหลอนนะคะ บอกตรงๆ มันไกลกันแต่เสียงมาตามลม และก็สะท้อนกับตัวตึก เราก็เลยปิดตายหน้าต่างฝั่งที่หันไปทางนั้นซะ
ยังไงก็ฝากถึงพ่อแม่ผู้ปกครอง เวลาให้ลูกมาอยู่หอพักตามลำพัง นอกจากจะห่วงว่าลูกจะปลอดภัยมั้ย ก็ฝากอบรมด้วยว่าอย่าทำให้คนอื่นเดือดร้อน
ขอโทษที่บ่นมากไป แต่ถ้าโดนกับตัวเองแล้วจะอดทนได้นานแค่ไหนคะ และอย่างรู้ว่าถ้าเป็นคุณจะ แก้ปัญหายังไง
ขอบคุณที่อ่านคำบ่นของเราจนจบ